Mam bardzo mieszane uczucia względem tej książki.

Nade wszystko z tej pozycji wyłania się Chaos. Autor zrzuca na czytelnika kolejne hordy postaci, które nijak nie odnoszą się do aktualnie prowadzonej fabuły. Za pomocą głównego bohatera prowadzi liczne dywagacje na gruncie psychiatrii i psychologii... i często odnosiłam wrażenie, że są to wnioski, przepraszam za wyrażenie, z dupy. Nie będę ukrywać, że znam się na którejkolwiek z tych dziedzin, także w żadnym wypadku nie będę próbowała podważać samego sensu słów autora. Aczkolwiek, sposób, w jaki te przemyślenia są wplatane pomiędzy dialogi i wydarzenia, jest bardzo przytłaczający i nie stwarza żadnego dosadnego związku z fabułą. Autor najwidoczniej chciał przekazać czytelnikowi dużo informacji, jednakże zagubił się w narzuconych ramach narracyjnych.

Drugą rzeczą tej książki jest jej wszechobecna infantylność. Postacie zachowują się irracjonalnie, są nierozsądne i jednowymiarowe, wręcz „papierowe”. Autor co prawda próbuje pogłębić ich charakter, stawiając na ich drodze liczne zmagania i problemy, ale sposób, w jaki bohaterowie reagują na te wyzwania dodatkowo ich spłyca. Zabiegi fabularne i zwroty akcji również nie grzeszą kreatywnością. Aby popchnąć wątki do przodu, główny bohater miał wszystko podawane „na tacy”. Ciężko mi uwierzyć, że gdy jeden z pacjentów narratora bawił się transformatorem kontrolującym przepływ energii elektrycznej w stolicy, to w pierwszej kolejności zgarnia się jego psychiatrę. Można to wyjaśnić tym, że na miejscu znajdowali się również członkowie jego grupy terapeutycznej, którzy podali odpowiednim osobom informacje...aczkolwiek, nie mogłam pozbyć się wrażenia, że jest to dość leniwy sposób popchnięcia akcji do przodu. Takich przykładów można podać znacznie więcej.

Bohaterów jest dużo i często miałam problemy z zapamiętaniem, jaka jest ich konkretna rola w danym segmencie. Wraz z rozwojem fabuły nie zaobserwowałam szczególnych zmian w ich zachowaniu, ale ten zabieg mógł być związany z przewijającym się przez książkę stwierdzeniem, że ludzie wpadają w ciąg tych samych błędów i nie potrafią zmienić swoich przyzwyczajeń. I że jest to niekończąca się praca „uczłowieczania człowieka”.

Pomimo tych wszystkich zarzutów, nie mogę jednoznacznie stwierdzić, że ta książka jest okropna, zła i brzydka. Bo nie jest. Czytało mi się ją przyjemnie. Nie wciągnęła mnie szczególnie, elementów science-fiction/fantasy było jak na lekarstwo, ale nie zniechęciło mnie to. Podobała mi się postać głównego narratora, który często obiera rolę „głosu rozsądku” pośród otaczającego go chaosu. Autor z jego pomocą porusza kwestie starzenia się, poczucia nostalgii za młodością i brak wcześniejszej swobody wyboru i układania życia, które przecież już zostało ułożone. Ukazuje nieszczęśliwych dorosłych, których jednocześnie komiczne i przykre zachowanie zostało utworzone przez ich własne środowisko. Pan Nesvadba miał zdecydowanie dobry koncept, który w połączeniu z jego doświadczeniem lekarskim mógł stworzyć kawałek solidnie dobrej powieści. Niestety, efekt rozłazi się w szwach.

Czy polecam? Nie wiem. Chociaż myślę, że w przyszłości skuszę się na jeszcze jedną książkę od Pana Nesvadby. Chociażby po to, aby porównać, czy mogę ją postawić na równi z "Minehawą".

Mam bardzo mieszane uczucia względem tej książki.

Nade wszystko z tej pozycji wyłania się Chaos. Autor zrzuca na czytelnika kolejne hordy postaci, które nijak nie odnoszą się do aktualnie prowadzonej fabuły. Za pomocą głównego bohatera prowadzi liczne dywagacje na gruncie psychiatrii i psychologii... i często odnosiłam wrażenie, że są to wnioski, przepraszam za wyrażenie,...

Świetne.
http://forculturessake.wordpress.com/2014/04/26/czech-books-reviews/

Świetne.
http://forculturessake.wordpress.com/2014/04/26/czech-books-reviews/