Książka w głównej mierze omija ogólny zarys Chin i skupia się na dwóch malowniczych miastach, oddalonych od siebie znaczną liczbą kilometrów. Pekin i Szanghaj przypominają bliźniaków – mimo, że są do siebie podobni, to wiele osób widzi u nich wiele różnic w stylu i charakterze. Według Geigesa ówczesna stolica Chin jest bardziej „poważna” i dostojna, podczas gdy Szanghaj jest rajem dla biznesmenów i turystów. Autor wdaje się ze sobą w dyskusję o wymarzonym miejscu zamieszkania, opisując swoje przeżycia i przemyślenia w sposób chaotyczny i kompletnie abstrakcyjny. Skupienie się dłuższą chwilę na wybranym temacie jest dla twórcy zadaniem niewykonalnym. Przez swoje nieuporządkowane myśli, całość tekstu postrzegana jest jako bełkot i dyrdymały. Na szczęście dla książki, zdarzają się momenty ciekawe, które potrafią wzbogacić wiedzę czytelnika. Anegdotki i objaśnianie chińskich tradycji to jedna z nielicznych zalet publikacji. Opisane systemu politycznego oraz relacji na linii rząd–obywatele jest godne pochwały, a wszystkie historie z tym związane są niezmiernie przejmujące. Sprawa wysiedlonych mieszkańców, których jedyną winą było posiadanie domostwa na terenach przeznaczonych na budowę obiektów olimpijskich oraz protesty na placu Tian'anmen są wstrząsające i ukazujące prawdziwą twarz chińskich władz.

„Pekin i Szanghaj. Dwie głowy chińskiego smoka” to książka niedoskonała, która pokazuje mglisty obraz Chin przez pryzmat tytułowych miast. Książka opowiada o zależnościach społecznościowych dwóch metropolii, sprawach politycznych i historycznych, lecz w ostatecznym rozrachunku całość wypada blado. Jak na tak kolorowy kraj, zbyt blado.

Damian Hejmanowski