Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(…) każde działanie należy przemyśleć i nic w konsekwencji na ogół nie robić.

Będę bez domu… Będę. Kopać muszlę przed sobą. Dorosnę, bez domu w wilgotnej skorupie świata.

Czasem już po prostu nie można oderwać nart od skoczni z powodu publiczności w swoim życiu.

Czasem wieczność jednego liścia i jednego włosa trwa dłużej niż chwila ludzkiego życia.

Człowiek – Jednakże to tak wrażliwe każde stworzenie, że trzeba je podtrzymywać jak kroplówką, po każdym słowie prawdy, by nie zatracał z oczu swojej wartości… Należy mu ją ciągle pokazywać i udowadniać.

I nie myśleć o swoich wybitnych komórkach…
I nie wiedzieć nic o sobie naprawdę…
Może tak jest lepiej…
Iż nie pamiętamy, że nasze ciało to ciało...

Ludzie ze szkła pękają w ciszy.

Może będą czytać nasze wiersze po nas… Nie o nas. A może nie… Nie czytaliśmy ich sami… Przed sobą… Nie chcieliśmy nigdy wracać do nich, ciągle chodząc w dal. W przestrzeni, czasie zmiennym o brak nas w tym układzie.