Idealnym kompanem do napisania książki byłaby moja babcia. Pytacie dlaczego? Zawiłość naszej rodziny, potajemne związki, które wychodziły na jaw po latach skrywają tyle informacji, że akcja książki musiałaby się rozpocząć od pierwszej strony aby książka nie przekroczyła 500 stron. Zagadki rodem z powieści kryminalnych po dziś dzień nie zostały ujawnione przez 88 letnią babcię. Czas je odkryć!

Idealnym kompanem do napisania książki byłaby moja babcia. Pytacie dlaczego? Zawiłość naszej rodziny, potajemne związki, które wychodziły na jaw po latach skrywają tyle informacji, że akcja książki musiałaby się rozpocząć od pierwszej strony aby książka nie przekroczyła 500 stron. Zagadki rodem z powieści kryminalnych po dziś dzień nie zostały ujawnione przez 88 letnią...

Jestem autorką dwóch książek. Pisałam je w samotności. Wydaje mi się, że tak powinno się pisać. Zwłaszcza jeśli traktują one o zdarzeniach, które naprawdę wydarzyły się w życiu autora. Są to bardzo osobiste przeżycia. Wpływ drugiej osoby, mógłby sprawić, że książki mogłyby stać się zakłamane. Czytelnicy cenią moją szczerość. Poruszam tematy, o których się nie mówi. Piszę o własnych błędach, które mogłabym przemilczeć. Nie udaję, że starość jest tylko piękna, a praca w charakterze opiekunki w Niemczech, dająca nadzieję tysiącom polskich obywateli, rozwiązaniem na wszystkie problemy. Dostrzegam jej negatywne aspekty.

Myślę, że moje książki mógłby wzbogacić psycholog. Wyjaśnienia odnośnie zachowania niemieckich seniorów, ale i wobec moich reakcji, z pewnością byłyby wisienką na torcie. Pomogły by czytelnikowi zrozumieć, dlaczego napotykałam takie, a nie inne problemy, dlaczego reagowałam tak, a nie inaczej.

Wtedy byłyby to jednak książki czysto naukowe. Wiedza zostałaby wyłożona, jak kawa na ławę. Książki napisane tylko i wyłącznie przeze mnie, zmuszają do zastanowienia się nad losem niemieckich seniorów i polskiej opiekunki. To czytelnik decyduje, co jego zdaniem było na miejscu, a co nie powinno było się nigdy wydarzyć. Każdy ocenia książkę na podstawie własnej wiedzy i własnych wartości, a nie na podstawie wyjaśnień psychologa.

Może nie zawsze są to słuszne wnioski, ale dla mnie ważne, że własne. Być może przyszłość je zrewiduje, gdy ktoś znajdzie się w podobnej sytuacji.

Jestem autorką dwóch książek. Pisałam je w samotności. Wydaje mi się, że tak powinno się pisać. Zwłaszcza jeśli traktują one o zdarzeniach, które naprawdę wydarzyły się w życiu autora. Są to bardzo osobiste przeżycia. Wpływ drugiej osoby, mógłby sprawić, że książki mogłyby stać się zakłamane. Czytelnicy cenią moją szczerość. Poruszam tematy, o których się nie mówi. Piszę o...

“Co dwie głowy, to nie jedna”, a co pięć to nie dwie.
Jest za dużo świetnych autorów, o nietuzinkowym stylu by skupić się na jednym. Może zamiast książki napisanej wspólnie przez dwie osoby, odpowiedniejsza byłaby forma zbioru opowiadań jak na przykład w “Harda Horda” lub “Jest legendą: Antologia w hołdzie Richardowi Mathesonowi”. Każdy wnosi coś wyjątkowego, a zarazem zachowuje swoją indywidualność.

• * Pierwszym autorem który przyszedł mi na myśl, jest Stephen King - to dzięki jego twórczości jako nastolatka pokochałam książki.
  

• * Jakub Ćwiek - który pokazuje lekkie ujęcie fantastycznej rzeczywistości w ten sposób, że mamy wrażenie jej prawdziwości, nie zależnie czy pisze swoją wersję kontynuacji Piotrusia Pana, czy miesza wierzenia i mitologie, albo pokazuje nam mroczne oblicze jak w serii “Grimm City”.
  

• * Harlan Coben - jego książki pokazują, że nie warto skupiać się na jednej perspektywie bo możemy się bardzo pogubić na drodze do prawdy.
  

• * Paulina Hendel - jej książki dla młodzieży pokazują, że nie wszystko co bardzo poważne jest wartościowe, mamy własną ciekawą historię która była przez dłuższy czas ignorowana, a ona zaraża miłością do naszej regionalnej kultury i wierzeń.
  

• * Byłabym zaszczycona mogąc z nimi współpracować, pomimo różnorodności gatunkowej pisanych przez tych autorów książek, mają oni w sobie “to coś” co przyciąga do nich jak magnes.

“Co dwie głowy, to nie jedna”, a co pięć to nie dwie.
Jest za dużo świetnych autorów, o nietuzinkowym stylu by skupić się na jednym. Może zamiast książki napisanej wspólnie przez dwie osoby, odpowiedniejsza byłaby forma zbioru opowiadań jak na przykład w “Harda Horda” lub “Jest legendą: Antologia w hołdzie Richardowi Mathesonowi”. Każdy wnosi coś wyjątkowego, a zarazem...

Z zasady jestem indywidualistką, a praca w grupie nie należy do moich mocnych stron, jednakże w tej kwestii nie musiałabym się długo zastanawiać. Wspólną książkę napisałabym z najbliższą memu sercu osobą, czyli moją dziewięćdziesięcioletnią babcią. Już teraz od wielu lat regularnie spisuje jej opowieści. Z racji tego, iż jest osobą niewidomą, musiała zająć czymś sobie czas, a na smutki i nudę najlepsze okazały się wspomnienia. Uwielbiam słuchać historii mojej babci, która nigdy ani nie była najsprytniejsza ani najurodziwsza, była po prostu wiejską dziewczyną, która wiele przeżyła. Nigdy nie nauczyła się dobrze pisać czy też liczyć, ale posiada niebywale szczegółową pamięć. Minęło 60 lat a babcia do tej pory pamięta wszystkie dialogi dzieci z przedstawienia w szkole u mojej mamy, każdą wstążeczkę we włosach i każdy detal scenerii. Zapamiętała wszystkie wiersze jakie mówiono w dawnych czasach podczas darcia pierza czy zbierania ziemniaków. Wiem, że razem z nią i jej talentem do opowiadania, powstałaby piękna opowieść. W zasadzie, dzięki Wam, być może już teraz usiądę nad naszymi wielotomowymi notatkami i złożę je w całość byśmy razem z rodziną mogli pamiętać o naszej Babeli, nawet gdy jej już nie będzie.

Z zasady jestem indywidualistką, a praca w grupie nie należy do moich mocnych stron, jednakże w tej kwestii nie musiałabym się długo zastanawiać. Wspólną książkę napisałabym z najbliższą memu sercu osobą, czyli moją dziewięćdziesięcioletnią babcią. Już teraz od wielu lat regularnie spisuje jej opowieści. Z racji tego, iż jest osobą niewidomą, musiała zająć czymś sobie czas,...

Odpowiedź na temat jest dla mnie oczywista. Jeżeli miałam wybrać kogoś do napisania ze mną książki byłaby to moja przyjaciółka Sylwia, pewnie dlatego,że... jedną książkę już razem napisałyśmy. Może było to w podstawówce, może była to książka o porwaniu przez kosmitów, ale dzięki temu, że każda z nas jest inna napisałyśmy oryginalną książkę, która zdobyła wysokie miejsce w konkursie na który ją wysłałyśmy. Sylwia i ja mamy często inne spojrzenia na daną rzecz. Jedna coś zauważy, druga dopowie. Jednocześnie łączy nas wrażliwość i otwartość na świat, dlatego uważam, że gdybyśmy zabrały się za pisanie książek na poważnie wynikłaby z tego duetu nie jedna powieść. Hmm, kto wie, może trzeba o tym pomyśleć?

Odpowiedź na temat jest dla mnie oczywista. Jeżeli miałam wybrać kogoś do napisania ze mną książki byłaby to moja przyjaciółka Sylwia, pewnie dlatego,że... jedną książkę już razem napisałyśmy. Może było to w podstawówce, może była to książka o porwaniu przez kosmitów, ale dzięki temu, że każda z nas jest inna napisałyśmy oryginalną książkę, która zdobyła wysokie miejsce w...

Napisałabym książkę z moją babcią. A byłaby to książka kulinarna pod tytułem ,,Najlepsze przepisy XX i XXI wieku''. Myślę, że każdy odnalazłby w niej coś dla siebie. Ilustrowane propozycje potraw wraz ze szczegółowymi recepturami. Do tego garstka ciekawostek na temat dań zawartych w książce. Piękna zakładka w prezencie do każdego egzemplarza. Taka propozycja łączyłaby pokolenia i pozwoliła przekazać światu tradycyjne przepisy, które są w naszej rodzinie. Ciasta, desery, dania obiadowe czy przystawki - to wszystko w zgrabnej książce z miękką okładką. Babcia na pewno podeszłaby do zadania z czystym profesjonalizmem, bo wiem, że we wszystko co robi wkłada serce. Ja natomiast zadbałabym o jak najlepsze fotografie oraz starała się jak najwierniej oddać relacje babci na papier. Jak książka kulinarna to tylko z nią.

Napisałabym książkę z moją babcią. A byłaby to książka kulinarna pod tytułem ,,Najlepsze przepisy XX i XXI wieku''. Myślę, że każdy odnalazłby w niej coś dla siebie. Ilustrowane propozycje potraw wraz ze szczegółowymi recepturami. Do tego garstka ciekawostek na temat dań zawartych w książce. Piękna zakładka w prezencie do każdego egzemplarza. Taka propozycja łączyłaby...

Jak bym napisał, to na pewno horror o współczesnej walce o przetrwanie w coraz to gorszych czasach, które sami sobie bezmyślnie układamy. A do współpracy poprosiłbym diabła, on najlepiej zna, bo od podszewki, naszą chciwość, nasze rządze, bezmyślność, pogoń za autodestrukcją, myślę że byłby w stanie podsunąć mi, a potem najlepiej jak może zredagować, masę pomysłów, których jeszcze nie wykorzystaliśmy na to żeby dotrzeć do naszego wymarzonego celu zniszczenia wszystkiego. Ta pomoc skazana by była na wieczne miejsce w czeluściach piekła, bo cóż innego nam w niedalekiej przyszłości zostanie, jak nie to.

Hawk !

Jak bym napisał, to na pewno horror o współczesnej walce o przetrwanie w coraz to gorszych czasach, które sami sobie bezmyślnie układamy. A do współpracy poprosiłbym diabła, on najlepiej zna, bo od podszewki, naszą chciwość, nasze rządze, bezmyślność, pogoń za autodestrukcją, myślę że byłby w stanie podsunąć mi, a potem najlepiej jak może zredagować, masę pomysłów, których...

Napisałabym książkę w duecie z moją przyjaciółką. Obie mamy za sobą trudne doświadczenia w życiu i myślę,że na podstawie tego powstałby ciekawy kryminał. Martyna jest niezwykle mądrą kobietą,umiejącą trafnie podsumować wiele sytuacji. Kto wie może kiedy namówię ją na napisanie wciągającej historii która mrozi krew w żyłach.

Napisałabym książkę w duecie z moją przyjaciółką. Obie mamy za sobą trudne doświadczenia w życiu i myślę,że na podstawie tego powstałby ciekawy kryminał. Martyna jest niezwykle mądrą kobietą,umiejącą trafnie podsumować wiele sytuacji. Kto wie może kiedy namówię ją na napisanie wciągającej historii która mrozi krew w żyłach.

Jeśli miałabym pisać książkę z kimś wspólnie to tylko z babcią. Dlaczego?
Powodów jest kilka:
1. Babcia wiele lat temu straciła słuch. Jej spostrzegawczość i czytanie znaków niewerbalnych jest teraz na tak wysokim poziomie, że na pewno pomogłaby mi stworzyć ciekawe postacie i sytuacje w których nie tylko słowami się mówi...
2. Przez jej spojrzenie na daną sytuację. Często mamy inne podejście do tego samego zdarzenia. Jej interpretacja określonej okoliczności byłaby pomocna w opisaniu akcji książki w odpowiednim kontekście.
3. Przez jej miłość do książek, którą mnie zaraziła. Potrafi być świetną recenzentką, więc na pewno jej krytycyzm przyda się w twórczości. ponadto bardziej ode mnie zwraca uwagę na szyk zdania itp.;-)
4. Przez jej opowieści, które stają się żywym obrazem. Nie znam nikogo innego, kto tak realistycznie i wizualnie umie opowiadać.
5. Ponieważ bardzo ją kocham i czas spędzony wspólnie z nią nad naszą książką sprawiałby mi radość.

Jeśli miałabym pisać książkę z kimś wspólnie to tylko z babcią. Dlaczego?
Powodów jest kilka:
1. Babcia wiele lat temu straciła słuch. Jej spostrzegawczość i czytanie znaków niewerbalnych jest teraz na tak wysokim poziomie, że na pewno pomogłaby mi stworzyć ciekawe postacie i sytuacje w których nie tylko słowami się mówi...
2. Przez jej spojrzenie na daną sytuację. Często...

Zaczęłam pisać książkę wspólnie z moją przyjaciółką. Pisałyśmy "z podziałem na role" - ona z perspektywy głównego bohatera, a ja z jego przeciwniczki". Wszystko byłoby super, gdybyśmy nie miały zupełnie innych pomysłów na poprowadzenie swoich postaci - chociaż ostatecznie udało nam się wspólnie napisać całkiem sporo rozdziałów, nie we wszystkim się zgadzałyśmy. Niekiedy robiłyśmy "próbę burzy mózgów" - każda z nas pisała fragment powieści wedle swojego uznania, po czym omawiałyśmy która wersja jest lepsza oraz dlaczego.
Pewnego dnia nie zgodziłyśmy się co do ostatecznej wersji historii i znów zrobiłyśmy naszą próbę - ona zabiła moją bohaterkę, a ja jej bohatera.
Nie pamiętam jak długo po tym płakałyśmy ze śmiechu, ponieważ nie wiedząc o tym zabiłyśmy naszych bohaterów w ten sam sposób.
Wiem, że byłą to jedna z najlepszych przygód jakie mnie spotkały :)

Zaczęłam pisać książkę wspólnie z moją przyjaciółką. Pisałyśmy "z podziałem na role" - ona z perspektywy głównego bohatera, a ja z jego przeciwniczki". Wszystko byłoby super, gdybyśmy nie miały zupełnie innych pomysłów na poprowadzenie swoich postaci - chociaż ostatecznie udało nam się wspólnie napisać całkiem sporo rozdziałów, nie we wszystkim się zgadzałyśmy. Niekiedy...