Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Człowiek ma prawo do niezabijania. Do tego, by się zabijania nie uczyć. Takiego prawa nie ma w żadnej konstytucji.

Człowiek ma prawo do niezabijania. Do tego, by się zabijania nie uczyć. Takiego prawa nie ma w żadnej konstytucji.

Nie można mieć jednego serca do nienawiści, a drugiego - do miłości. Człowiek ma jedno, więc zawsze myślałam o tym, jak to serce ocalić.

Nie można mieć jednego serca do nienawiści, a drugiego - do miłości. Człowiek ma jedno, więc zawsze myślałam o tym, jak to serce ocalić.

Kiedy mówią kobiety, nie ma albo prawie nie ma tego, o czym zwykle czytamy i słuchamy: jak jedni ludzie po bohatersku zabijali innych i zwyciężyli. Albo przegrali. Jaki mieli sprzęt, jakich generałów. Kobiety opowiadają inaczej i o czym innym. 'Kobieca' wojna ma swoje własne barwy, zapachy, własne oświetlenie i przestrzeń uczuć. Własne słowa. Nie ma tam bohaterów i niesamowitych wyczynów, są po prostu ludzie, zajęci swoimi ludzkimi-nieludzkimi sprawami. I cierpią tam nie tylko ludzie, ale także ziemia, ptaki, drzewa. Wszyscy, którzy żyją razem z nami na tym świecie. Cierpią bez słów, a to jest jeszcze straszniejsze…

Kiedy mówią kobiety, nie ma albo prawie nie ma tego, o czym zwykle czytamy i słuchamy: jak jedni ludzie po bohatersku zabijali innych i zwyciężyli. Albo przegrali. Jaki mieli sprzęt, jakich generałów. Kobiety opowiadają inaczej i o czym innym. 'Kobieca' wojna ma swoje własne barwy, zapachy, własne oświetlenie i przestrzeń uczuć. Własne słowa. Nie ma tam bohaterów i niesamowityc...

Krzyknięto do nas: "Zwycięstwo!" (...) Pamiętam swoje pierwsze uczucie - radość. I od razu, w tej samej chwili - strach! Panika! Panika! Jak tu dalej żyć? (...) Przedtem bałyśmy się śmierci, a teraz życia - to było jednakowo straszne. (s. 272)

Krzyknięto do nas: "Zwycięstwo!" (...) Pamiętam swoje pierwsze uczucie - radość. I od razu, w tej samej chwili - strach! Panika! Panika! Jak tu dalej żyć? (...) Przedtem bałyśmy się śmierci, a teraz życia - to było jednakowo straszne. (s. 272)

Boję się jednego – że strachu w naszym życiu jest więcej niż miłości.

Boję się jednego – że strachu w naszym życiu jest więcej niż miłości.

Nie rozumiał, że ci, którzy wznoszą się na najwyższe szczyty, spadają czasem w najgłębszą otchłań, ci zaś, którzy najbardziej żywiołowo się cieszą doznają największych cierpień.

Nie rozumiał, że ci, którzy wznoszą się na najwyższe szczyty, spadają czasem w najgłębszą otchłań, ci zaś, którzy najbardziej żywiołowo się cieszą doznają największych cierpień.

Miłość w śląskim domu to był towar deficytowy. Ciężko pracujący ludzie nie mają na nią czasu, bo muszą harować, żeby uzasadnić swoje istnienie. To, że babcia kochała Marijkę, a Marijka babcię, było więc piękne i wzruszające. Dziś można by o tym pewnie napisać list do "Wysokich Obcasów" i dostać w nagrodę półroczną prenumeratę i krem nawilżający do twarzy. Wtedy jednak nikt nie dawał nagród wręcz przeciwnie - za miłość trzeba było zapłacić, słono, najdroższą walutą: cierpieniem tak wielkim, że może lepiej było w ogóle nie kochać, tylko dać sobie spokój i żyć, jak żyli inni, mając wszystko pochowane pod powierzchnią, zasypane ziemią, przykryte podszewkami spódnic i wełnianym podbiciem zimowych serdaków. Serce w kamień".

Miłość w śląskim domu to był towar deficytowy. Ciężko pracujący ludzie nie mają na nią czasu, bo muszą harować, żeby uzasadnić swoje istnienie. To, że babcia kochała Marijkę, a Marijka babcię, było więc piękne i wzruszające. Dziś można by o tym pewnie napisać list do "Wysokich Obcasów" i dostać w nagrodę półroczną prenumeratę i krem nawilżający do twarzy. Wtedy jednak nikt nie ...

Stoimy w szeregu, nikt nic nie mówi, nie rusza jej. A ona potem podniosła głowę i zobaczyła, że nie tylko jej syn zginął, że leży wielu młodych. Zaczęła więc opłakiwać tamtych, cudzych synów: "Moi wy synkowie kochani! Nie widzą was wasze mateńki, nie wiedzą, że wszyscy idziecie do ziemi! A ziemia taka zimna. Na dworze zima sroga. To ja popłaczę zamiast nich, wszystkich was pożałuję. (...) - wszyscy mężczyźni w głos zaczęli płakać.

Stoimy w szeregu, nikt nic nie mówi, nie rusza jej. A ona potem podniosła głowę i zobaczyła, że nie tylko jej syn zginął, że leży wielu młodych. Zaczęła więc opłakiwać tamtych, cudzych synów: "Moi wy synkowie kochani! Nie widzą was wasze mateńki, nie wiedzą, że wszyscy idziecie do ziemi! A ziemia taka zimna. Na dworze zima sroga. To ja popłaczę zamiast nich, wszystkich was poża...