Już dawno żadna książka mnie tak nie zaskoczyła jak ta. Autor "Ślubnej sukni" Pierre Lemaitre porównywany jest do jednego z moich ulubionych pisarzy, Stiega Larssona. Nie mogłam nie sięgnąć po chociaż jedną jego powieść...
I przyznam szczerze, że gdzieś do 1/3 książki, gdzieś między 60 a 70 stroną strasznie się męczyłam, zupełnie nie rozumiałam skąd ten zachwyt i pieśni pochwalne. Serio, miałam ochotę odłożyć książkę i zapomnieć, że w ogóle ją zaczęłam... Ale na szczęście przebrnęłam kilka następnych kartek i już nie mogłam odpuścić. Musiałam, koniecznie musiałam wiedzieć, co stanie się za chwilę, jaka jest ta historia...
Fabuły nie będę opisywać, nie ma sensu, niechcący można popsuć innym zabawę. Nietypowy układ akcji, zero przewidywalności, zaskoczenie na każdym kroku (dalej niż 60. strona ;D), cały pakiet emocji od niezrozumienia, po współczucie, obrzydzenie, żal, sympatię, wściekłość, gniew i bezsilność. Każda chwila ma znaczenie, każde słowo jest starannie wyważone, intryga dokładnie przemyślana. Piękne dialogi, wszystko logiczne, ale nieprzewidywalne, zaskakujące. Wiarygodne. Jednak chociaż oczywiście trup ściele się jeden za drugim, nie jest to typowy kryminał. To bardziej opowieść o uwikłaniu, pokonywaniu i poznawaniu własnych słabości i wielkiej determinacji.
Byłby z tego znakomity film. Wydawnictwo Muza podało informację, że planowana jest adaptacja filmowa... Czy ktoś wie, czy faktycznie coś takiego powstało? Chętnie bym obejrzała i porównała z własną wyobraźnią. Polecam gorąco!

Recenzja bierze udział w wyzwaniu "Czytamy kryminały 2014"

Już dawno żadna książka mnie tak nie zaskoczyła jak ta. Autor "Ślubnej sukni" Pierre Lemaitre porównywany jest do jednego z moich ulubionych pisarzy, Stiega Larssona. Nie mogłam nie sięgnąć po chociaż jedną jego powieść...
I przyznam szczerze, że gdzieś do 1/3 książki, gdzieś między 60 a 70 stroną strasznie się męczyłam, zupełnie nie rozumiałam skąd ten zachwyt i pieśni...