Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Listów waćpanna szukałaś? Na pewno? Nie o inne skarby ci chodziło?
- Jeśli masz książę na myśli klejnoty, które chowasz pod tą kołdrą, zaręczam ci, że ani przez chwilę, nie były one w moim zainteresowaniu.

-Lacey, zależy mi na tym kraju, zależy mi na moich wyborcach. I tak samo zależy mi na tobie. Mówisz, prywatna Ameryka? Ty nią jesteś. Jesteś ucieleśnieniem tego, do czego dążyłem pół życia, spełnionym snem. Jesteś moją małą Ameryką.

Gdybyśmy byli normalni, gdyby świat nie miał wobec nas oczekiwań, to byłby idealny moment na to, by być sobą. Ale ja jestem w szczycie kampanii, a ona ją relacjonuje. Nie mamy żadnych szans. A jednak, kiedy nasze palce na krótką chwilę spotykają się ze sobą na tej ławce, uśmiech Lacey daje mi nadzieję.

Bo to ty jesteś niebezpieczny. To przez ciebie się gubię i zatracam w mroku. Daję się pogrążyć temu czemuś, o czym już zapomniałam, że w ogóle istniało.

To on jest moją zgubą. I ta świadomość, że oboje możemy się zatracić w tym uczuciu, otula nas ciaśniej niż ogromne wyrzuty sumienia.

Czas. A właściwie przekleństwo nadmiernej ilości czasu, gdy żyje się ponad nim i jemu na przekór.

-Nie wiem czego waćpanna szukasz, lecz jeśli smutno ci było w nocy, zamiast zakradać się pod moją kołdrę, wystarczyło zapukać.

- Nieszczęście mi ciągle przynosisz, książę. Mordować mnie chciałeś?
- Wybacz mi, waćpanna, ale wziąłem cię za jednego ze zbrojnych. Skąd miałem wiedzieć, że mnie śledzisz, Laylo?

- Spokojnie. - Lougier przysunął się bliżej. Osłaniał ją własnym ciałem przed chłodem bijącym z lasu. - Jeszcze nie umierasz. Pewnie byś to wolała, ale nie umierasz. Nie przy mnie.

Przychodzisz tu, nęcisz i sądzisz, iż ukorzę się przed tobą? Nie, Laylo. Ja mogę jedynie sprawić, że pokochasz do szaleństwa sposób w jaki cię dotknę. Ale niczego więcej ode mnie nie otrzymasz, więc daję ci teraz wybór. Możesz wrócić do swojego szałasu i rano udamy, że nigdy cię tu nie było. (...) Jeśli zostaniesz ... Będę jutro odrobinę milszy.

Gdy chce się oszukać potwora, trzeba postępować jak potwór. Porywczo i bez zastanowienia.

Liderem się nie bywa, liderem się jest. Ja jestem liderem.

Jestem lustrem. Każdego roku pragnąłem po raz ostatni wskazać Najpiękniejszą. Widziałem ich bowiem zbyt wiele; tyle dziewcząt, tyle istnień. Każda urody tak nieskazitelnej, że nawet gwiazdy na niebie nie mogły się z nimi równać. Panny o czystych, dobrych sercach; gdybym ich nie wybrał, nigdy by nie wykazały się zawiścią wobec tej, którą utytułowałem.

Idealne Najpiękniejsze.

Karczma Pod Zegarem cieszy się równie wielkim zainteresowaniem, co interesik ślepego kowala – czyli niemalże żadnym. Nic dziwnego, że to tu najczęściej przesiadują zbóje przybywający do Amaratu. Nikt o zdrowych zmysłach do Pod Zegarem nie zagląda i łajdacy spod ciemnej gwiazdy mogą swobodnie rozmawiać.
Czuję się teraz podobnie do nich. Siedzimy z Dunhanem pod ścianą, skrywając swe oblicza pod kapturami. Jesteśmy w izbie sami, ale dla nas, Szeptów, nawet własny cień może być zdrajcą.

Czarny Bór obrósł w legendę. Wielu dzielnych wojaków opowiada, iż ledwie uszli z życiem, krążąc między drzewami. Twierdzą, że las straszy magią. Sądzę, że Czarnego Boru nie zamieszkują rugle ani inne demony, które dzierżą tajemne moce; to raczej wymysły przerażonych lub pijanych wędrowców, na tyle naiwnych, że dali się nabrać na sztuczki mieszkańców lasu. Serce kniei stanowią Szepci i strzegą Miva Pote. Mężczyźni mówiący w języku lasu, rozumiejący śpiew liści i szept gałązek. W ich żyłach płynie krew lepka jak żywica. W ciałach drzemie siła gotowa podnieść najcięższe przewrócone konary. Są jak cienie kluczące leśnymi ścieżkami.

Zemsta jest jak pułapka(...) Śmiertelna pułapka.

Prze­szło mu przez głowę, że ko­bie­ty jed­nak rze­czy­wi­ście są takie same; robią coś, pra­gną aten­cji, ale wła­ści­wie do końca nie wia­do­mo, o co im cho­dzi. Jakby prze­wi­jał w In­ter­ne­cie ko­lej­ne pseu­do­mą­dre ob­raz­ki z sen­ten­cja­mi mó­wią­cy­mi o tym, co męż­czyź­ni wie­dzą o ko­bie­tach.

Nic nie wie­dzą. Gdyby To­masz miał ja­ką­kol­wiek świa­do­mość, co czai się w umy­śle El­wi­ry, prze­wi­dział­by ten mo­ment, w któ­rym znik­nę­ła z jego życia.

Jesteś ćmą, Laylo, której zaraz ktoś oberwie skrzydełka.