Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Dzieci krwi i kości” Tomi Adayemi jest zwyczajnie źle napisaną powieścią. Pisaną w narracji pierwszej osoby. By tak pisać - do tego trzeba mieć talent. W dziewięćdziesięciu procentach brzmi strasznie pretensjonalnie. I tak niestety jest i w tym przypadku

(...) Obie co­fa­my się do kra­wę­dzi maty i uno­si­my swoje kije. Drwią­cy uśmie­szek speł­za z ust Jemi, a jej oczy zwę­ża­ją się w szpar­ki. To in­stynkt za­bój­czy­ni.
Pa­trzy­my na sie­bie i cze­ka­my na znak. Mama Agba prze­cią­ga tę chwi­lę w nie­skoń­czo­ność, wresz­cie woła:
– Do boju!
I od razu muszę się bro­nić.
Nawet nie zdą­ży­łam po­my­śleć o wy­pro­wa­dze­niu ataku, a Jemi już do­ska­ku­je do mnie z pręd­ko­ścią ge­par­do­na. Bie­rze za­mach kijem, mie­rząc w moją szyję. Ale choć za ple­ca­mi sły­szę stłu­mio­ne okrzy­ki dziew­cząt, ani na mo­ment nie tracę zim­nej krwi. (...)

To tylko próbka tekstu. Swoje, moje, ja robię; jego, jej, ja słucham, ja myślę, twoje, ich… i tak dalej i tak dalej. Gdyby odchudzić tekst z zaimków to książka byłaby sporo chudsza.
I nieustanne zapożyczenia które w świecie wierzeń politeistycznym brzmią zwyczajnie źle jak "na litość boską". Zgrzyt.
Przez moment myślałem że tłumacz też się postarał by pomordować nieco polszczyznę. Nie myliłem się. Dołożył starań, ale tekst źródłowy jest dość wiernie oddany.
To nawina, banalna i bardzo nielogiczna opowieść.

Może doczekam się na dobrze napisaną historię w afrykańskich klimatach bez Jamesów; Geraltów i Thorów. Mam taką nadzieję.
Nie polecam

„Dzieci krwi i kości” Tomi Adayemi jest zwyczajnie źle napisaną powieścią. Pisaną w narracji pierwszej osoby. By tak pisać - do tego trzeba mieć talent. W dziewięćdziesięciu procentach brzmi strasznie pretensjonalnie. I tak niestety jest i w tym przypadku

(...) Obie co­fa­my się do kra­wę­dzi maty i uno­si­my swoje kije. Drwią­cy uśmie­szek speł­za z ust Jemi, a jej oczy...

Znakomite zakończenie jednej z najlepszych serii SF. Czytać.

Znakomite zakończenie jednej z najlepszych serii SF. Czytać.

Bruder Jessica - Nomadland. W drodze za pracą.

Trailer filmu mnie zafascynował. Książka.. Hmm. To chyba pierwszy raz gdy pozycja z cyklu reportaży amerykańskich Wydawnictwa Czarne mnie rozczarowała.
Nomadland to zbiór różnych historii o współczesnych nomadach Ameryki. Jak żyją? Z czego? Dlaczego wybrali taki a nie inny tryb życia? Ludzkie historie - każda inna i równie fascynująca. Bo wśród nich są idealiści, jak i właściciele firm, których kryzys doprowadził do upadku, czy tacy, którzy nie wykaraskali się z długów ubezpieczenia zdrowotnego. Niesamowite i wciągające. I chciałoby się więcej. Ale połowa książki to utyskiwanie jak bardzo zła jest korporacja Amazon i wyzyskuje swoich pracowników. Autorka przynudza w tej kwestii makabrycznie. Ileż można to wałkować? Cała reszta jest w porządku. Styl pisarki mi się nie spodobał. Trochę to chaotycznie zredagowane, bez wewnętrznej kompozycji. Czytałem jednak rzeczy gorsze.
Myślę sobie, że może lepiej obejrzeć film. Formuła scenariusza wymusi redaktorskie ciachu-ciachu nad niepotrzebnym słowotokiem i wyciągnie esencję historii. Do tego piękne pejzaże, zdjęcia i muzyka. Filmu jednak jeszcze nie widziałem.
W sumie, do przeczytania ale bez nadmiernych emocji.

Bruder Jessica - Nomadland. W drodze za pracą.

Trailer filmu mnie zafascynował. Książka.. Hmm. To chyba pierwszy raz gdy pozycja z cyklu reportaży amerykańskich Wydawnictwa Czarne mnie rozczarowała.
Nomadland to zbiór różnych historii o współczesnych nomadach Ameryki. Jak żyją? Z czego? Dlaczego wybrali taki a nie inny tryb życia? Ludzkie historie - każda inna i równie...