Lia jest całkiem szczęśliwa. Żyje razem ze swoim mężem i piękną córeczką. Do pewnego momentu. Jedno zdanie wywróci ten piękny obrazek do góry nogami. Obleje czarnymi barwami, które całkowicie przykryją światło. „Wróciło”. Jak brnąć do przodu z wyrokiem, wiedząc, że każdy kolejny dzień zbliża nas do mety? A jak w takich warunkach zbudować relację z nastoletnią córką, przekazać jej wszystko, co powinna wiedzieć? Wszystko, co matka powinna przekazać córce, zawarte w krótkim odcinku czasu, który nigdy nie będzie wystarczający.

Ale okazuje się, że zanim Lia podda się wyrokowi, musi zmierzyć się z czymś jeszcze. I musi to zrobić sama. Czy da się zostawić przeszłość za swoimi plecami? Czy mózg i ciało pozwolą ci zapomnieć o tym wszystkim? Czy da się przebaczyć nieprzebaczalne, jeśli ceną jest odejście z tego świata, będąc pogodzonym z losem?

To okrutna książka. Pełna trawionego jeszcze bólu, który odczuwają wszyscy bohaterowie. Kumulacja praktycznie nie do zniesienia. Jestem pewna, że w zależności od aktualnego miejsca w życiu każdego będzie bolała inaczej. Do mnie trafiła wyjątkowo mocno ze względu na miejsce, w którym aktualnie ja się znajduję.

Mortimer postawiła na temat, który może odstraszyć większość czytelników. Choroba to temat przerażający. Rak paraliżuje, zabiera wszystko i wszystkim, kogo tylko wyczuje. Dodatkowo autorka niejako oddaje głos również samej chorobie, która rośnie w ciele głównej bohaterki. I choć z początku te fragmenty mnie irytowały, to im bardziej postępowała choroba, tym ciekawsze się stawały. Zupełnie jakby to była kolejna postać stworzona przez autorkę.

To jedna z tych powieści, które umieściłam na swojej topliście 2023 roku. I to zdanie powinno najmocniej pokazać, jak dobra jest ta książka. Albo nominacja do Nagrody Bookera. I tytuły „powieści roku”. Po prostu przeczytajcie, bo ta książka nie daje o sobie zapomnieć.

Kinga Kolenda