Nie zdecydowałabym się, bo już się zdecydowałam 😂
Ale to nie taka poważna decyzja, tylko pomysł dziewięcioletnich dzieci. Wraz z moją przyjaciółką rospoczęłyśmy prace. Ja byłam pisarką, a ona ilustratorką. Przyznam, że jako takie dzieci, brałyśmy to na śmiertelnie poważnie. Prace trwały kilka dni, może nawet tygodni. I wreszcie jest. Udało się. Skończona. Miała tytuł "niesamowite przygody Lilka" i opowiadała o piesku, który tak na prawdę był człowiekiem zaczarowanym przez jakąś wiedźmę. Typowe myślenie dzieciaków 😇. Byłyśmy takie dumne, aż wszystkim pokazywałyśmy nasze dzieło. Kiedyś znalazłyśmy naszą papierową "książkę". Obrazki były wykonane starannie, jak na siedmiolatka. Treść natomiast wydawała się oparciem łokciem o klawiaturę, tylko długopisem. Słowa dość że napisane nie za pięknym pismem, to błędy ortograficzne to norma, a często zdania całkiem bez sensu. Jednak jak się do tego przyzwyczai, bardzo miło się czyta. Jestvto chyba najlepsza pamiątka z mojego dzieciństwa.

Nie zdecydowałabym się, bo już się zdecydowałam 😂
Ale to nie taka poważna decyzja, tylko pomysł dziewięcioletnich dzieci. Wraz z moją przyjaciółką rospoczęłyśmy prace. Ja byłam pisarką, a ona ilustratorką. Przyznam, że jako takie dzieci, brałyśmy to na śmiertelnie poważnie. Prace trwały kilka dni, może nawet tygodni. I wreszcie jest. Udało się. Skończona. Miała tytuł...

Ja napisałabym swietną książkę z moim tatą i z moim synem. Wszyscy jesteśmy obdarzeni nutką nostagii, literackiego polotu i zdolnością do gawędy. Z pozoru niezbyt znaczący temat mógłby stać się ciekawą opowieścią nie bez szans na stanie się bestselerem! Trzy pokolenia, trzy spojrzenia na życie i świat! Wspólna lekkość pióra i wspólne wartości, wspomnienia rodzinne i wspólne radości! Tata jest chodzącą historią wojenną i komunistyczą, ja doskonale pamiętam czasy transformacji, a syn dodałby swoją iskrę młodzieńczej świeżości. Wszyscy mamy poczucie humoru więc liczę na udany debiut literacki niebanalny, nieprzytłaczający i ciekawy!

Ja napisałabym swietną książkę z moim tatą i z moim synem. Wszyscy jesteśmy obdarzeni nutką nostagii, literackiego polotu i zdolnością do gawędy. Z pozoru niezbyt znaczący temat mógłby stać się ciekawą opowieścią nie bez szans na stanie się bestselerem! Trzy pokolenia, trzy spojrzenia na życie i świat! Wspólna lekkość pióra i wspólne wartości, wspomnienia rodzinne i...

Jako były nauczyciel języka polskiego, chętnych do wspólnego pisania książki miałabym wielu. Kogo bym wybrała? Chyba Dominika... W tym roku szkolnym trochę pofolgował, zwłaszcza drugie półrocze u nie wyszło. Koniecznie chciał mieć piątkę na koniec roku szkolnego. Wiadomo, uczeń ostatniej klasy gimnazjum, członek tzw. podwójnego rocznika, mniejsze szanse na dostanie się do wymarzonej szkoły... Pod koniec roku szkolnego rozpoczął pogoń za "piątką" z polskiego. Niestety, szkolny system oceniania liczący średnią, ciągle informował, że owa średnia nieustannie jest zbyt mała. Nie pomagają sprawdziany, klasówki, ważne odpowiedzi ustne. "Co jeszcze mogę zrobić?" - zapytał mnie pewnego dnia, gdy koniec roku szkolnego zaglądał nam w oczy. "Napisz coś, czym mnie zaskoczysz? - odpowiedziałam. Po trzech dniach dostarczył pracę pisemną - opowiadanie. Główną bohaterką jestem ja. Zostaję porwana, porywaczem okazuje się dyrektor szkoły, a on - uczeń - wyzwala mnie z rąk terrorysty! Może zatem warto wspólnie rozwinąć ten wątek?

Jako były nauczyciel języka polskiego, chętnych do wspólnego pisania książki miałabym wielu. Kogo bym wybrała? Chyba Dominika... W tym roku szkolnym trochę pofolgował, zwłaszcza drugie półrocze u nie wyszło. Koniecznie chciał mieć piątkę na koniec roku szkolnego. Wiadomo, uczeń ostatniej klasy gimnazjum, członek tzw. podwójnego rocznika, mniejsze szanse na dostanie się do...

Chciałabym napisać dobrą powieść sensacyjną. Jak wykreować w niej świat przypominający ten istniejący w rzeczywistości? Pomógłby mi mój współautor. Pracuję w placówce resocjalizacyjnej i do współpracy zaprosiłabym jednego z wychowanków-tego z najbardziej bogatym bagażem doświadczeń w świecie przestępczym. Na bazie jego przeżyć, toku myślenia udałoby mi się stworzyć interesującą, wiarygodną powieść, niemalże z życia wziętą. Tylko osoba łamiąca prawo i dopuszczająca się czynów zabronionych zgodnie z prawdą opisze emocje, motywy, sposób myślenia przestępcy, bo zna to od kuchni. Dzięki temu postaci będą żywe, niezakłamane, takie z krwi i kości. Narracja mogłaby przebiegać w niej dwutorowo- raz opowiadaczem byłby komisarz, a po chwili rolę narratora pełniłby przestępca. Nic tylko chwytać za pióro!

Chciałabym napisać dobrą powieść sensacyjną. Jak wykreować w niej świat przypominający ten istniejący w rzeczywistości? Pomógłby mi mój współautor. Pracuję w placówce resocjalizacyjnej i do współpracy zaprosiłabym jednego z wychowanków-tego z najbardziej bogatym bagażem doświadczeń w świecie przestępczym. Na bazie jego przeżyć, toku myślenia udałoby mi się stworzyć...

Ja, tak jak Alexandra Coelho Ahndoril zdecydowałabym się na napisanie książki z mężem. On zawsze wnosi nowe spojrzenie na daną sprawę, widzi to, czego ja nie dostrzegałam. Nasza książka byłaby swego rodzaju mieszanką wybuchową. Myślę, że ciekawie by się ją czytało, gdyby była napisana z dwóch punktów widzenia. Jeden rozdział mój, drugi męża. Ta sama sprawa/sytuacja, a opisana w zupełnie inny sposób. Moje treści byłyby bardziej pesymistyczne, może nawet z wizjami katastroficznymi, a jego wręcz przeciwnie - optymistyczne z pozytywnymi akcentami. Nasza książka na pewno nie byłaby nudna ani schematyczna. Czuję, że mogłaby dostarczyć czytelnikom sporo powodów do uśmiechu ;)

Ja, tak jak Alexandra Coelho Ahndoril zdecydowałabym się na napisanie książki z mężem. On zawsze wnosi nowe spojrzenie na daną sprawę, widzi to, czego ja nie dostrzegałam. Nasza książka byłaby swego rodzaju mieszanką wybuchową. Myślę, że ciekawie by się ją czytało, gdyby była napisana z dwóch punktów widzenia. Jeden rozdział mój, drugi męża. Ta sama sprawa/sytuacja, a...

Moją pierwszą książkę z wielkim zaszczytem i przyjemnością zdecydowałbym się napisać z amerykańskim pisarzem Winstonem Groomem, autorem książki "Forrest Gump", którą przez wiele lat uważałem za najlepszą na świecie. Pomimo tego, że w ostatnim czasie uwielbiam czytać norweskie kryminały np. Jo Nesbo, jego powieść "Łowcy Głów" czyta się jednym tchem, gdyż jest tak zaskakująca i dynamiczna, współautorstwo mojego pierwszego dzieła powierzył bym amerykańskiemu autorowi. Powodem takiej decyzji jest fakt, że "Forrest Gump" jak i sequel "Gump i spółka" urzekły mnie tak bardzo swoją historią, że wartości niesione w tych powieściach zakorzeniły się we mnie trwale. Znajomość tych książek nie raz miała wpływ na podejmowane przeze mnie decyzje, na moje życie. Dzięki pomocy tak wybitnego i znakomitego pisarza, który stworzył w przeszłości tak niesamowitą historię i opisał zadziwiające przygody mądrego, hojnego, uczciwego człowieka jakim był Forrest, myślę, że udało by nam się wspólnie stworzyć nową opowieść, z nowym bohaterem, którego przygody zostałyby zekranizowane i nagrodzone Oskarami, tak jak to miało miejsce z adaptacją Forresta Gumpa w roku 1995 podczas 67 ceremonii rozdania nagród filmowych w Kodak Theatre w Los Angeles. Uważam, że nasz wspólny pisarski duet wpisałby się w historię XXI wieku i byłby szeroko komentowany w mediach na całym świecie.

Moją pierwszą książkę z wielkim zaszczytem i przyjemnością zdecydowałbym się napisać z amerykańskim pisarzem Winstonem Groomem, autorem książki "Forrest Gump", którą przez wiele lat uważałem za najlepszą na świecie. Pomimo tego, że w ostatnim czasie uwielbiam czytać norweskie kryminały np. Jo Nesbo, jego powieść "Łowcy Głów" czyta się jednym tchem, gdyż jest tak zaskakująca...

Zdecydowanie wybieram przyjaciółkę. Jakie historie potrafimy wymyślać, a jakie ciakwe sytuację się Nam zdarzają... Oj, ciekawa powieść by z tego była na pewno :-)

Zdecydowanie wybieram przyjaciółkę. Jakie historie potrafimy wymyślać, a jakie ciakwe sytuację się Nam zdarzają... Oj, ciekawa powieść by z tego była na pewno :-)

Wydaje mi się, że napisałbym tę książkę z moją narzeczoną. Mam wrażenie, jakby nasze pomysły się wzajemnie uzupełniały i właśnie w taki sposób mogłaby powstać powieść naszego życia. Ola zajęłaby się magicznymi opisami przyrody oraz z pewnością lepiej ode mnie potrafiłaby oddać portret psychologiczny bohaterów. Ja natomiast zająłbym się ułożeniem zagmatwanej fabuły, dzięki której każda strona książki zaskakiwałaby i bawiła jednocześnie czytelnika. Z pewnością czas akcji byłby jakimś historycznym wydarzeniem z przeszłości, bo takie książki nas najbardziej interesują. Kto wie? Może ten konkurs nas do tego zachęci.

Wydaje mi się, że napisałbym tę książkę z moją narzeczoną. Mam wrażenie, jakby nasze pomysły się wzajemnie uzupełniały i właśnie w taki sposób mogłaby powstać powieść naszego życia. Ola zajęłaby się magicznymi opisami przyrody oraz z pewnością lepiej ode mnie potrafiłaby oddać portret psychologiczny bohaterów. Ja natomiast zająłbym się ułożeniem zagmatwanej fabuły, dzięki...