Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chciałabym o trzecim tomie powiedzieć to samo, co o drugim. Niestety tutaj rozwiązanie fabularne autorki mnie rozczarowało i chociaż rozumiem zamysł, efekt końcowy był poniżej moich oczekiwań.

W tym tomie napotykamy nieoczekiwaną zmianę w umiejscowieniu akcji – dokonujemy przeskoku w czasie o kilkanaście lat. Główni bohaterowie odchodzą na drugi plan, a ich miejsce zajmuje cała obsada nowych postaci, które urodziły się w okolicach lub niedługo po zakończeniu akcji drugiego tomu. Zabieg ten ma uzasadnienie – autorka chciała pokazać, że to młodzież ze wsi przejmie rolę wojowników w starciu z wilkarami, natomiast Venda pełni bardziej rolę stratega, który obmyśla plan obrony. Końcówka książki wyjaśnia też, dlaczego plan ten w ogóle powstał – kilkoro młodych mężczyzn okazuje się synami Vendy.

To w teorii intrygujące rozwiązanie fabularne okazało się niewypałem w praktyce. Głównym moim zarzutem jest kompletny brak zainteresowania nowymi bohaterami – po dwóch tomach chciałam więcej Vendy i DaWerna. Otrzymałam natomiast mnóstwo nowych postaci, których imion nie mogłam nawet spamiętać, i którzy nie interesowali mnie w najmniejszym stopniu. Niektórzy z nich zostali rozwinięci bardziej (jak Olanna i Alasa) i w te wątki mogłam zaangażować się bardziej, co jednak nie oznacza, że podobały mi się – w szczególności relacja Alasy z Irkem był frustrująca i nie do końca rozumiałam, w którą stronę ma to iść.

Poza tymi potknięciami jest nieźle, ale „Wezwijcie moje dzieci” zdecydowanie nie wywołały we mnie tak pozytywnych emocji, jak poprzednie części. Podobało mi się samo zakończenie, które, choć cukierkowe, dobrze zamykało wszystkie wątki. Jest to jednak za mało, by zmienić moją opinię, bo żeby do niego dojść, musiałam przedrzeć się przez gruby tom niezbyt interesującej akcji.

Chciałabym o trzecim tomie powiedzieć to samo, co o drugim. Niestety tutaj rozwiązanie fabularne autorki mnie rozczarowało i chociaż rozumiem zamysł, efekt końcowy był poniżej moich oczekiwań.

W tym tomie napotykamy nieoczekiwaną zmianę w umiejscowieniu akcji – dokonujemy przeskoku w czasie o kilkanaście lat. Główni bohaterowie odchodzą na drugi plan, a ich miejsce...

Druga część trylogii wciąż zachwyca swoim klimatem, nawiązaniami do mitologii słowiańskiej i zwrotami akcji. Pod pewnymi względami jest nawet lepsza od „Idź i czekaj mrozów” i przypadła mi do gustu bardziej.

Tym razem zaczyna się intensywnie – głównym tematem tomu jest polowanie na wilkołaka. I muszę przyznać, że absolutnie nie domyśliłam się rozwiązania, które zastosowała autorka, czyniąc z głównej bohaterki krwiożerczą bestię. Poza poszukiwaniem podejrzanego musi więc poza tym radzić sobie z własnym „niedysponowaniem” w pewne dni miesiąca. Mamy więc osobiste zmagania w dodatku do śledztwa, któremu jeszcze dodaje napięcia pojawienie się trzech obcych we wiosce.

Chociaż główny wątek sprowadzenia wilkarów zza Sinych Wód nie posuwa się wyraźnie w tej części, wątek wilkołaczy w zupełności rekompensuje to czytelnikowi. Widzimy jednak równocześnie subtelne zmiany, które przygotowują bohaterów do rozwiązania akcji w następnym tomie. Rozwija się przede wszystkim postać Atry, której losy stają się równie interesujące, co głównych bohaterów.

Podsumowując, drugi tom trzyma poziom pierwszego, a nawet wychodzi ponad oczekiwania. Zachęca z pewnością do sięgnięcia po kolejny i poznania zakończenia historii.

Druga część trylogii wciąż zachwyca swoim klimatem, nawiązaniami do mitologii słowiańskiej i zwrotami akcji. Pod pewnymi względami jest nawet lepsza od „Idź i czekaj mrozów” i przypadła mi do gustu bardziej.

Tym razem zaczyna się intensywnie – głównym tematem tomu jest polowanie na wilkołaka. I muszę przyznać, że absolutnie nie domyśliłam się rozwiązania, które zastosowała...

„Moralność pani Dulskiej” to współcześnie niezbyt typowy wybór na lekturę, ale chciałam zapoznać się z tym już ponadstuletnim dramatem. I pomimo zestarzenia się niektórych motywów, wciąż pod pewnymi względami pozostaje on aktualny i warty przeczytania.

Jest to krótka sztuka opisująca wydarzenia z życia rodziny Dulskich. Tytułowa matka jest osobą egoistyczną i obłudną, która bardziej dba o zachowanie pozorów niż o faktyczne dobro członków rodziny. Kiedy więc jej służąca, Hanka, zachodzi w ciążę z jej synem, Zbyszkiem, można domyślić się, że nie skończy się to dobrze dla dziewczyny.

Trudno jest ocenić dramat w takiej samej skali, w jakiej ocenia się powieści, gdyż jego funkcja jest jednak inna. Pod względem przekazywanych wartości, „Moralność” ma za zadanie napiętnować pewne cechy charakteru oraz zachowania i tę funkcję spełnia bardzo dobrze, a pani Dulska stała się synonimem fałszywości i pozornej moralności. Można więc mówić o sukcesie dzieła, które zapisało się w kanonie literatury polskiej.

Jak jednak ocenić styl autora, łatwość czytania, przystępność tekstu? Forma dramatu zawsze będzie trudniejsza do przyswojenia niż proza (chociaż może częściowo przez to, że dramatów nie czytamy!). Archaizmy są nie do uniknięcia z racji powstania sztuki na początku XX w. i na pewno wprowadzają dodatkowe utrudnienie. Nie mogę więc powiedzieć, bym odczuwała szczególną przyjemność z jej czytania.

Z drugiej strony, nie musimy również zawsze czytać dla przyjemności, ale może również po to, by rozwinąć się, poznać twórczość inną i nietypową na dzisiejsze czasy. I jeżeli czytelnik ma taką potrzebę, pozycja ta będzie na pewno dobrym wyborem – krótkim i zwięzłym, poruszającym ponadczasową problematykę i obrazującym realia życia sto lat temu.

„Moralność pani Dulskiej” to współcześnie niezbyt typowy wybór na lekturę, ale chciałam zapoznać się z tym już ponadstuletnim dramatem. I pomimo zestarzenia się niektórych motywów, wciąż pod pewnymi względami pozostaje on aktualny i warty przeczytania.

Jest to krótka sztuka opisująca wydarzenia z życia rodziny Dulskich. Tytułowa matka jest osobą egoistyczną i obłudną,...