Osobiście książka nie przypadła mi do gustu.
I część " Białe motyle" przeczytałam z przyjemnością ale już przy "Tańcząc z cieniem" momentami nudziłam się, chyba jestem za stara na taka lekturę.

Książka zdecydowanie dla młodego człowieka, takiego może z liceum, napisana prostym lekkim językiem, powinna do niego dotrzeć bez problemu. Zobaczyć możne w niej co czeka go po studiach, z jakimi problemami borykają się młodzi ludzie, ich pierwsze miłości, rozterki itd....

Osobiście książka nie przypadła mi do gustu.
I część " Białe motyle" przeczytałam z przyjemnością ale już przy "Tańcząc z cieniem" momentami nudziłam się, chyba jestem za stara na taka lekturę.

Książka zdecydowanie dla młodego człowieka, takiego może z liceum, napisana prostym lekkim językiem, powinna do niego dotrzeć bez problemu. Zobaczyć możne w niej co czeka go po...

Kontynuacja losów bohaterów znanych nam z pierwsze części, czyli z "Białych motyli". Niestety, jak to zwykle bywa w przypadku kontynuacji, drugi tom jest słabszy niż pierwszy. Niektóre wątki trochę naciągane. Z początku irytowało mnie to, że tak dużo miejsca było poświęcone pracy w sklepie jubilerskim. Jednak jeżeli chodzi o ogólną ocenę, książka nie jest zła.

Kontynuacja losów bohaterów znanych nam z pierwsze części, czyli z "Białych motyli". Niestety, jak to zwykle bywa w przypadku kontynuacji, drugi tom jest słabszy niż pierwszy. Niektóre wątki trochę naciągane. Z początku irytowało mnie to, że tak dużo miejsca było poświęcone pracy w sklepie jubilerskim. Jednak jeżeli chodzi o ogólną ocenę, książka nie jest zła.

Książkę pochłonęłam w ekspresowym tempie i muszę przyznać, że bardzo mi się podobała.
Jest to w dużej mierze książka o miłości. Jednak miłość niejedno ma imię, potrafi być piękna, ale czasami bywa też chora.
Tak jak w "Białych motylach", tak i tutaj nasi bohaterowi poszukują swojego powołania w życiu, pracy, która przyniesie im satysfakcję i pieniądze.
Autorka porusza też temat chyba najbardziej aktualny - wyjazdów za pracą. Dla osób samotnych nie jest to zagrożeniem, dużo gorzej jest jednak w przypadku par, niewiele związków jest w stanie przetrwać taką rozłąkę. Często w pogoni za pieniądzem, karierą, zapominamy o osobach dla nas najważniejszych.

Jest to książka o życiu i bardzo aktualnych problemach. Napisana jest ona w bardzo przystępny sposób, więc czyta się ją jednym tchem...

Książkę pochłonęłam w ekspresowym tempie i muszę przyznać, że bardzo mi się podobała.
Jest to w dużej mierze książka o miłości. Jednak miłość niejedno ma imię, potrafi być piękna, ale czasami bywa też chora.
Tak jak w "Białych motylach", tak i tutaj nasi bohaterowi poszukują swojego powołania w życiu, pracy, która przyniesie im satysfakcję i pieniądze.
Autorka porusza...

"Tańcząc z cieniem" jest kontynuacją wydanych w 2009 roku "Białych motyli". Muszę się przyznać, że nie poznałam pierwszej części. Alina Góra zadbała o takich czytelników jak ja.

Umieściła w książce krótkie streszczenie. Dzięki temu nie czułam się zagubiona w fabule i miałam pojęcie o ważnych wydarzeniach z wcześniejszego życia bohaterów.

"Tańcząc z cieniem" to opowieść o grupie przyjaciół mieszkających w Opolu, w wynajętym mieszkaniu. Kaśka, Hania, Mateusz, Wróbel i Borys to młodzi ludzie stojący na rozdrożu życia. Skończyli studia. Stoją przed najważniejszymi wyborami. Jedni rozpoczynają karierę zawodową, inni chcą zmienić stan cywilny. Wszyscy borykają się z problemami czyhającymi u progu dorosłości i samodzielności. Jeszcze niedawno sama znajdowałam się w sytuacji bohaterów książki. Dlatego bardzo dobrze ich rozumiałam. Momentami utożsamiałam się czy to z Kaśką, czy z Hanią. Kibicowałam i dopingowałam, kiedy dokonywali wyborów. Nie zawsze trafnych, nie zawsze moralnych. Razem z nimi przeżywałam porażki i cieszyłam się z sukcesów.

Uważam, że książka może być drogowskazem dla tych, którzy we własnym życiu są niezdecydowani lub brakuje im pomysłów, jak realizować własne marzenia. Postawa Kaśki bardzo mi zaimponowała. Chociaż jest zakompleksiona i wydaje się nieśmiała, potrafi walczyć o własną godność. Zna swoją wartość i nie pozwala sobą pomiatać. Uparcie dąży do celu i wygrywa. Przyszłość, miłość, życie. Całą powieść dobrze obrazuje cytat Phila Bosmansa "Nigdy nie jest za późno, aby się pojednać, nigdy nie jest za późno, na to, aby pokochać, nigdy także nie jest za późno, aby być szczęśliwym". Książka jest napisana w formie pamiętnika, który nadaje większego realizmu opisywanym wydarzeniom. Całość jest opowiedziana z dowcipem, dzięki któremu czyta się lekko, szybko i przyjemnie. Nie brakuje gwałtownych zwrotów akcji, momentami zaskakujących.

Na okładce książki możemy przeczytać, że Alina Góra "potrafi celnie wyciągnąć wnioski z pozornie błahych zachowań, co sprawia, że jej twórczość zawiera w sobie znamiona psychoanalizy subtelnie zakamuflowanej w fabule". W pełni zgadzam się z tym stwierdzeniem. Możemy to zaobserwować chociażby w scenkach sklepowych. Niektóre wywołują nasz śmiech, niektóre ukazują prawdziwe oblicze człowieka. Nie jest to niestety pochlebny portret. Poza tym autorka potrafi przenieść na papier uczucia i emocje w taki sposób, że nie wydają się one banalne. Opisuje również sytuacje i sposoby radzenia sobie z problemami.

Moje spotkanie z Aliną Górą uważam za udane. Będę śledziła jej twórczość. I koniecznie muszę przeczytać "Białe motyle".

"Tańcząc z cieniem" jest kontynuacją wydanych w 2009 roku "Białych motyli". Muszę się przyznać, że nie poznałam pierwszej części. Alina Góra zadbała o takich czytelników jak ja.

Umieściła w książce krótkie streszczenie. Dzięki temu nie czułam się zagubiona w fabule i miałam pojęcie o ważnych wydarzeniach z wcześniejszego życia bohaterów.

"Tańcząc z cieniem" to opowieść o...