Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Łodziami, którymi płyniemy przez życie są nasze marzenia, a nasze mapy nawigacyjne to wieczne tęsknoty, zwłaszcza za tymi, którzy już odeszli.

Są takie chwile w życiu człowieka i takie spojrzenia, których nigdy się nie zapomina, które zabiera się ze sobą na zawsze, niesie wszędzie, zasypia się i budzi z nimi, by w końcu zabrać je Tam. Te chwile, kiedy kochaliśmy, kiedy nas kochano, kiedy niewyobrażalnie mocno czuliśmy pokrewieństwo dusz, umiłowanie podobnego, zawsze będzie można przywołać, wyczarować w dowolnym momencie i w ich objęciach znaleźć ukojenie, gdy nie będzie już przy nas mamy,taty, ukochanego ani nikogo (...).

Bywają takie chwile, kiedy nie tylko serce zamyka się na drugiego człowieka, ale ma się dosłownie ochotę usunąć jego obecność ze swojej przestrzeni, zdmuchnąć go jak płomień świecy.

Jaka ja jestem niedoskonała, wiesz? I jak bardzo mi z tym dobrze! A nigdy mi dobrze nie było z samą sobą.

Kim on jest? Tym, kto przerywa twój sen, kto usuwa twą niewiedzę i egoizm, kto rozprasza twoje wątpliwości, przypominając o prawdziwej naturze.

Świat to opowieść. Nasze życie to opowieść. Ty masz swoją, ja swoją. Z roku na rok obrastamy w nowe...

Nigdy, kochany, pamiętaj, nigdy nie patrz bezczelnie na czyjeś cierpienie, jeśli nie potrafisz naprawdę pomóc. Przed cudzym cierpieniem można się tylko pokłonić.

Wiele mnie nauczyły podróże po Polsce. Zrozumiałem, że żyjemy w jednym kraju, ale w innych światach. To niby żadne odkrycie, bo każdy ma własne uwarunkowania, potrzeby i marzenia i każdy, bez wyjątku, buduje własną mandalę życia.

Kobiety, zwłaszcza one, dziękowały Ci za twoja siłę, za uśmiech, za to, że dokonywałaś wyborów trudnych, nawet bardzo kontrowersyjnych, byle tylko nie żyć wbrew sobie. Nigdy nie płynęłaś z prądem, chyba że w Bałtyku.