Szczerze mówiąc, z utęsknieniem czekałem na kolejny – czwarty już – tom „Sagi średniowiecznej” Lucyny Olejniczak pod tytułem „Wilczyce”. Ukazał się on, podobnie jak wszystkie poprzednie, nakładem wydawnictwa Prószyński i S-ka, a jego okładka swoim wyglądem wyraźnie nawiązuje do poprzednich.

Saga Lucyny Olejniczak to jedna z najlepszych sag historycznych, jakie miałem okazję czytać. Autorka ma niezwykły talent do opowiadania historii. Język i styl jej powieści sprawiają, że nie mamy ochoty odłożyć ich ani na chwilę. Za sprawą tych czterech tomów mamy okazję naprawdę przenieść się w czasie do średniowiecznej Polski. Duży plus za to, że głównymi bohaterami serii są kobiety. Często myślimy o średniowieczu jako o czasie dominacji mężczyzn. Jednak Lucyna Olejniczak udowadnia, że także w tamtym czasie rola kobiet była znaczna. Przypomina nam również, że historię tworzą ludzie. Ludźmi zaś często rządzą emocje. Miłość, nienawiść, gniew, zazdrość, lęk, nadzieja – to właśnie one odgrywają ogromną rolę w naszym życiu.

Nie inaczej było w średniowieczu. Akcja „Wilczyc” rozpoczyna się w roku 1398. Amalia budzi się przestraszona niezwykle sugestywnym snem. Zupełnie nie wie, co może on oznaczać. Kobieta spełniła swoje marzenie i wraz ze swoim mężem Szymkiem prowadzą szkołę. Kiedy wydaje się, że wszystko jest na swoim miejscu, los po raz kolejny pokazuje swoje przewrotne oblicze.

Tymczasem Milda zaczyna żałować decyzji o prowadzeniu sklepu. Okazuje się, że nie jest to wcale takie proste, jak jej się wydawało. Musi opanować wiele zawiłych praw rządzących handlem. Na domiar złego kontrahenci nie traktują jej poważnie, ponieważ jest kobietą. Także w życiu małżeńskim źle się dzieje. Milda uświadamia sobie, że nie jest szczęśliwa z Mikołajem. Czuje się niekochana i niezrozumiana przez męża. Czy kobieta odnajdzie jeszcze w sobie dawną wojowniczą Litwinkę, która potrafiła walczyć o swoje szczęście? Czy będzie miała dość siły, aby stawić czoła przeciwnościom losu?

Tymczasem wielka przyjaciółka Amalii i Mildy, królowa Jadwiga, jest w ciąży. Całe królestwo ogarnia nieopisana radość. Wszyscy spodziewają się, że urodzi się wyczekiwany dziedzic tronu. Niestety dziecko rodzi się przedwcześnie i szybko umiera. Wkrótce umiera też sama Jadwiga. Poddani są zdruzgotani. Zamiast hucznych chrzcin Kraków jest świadkiem przygnębiającej ceremonii pogrzebowej.

Co zrobi Jagiełło? Czy znajdzie sobie kolejną żonę? Czy polscy panowie nie zaczną podważać jego praw do tronu? Tymczasem nadchodzi rok 1410. Wojna z zakonem krzyżackim wkracza w decydującą fazę. Pod Grunwaldem dochodzi do wielkiej bitwy, która na zawsze przejdzie do historii.

Czwarty tom „Sagi średniowiecznej” jest po prostu doskonałą lekturą, pozycją obowiązkową dla wszystkich śledzących losy Amalii i Mildy. „Wilczyce” pochłonąłem dosłownie w kilka godzin, po raz kolejny doceniając pisarski kunszt autorki. Umiejętnie zachowuje ona równowagę między realiami i prawdą historyczną a fabułą powieści. Dzięki temu książka absolutnie nas nie nuży. Jest jednak okazją do poznania średniowiecznych realiów. Autorka nie ucieka od trudnych tematów, jak chociażby antyżydowskie zamieszki w Krakowie.

„Wilczyce” to ostatni tom sagi i piszę to z pewnym smutkiem. Zwyczajnie zżyłem się z Amalią i Mildą i z chęcią śledziłem ich przygody. Z młodych dwórek królowej wyrosły kobiety świadome siebie i swoich potrzeb. Jednak los nie zawsze obchodził się z nimi łaskawie. Ich udziałem była miłość i zdrada, lęk i nienawiść, rozpacz i nadzieja. Jednak zawsze wspierały się nawzajem, dzięki temu przetrwały najtrudniejsze momenty. Z przyjemnością przyznaję dziesięć gwiazdek za całą sagę i gorąco zachęcam wszystkich do lektury.

Wojciech Sobański