Jesteśmy społecznością, która kocha książki

McMurtry wielkim pisarzem był i basta!
Godne, acz gorzkie, domknięcie historii bohaterów "Na południe od Brazos".
Lektura wciąga jak ruchome piaski.

McMurtry wielkim pisarzem był i basta!
Godne, acz gorzkie, domknięcie historii bohaterów "Na południe od Brazos".
Lektura wciąga jak ruchome piaski.

W sumie ciekawa książka o mało znanych czasach, ale liczba byków i byczków obniża ocenę książki o gwiazdkę.
Bellono, istnieje taki ktoś jak - korektor. Może w końcu zatrudnicie?

W sumie ciekawa książka o mało znanych czasach, ale liczba byków i byczków obniża ocenę książki o gwiazdkę.
Bellono, istnieje taki ktoś jak - korektor. Może w końcu zatrudnicie?

Niepiękną jesień mamy tego lata. Idealna aura dla lektury.
Toteż nowy numer NF już za mną.

A w nim – po polsku.
„Przyjaciel samotnego diabła” Agnieszki Fulińskiej – bajkowe fantasy? Jak to u tej Autorki, mocno nasycone historią. Idealnie spasowałby w Fantazjach Zielonogórskich. Brakuje mi w tym opku jakiejś iskry, jakiegoś konfliktu. Przez co cały tekst wydaje się trochę letni. Ale że Fulińska warsztat ma przedni, to lektura nadzwyczaj przyjemna.
:Przyszłość ma zapach brzoskwiń” Aleksandry Bednarskiej – pomysł mi się podobał. Został jednak popsuty scenografią (Dalekiego Wschodu mam już po dziurki w nosie) i przekombinowaną konstrukcją. Plany czasowe (jak wyrozumiałem) dosyć swobodnie mieszają się w tekście, co utrudnia umiejscowienie wydarzeń.
Gdyby to tak poukładać chronologicznie i przenieść choćby do Polski… Ech!
Nie jest to tekst zły, absolutnie. Ale nie ułatwia czytelnikowi lektury, co mam za jego główną wadę.
„Ptolemeusz i sroka” Andrzeja Miszczaka – kolejna wariacja na temat Polski Potężnej i Szczęśliwej, tym razem dzięki materiałowi z kosmosu, czyli Szkłu. Fajnie poczytać o znanych postaciach w nowym otoczeniu, ale oprócz paru mrugnięć okiem jakoś mi się ten tekst w całość nie klei.
„Łowcy w matni” Jakuba Juszyńskiego – Polska u zarania dziejów, w której elementy rodem z fantasy działają na równi z historycznymi. Dobre tło, są przebłyski ciekawej historii, ale w sumie akcja trochę jednak cherlawa.

No i zagranica.
„Szum deszczu w sosnach” Lavie Tidhara – akcja wątła jak jednoroczny świerczek. Ale za to… Niesamowite tło, wielce ciekawy świat. Aż chciałoby się zakrzyknąć – proszę o więcej tego alternatywnego Izraela. Pomysłów w ten tekst Autor nawciskał tyle, że przeciętny pisarz fantasy naskrobałby z nich ze dwa pięcioksięgi. Tekst numeru!
„Masa krytyczna” Petera Wattsa – Wattsa nigdy nie za dużo, ale tu chyba odezwał się w nim duch wyrobnika. Narzekania na współczesną sztukę połączone z ewolucją maszyn niespecjalnie współgrają w tym tekście.
„Uczeń czarnoksiężnika” Tamsyn Muir – świetny pomysł, niestety ciut przegadany. Tym niemniej – opowiadanie bardzo ciekawe i, hm, ważne. Bo aż strach się bać, jakie refleksje można z niego wysnuć.

W publicystyce też bardzo ciekawie.
Klęczar czytać lubię bardzo i to zawsze jest mocny punkt numeru. Vargas tym razem się chyba nieco zapętlił w dygresjach. Za to ciekawa „Apokalipsa intelektu” Inglota – choć być może zamiast w intekalipsę stoczymy się w świat Elojów i Morloków? I co tu porabiać będzie SI?
Artykuły Sochy, w tym „Człowiek 2.0”, powinny być lekturą obowiązkową w szkołach. Uczą spojrzenia innego, nam, zwyklakom, niedostępnego.
Oraz dwie pozycje reklamowe: wywiad z aktorami „Wiedźmina” (nie oglądałem jeszcze, więc się nie odniosę) oraz artykuł „Dystopia bez przypadku” pani Gacyk. I tu mam pewną zagwozdkę – książki nie czytałem, więc być może wszystkie peany na jej temat są prawdziwe. Ale mimo wszystko budzi to pewne podejrzenia o kryptoreklamę. Sam artykuł może nieco przeszarżowany, ale w sumie ciekawy.
Reasumując – kolejny ciekawy numer 

Niepiękną jesień mamy tego lata. Idealna aura dla lektury.
Toteż nowy numer NF już za mną.

A w nim – po polsku.
„Przyjaciel samotnego diabła” Agnieszki Fulińskiej – bajkowe fantasy? Jak to u tej Autorki, mocno nasycone historią. Idealnie spasowałby w Fantazjach Zielonogórskich. Brakuje m...

Rozwiń

Zwiń

Autor podaje, że pierwsze wydanie tej książki ukazało się w roku 1986.
To niestety widać.
Apologia Armii Czerwonej, liczby z sufitu, podawane za radziecką propagandą (autor opierał się głównie na książkach z lat 70-tych).
Do tego chyba zbyt długi przedział czasowy, i książka w dużej części brzmi tak: "enta armia pod dowództwem Iksjowa atakowała, cofała się, kontratakowała i zdobyła, natomiast esta armia pod dowództwem Igrekowa broniła się, cofała, napierała, poszła do przodu". I tak czasem przez kilka stron. Do tego mapki na których nie są zaznaczone miejsca, które autor opisuje.
Na pewno książka nie jest dla tych, którzy chcieliby się zapoznać po raz pierwszy z blokadą Leningradu. Raczej dla już wtajemniczonych.

Autor podaje, że pierwsze wydanie tej książki ukazało się w roku 1986.
To niestety widać.
Apologia Armii Czerwonej, liczby z sufitu, podawane za radziecką propagandą (autor opierał się głównie na książkach z lat 70-tych).
Do tego chyba zbyt długi przedział czasowy, i książka w dużej części...

Rozwiń

Zwiń

Umie gość pisać bestsellery, trzeba to przyznać.
Jak nie przymierzając Aleksander Dumas.
Wartka akcja, buzujące emocje, ciekawe tło - tak to się robi!
(choć i tło pewnie uproszczone, i chińska kultura również)

I co z tego? Czyta się jednym tchem!

Umie gość pisać bestsellery, trzeba to przyznać.
Jak nie przymierzając Aleksander Dumas.
Wartka akcja, buzujące emocje, ciekawe tło - tak to się robi!
(choć i tło pewnie uproszczone, i chińska kultura również)

I co z tego? Czyta się jednym tchem!