Opowiadania bardzo nierówne. Jedne zapadły mi w pamięć, a nawet wywołały na twarzy uśmiech, a czytanie innych okazało się stratą czasu. Nie znajdziecie w nich niczego bardzo odkrywczego, ani zachwycającego, ale przeczytać się da.
Opis świata w dużej mierze bazuje na rosyjskiej (przedawnionej, czy nie – nie ocenię, bo nie mam odpowiedniej wiedzy) mentalności i takowych realiach życia.

Opowiadania bardzo nierówne. Jedne zapadły mi w pamięć, a nawet wywołały na twarzy uśmiech, a czytanie innych okazało się stratą czasu. Nie znajdziecie w nich niczego bardzo odkrywczego, ani zachwycającego, ale przeczytać się da.
Opis świata w dużej mierze bazuje na rosyjskiej (przedawnionej, czy nie – nie ocenię, bo nie mam odpowiedniej wiedzy) mentalności i takowych...

Doskonały zbiorek opowiadań jednego z najlepszy pisarzy fantastyki radzieckiej. W tym zbiorku większość opowiadań należy do cyklu guslarskiego. Naturalnie zawsze, jak to w zbiorach bywa, jedne opowiadania podobają się bardziej inne mniej. Ja tam lubię je wszystkie, ale zdecydowanie moimi faworytami są "Sztuka rzucania piłki" oraz "Parowóz dla cara".

Pierwsze jest najdłuższym opowiadaniem zbioru. Bułyczow świetnie w nim powiązał "realistyczną obserwację obyczajową" z fantastyką, okraszając "dobrotliwą satyrą". To bardzo rosyjskie opowiadanie ale w swym ładunku emocjonalnym przypomina amerykańskie filmy o zawodach. Tym bardziej, że mowa jest o koszykówce.

"Parowóz dla cara" zawiera świetne spostrzeżenie - dzisiaj korzystamy z dóbr cywilizacji nawet nie mając pojęcia o zasadach ich działania. Większość z nas, będąc przeniesiona do przeszłości, próbując wyjaśnić zasady ich działania, równie dobrze mogłaby opowiadać bajki. Współcześnie, pewien pan napisał: "Dostatecznie zaawansowana technologia jest nieodróżnialna od magii" i chociaż wiemy, że to technika a nie magia... nie potrafimy ogarnąć zasady jej działania. no magia :)

Czytanie Bułyczowa, zawsze wprawia mnie w melancholijny nastrój, jest on bardzo rosyjskim pisarzem. Ale jakby mnie spytać co takiego bardzo rosyjskiego jest w jego literaturze... powiedziałbym: przeczytaj sam/sama :P

Doskonały zbiorek opowiadań jednego z najlepszy pisarzy fantastyki radzieckiej. W tym zbiorku większość opowiadań należy do cyklu guslarskiego. Naturalnie zawsze, jak to w zbiorach bywa, jedne opowiadania podobają się bardziej inne mniej. Ja tam lubię je wszystkie, ale zdecydowanie moimi faworytami są "Sztuka rzucania piłki" oraz "Parowóz dla cara".

Pierwsze jest...

Bardzo lubię tego pisarza, ma taki specyficzny styl jest tutaj dużo humoru, sarkazmu i takiego rosyjskiego wdzieku, jego styl jest zbliżony do tego jaki prezentował Bułhakow w Mistrzu i Małgorzacie oraz Heller w Paragrafie 22. Przeczytałam już kilka jego książek i każda mi się bardzo podobała. W tym zbiorze opowiadań wszystko spina wymyślone miasteczko Wielki Guslar i w nim niczym w Twin Peaks dzieją się rzeczy dziwne. Nie jest to takie typowe sf ale jest tu kilka ciekawych pomysłów i koncepcji. Polecam, świetny pisarz.

Bardzo lubię tego pisarza, ma taki specyficzny styl jest tutaj dużo humoru, sarkazmu i takiego rosyjskiego wdzieku, jego styl jest zbliżony do tego jaki prezentował Bułhakow w Mistrzu i Małgorzacie oraz Heller w Paragrafie 22. Przeczytałam już kilka jego książek i każda mi się bardzo podobała. W tym zbiorze opowiadań wszystko spina wymyślone miasteczko Wielki Guslar i w nim...

Dawna, ukochana lektura i zapewne wrócę do tych opowiadań niejeden raz.
To dziwne opowiadania. Nietypowe jak na fantastykę.
Tego nie da się opowiedzieć. To trzeba przeczytać.
Może to troszkę jak powrót do świata dawnych bajek, gdzie pojawiają się złote rybki spełniające życzenia...
Cudowna lektura na chłodne dni!

Dawna, ukochana lektura i zapewne wrócę do tych opowiadań niejeden raz.
To dziwne opowiadania. Nietypowe jak na fantastykę.
Tego nie da się opowiedzieć. To trzeba przeczytać.
Może to troszkę jak powrót do świata dawnych bajek, gdzie pojawiają się złote rybki spełniające życzenia...
Cudowna lektura na chłodne dni!

Mnie wystarczy samo nazwisko Bułyczow nad tytułem, by wiedzieć, że książka jest przednia ;) "Retrogenetyka" należy do moich ulubionych pozycji tego autora. Opowiadania są pisane lekkim stylem, zabawne sytuacje wprost wywołują mimowolne salwy śmiechu. Dla mnie bomba :)

Mnie wystarczy samo nazwisko Bułyczow nad tytułem, by wiedzieć, że książka jest przednia ;) "Retrogenetyka" należy do moich ulubionych pozycji tego autora. Opowiadania są pisane lekkim stylem, zabawne sytuacje wprost wywołują mimowolne salwy śmiechu. Dla mnie bomba :)

Nic dodać, nic ująć po prostu Bułyczow. Siedem opowiadań z tego zbioru dotyczy bohaterów znanych z innych antologii tego autora, a mianowicie mieszkańców Wielkiego Guslaru. Opowiadania, jak to u Bułyczowa, charakteryzują się humorem, dobrotliwą satyrą i przenikliwością ludzkiej natury. Polecam, miły przerywnik na polepszenie humoru.

Nic dodać, nic ująć po prostu Bułyczow. Siedem opowiadań z tego zbioru dotyczy bohaterów znanych z innych antologii tego autora, a mianowicie mieszkańców Wielkiego Guslaru. Opowiadania, jak to u Bułyczowa, charakteryzują się humorem, dobrotliwą satyrą i przenikliwością ludzkiej natury. Polecam, miły przerywnik na polepszenie humoru.

Jak to była satysfakcja jak się cudem udało kupić a jak radość z czytania :)

Jak to była satysfakcja jak się cudem udało kupić a jak radość z czytania :)

Stare dzieje, wciąż wspominam. Pomysły niesamowite. Wznieśmy okrzyk: profesor Minc współczesnym Frankensteinem.

Stare dzieje, wciąż wspominam. Pomysły niesamowite. Wznieśmy okrzyk: profesor Minc współczesnym Frankensteinem.

Baaardzo przyjemny zbiór opowiadań. Język lekki i przyjemny. Łatwe w odbiorze a pytania filozoficzne padają nie byle jakie. Polecam

Baaardzo przyjemny zbiór opowiadań. Język lekki i przyjemny. Łatwe w odbiorze a pytania filozoficzne padają nie byle jakie. Polecam

Kir Bułyczow i jego genialne opowiadania. Klasyka literatury SF, klasyka radzieckiej literatury. Czytać.

Kir Bułyczow i jego genialne opowiadania. Klasyka literatury SF, klasyka radzieckiej literatury. Czytać.