Komiks francuskiego twórcy prezentuje malowniczy koniec świata w Pirenejach, podczas którego Maria, matka dwójki nastolatków, ucieka w popłochu z dziczy w kierunku cywilizacji – co tylko na początku wydaje się dobrym pomysłem. Koniec końców nie wiadomo, czy uchroni ona przed apokalipsą albo jak długo jeszcze wytrzyma.

Zgodnie z dość pompatycznym blurbem, Maria, którą niedawno rzucił mąż, zostaje poddana próbie zachowania człowieczeństwa – cokolwiek by to znaczyło. Pod koniec wakacji okolicę Cazeaux nawiedza potężna burza wraz z trzęsieniem ziemi, po którym w łeb biorą nie tylko budynki i drzewa, ale i więzi społeczne. Każdy dba o najbliższych i samego siebie, na pierwszym miejscu stawiając coraz bezwzględniejszą walkę o byt.

Spodziewać by się można prawdziwej jatki – w końcu zbyt cyniczni jesteśmy na bajeczki o pokojowym współdziałaniu obcych sobie ludzi w obliczu katastrofy – ale tutaj „Reszta świata” nie staje na wysokości zadania. Może z powodu bardzo pobieżnego ukazywania następujących po sobie wydarzeń, które za to utrzymują znakomite napięcie. Z początku wydaje się, że postaci reagują nadmierną histerią, ale nieraz ratuje im ona życie. Tu trzeba działać szybko. Bardzo dwuznaczne są słowa Marii: „Nie bójcie się. Już nic nam nie grozi. Za daleko doszliśmy”. Ma się wrażenie, że nie chodzi tylko o ucieczkę z doliny… Wiadomo, że będzie tylko gorzej – ciekawi jesteśmy tylko, jak bardzo źle. I to zainteresowanie, przynajmniej w moim przypadku, przechodzi na kolejny tom.

Styl autora jest realistyczny, kolory pełne, nasycone. Nie jestem fanką takiej kreski, zwłaszcza że postaci wyglądają osobliwie staro i brzydko. Bo żeby aż sarny (!) wychodziły nieładnie, to trzeba się nieźle postarać. Tła niekiedy są wspaniałe, choć mi nie zapierały tchu w piersi – po obrazowaniu Pirenejów spodziewałam się czegoś lepszego. Wciąż to kawał solidnej, choć przeciętnej roboty, która nie razi w oczy w zasadzie niczym poza ową przeciętnością. Szkoda mi niezmiernie, że autor nie użył świetnie rozplanowanej sceny schodzenia przez Marię pod ziemię podczas poszukiwania synów, jaką zaprezentował w galerii na końcu tomu. Ta użyta w fabule nie jest aż tak dynamiczna. Dodatkowo w moim odczuciu lepsza na okładkę niż użyta wersja byłaby ta czarno-biała z galerii.

Spodobały mi się niektóre pomysły autora. Pewnie, że to nadinterpretacja, ale zabawny jest fakt, iż przewodnikiem i obrońcą bohaterów jest pies Plutarch – mi przywodzi to na myśl skojarzenia ze słynnym psem Pluto i… osobliwie Wergiliuszem (zapewne z powodu rzymskiego imienia), oprowadzającym po piekle Dantego w „Boskiej komedii”. Psy świetnie nadają się na pomocników, czego dowodzi m.in. kolejny, chyba już dosyć u nas znany pies Bajka z serii komiksów postapo dla dzieci Marcina Podolca („Bajka na końcu świata”). Motyw matki, która z nastolatków tworzy miniarmię, wydał mi się natomiast daleką wariacją Wendy – matkującej bandzie zaginionych chłopców z „Piotrusia Pana” (zwłaszcza że za niepoważnego Pana można uznać nieobecnego męża i ojca chłopców, który wciąż jest dla nich idolem).

Nawet mnie, która nie czytałam wielu opowieści postapo, „Reszta świata” nie wydała się niczym nadzwyczajnym. O wiele bardziej zaskakująca i klimatyczna jest chociażby „Ziemia swoich synów” Gipiego o podobnej tematyce. Komiks Chauzy'ego przypadnie do gustu miłośnikom realistycznej kreski i katastrofizmu w każdej postaci. Osobom szukającym mocnych wrażeń wyda się za mało makabryczny, a ci, którzy spodziewają się wywołania wstrząsu, niczego podobnego nie uświadczą. Pomimo bycia przeciętnym, „Reszta świata” świetnie dawkuje napięcie – ja osobiście z chęcią dowiem się, jakie jeszcze kłody pod nogi rzuci Marii i jej „bandzie” autor.

Agata Majchrowicz