Już nawet pomijając fabułe i te wszystkie zawirowania i żenujące sceny, to książka jest bardzo słabo napisana. Zdania na poziome dziecka z wczesnej podstawowki

Już nawet pomijając fabułe i te wszystkie zawirowania i żenujące sceny, to książka jest bardzo słabo napisana. Zdania na poziome dziecka z wczesnej podstawowki

Po przeczytaniu opisu byłam bardzo ciekawa tej pozycji niestety tylko na oczekiwaniach się skończyło. Zaczynając od bohaterów z którymi średnio się polubiłam przez fabułę która można żec byla nijaka. Ciężko pisze mi się negatywne recenzje książek bo wiem że tak naprawdę niewiele mogę o niej powiedzieć. Jedynym pozytywem jest to że książka jest krótka więc nie miałam probelmu z przeczytaniem jej. Decyzje jak i czyny bohaterów były czasami tak niedorzeczne że siedziałam i się irytowałam. Wszytsko było tak "szybko" napisane że czasami nie rozumiałam co się dzieje. Autorka starała się poryczyć jakiś temat ale trwało to może 4 zdania to wszystko. Zdecydownie nie jest to pozycja którą bym wam poleciła.

Po przeczytaniu opisu byłam bardzo ciekawa tej pozycji niestety tylko na oczekiwaniach się skończyło. Zaczynając od bohaterów z którymi średnio się polubiłam przez fabułę która można żec byla nijaka. Ciężko pisze mi się negatywne recenzje książek bo wiem że tak naprawdę niewiele mogę o niej powiedzieć. Jedynym pozytywem jest to że książka jest krótka więc nie miałam...

niestety najgorsza książka jaką przeczytałam

niestety najgorsza książka jaką przeczytałam

✨„Nie unikaj mnie” Zuzanna Mikołajczak

"Alex Watson, osiemnastoletnia brunetka o zielonych oczach, jest fanką sportu ― w szkole przewodzi dziewczęcej drużynie siatkówki. Poza nim uwielbia muzykę i… od dawna podkochuje się w miejscowym bad boyu, Jacksonie Parkerze. Chłopak, starszy od niej o rok, także trenuje siatkówkę i jest kapitanem męskiej drużyny. Relacje między nim i Alex są, delikatnie mówiąc, nie najlepsze."

Książka jest króciutka ma zaledwie nieco ponad 200 stron, dużą czcionkę i sporo światła na stronach. Dlatego błyskawicznie i wygodnie się czyta, niestety na tym plusy się kończą. To niesamowicie typowa wattpadowa historia, co jest okej, ja czasem mam na taką ochotę, ale tutaj nie ma nic, co trzymałoby mnie przy książce. Prolog to w zasadzie opis, punktu wyjścia i bohaterów, co jest trochę bez sensu. Choć z drugiej strony opisów w samej powieści jest tak mało, że może jednak był nam potrzebny.

Postaci nie są zbyt dobrze wykreowane, często wypadają dziecinnie i irytująco. W zasadzie jedyne co przychodzi mi do głowy, kiedy o nich myślę, to że już gdzieś ich widziałam tylko lepiej napisanych. O ich relacji, trudnej przeszłości, skrywanej miłości do siostrzyczki i dobrym serduszku czytaliśmy już milion razy. Tyle, że tamte książki miały w sobie coś jeszcze. Tutaj opisy są szczątkowe i dość nijakie, a przebieg fabuły oczywisty od początku. Nie przeszkadzałoby mi to, bo w zasadzie trochę tego się spodziewałam. Jednak jest to podane w tak chaotyczny sposób, wątki urywają się i gubią po drodze, że trudno się zaangażować. Do tego momentami narracja wypada jakoś dziwnie, a dialogi nienaturalnie.

Czasem ciągnie mnie do wattpadowych historii, ale tutaj nie bawiłam się dobrze. A po to sięgam po takie powieści, dla sentymentu i zabawy. Może gdybym trafiła na nią na wattpad, parę lat temu nieco bardziej by mi się podobała, ale dziś to był niewypał.

✨„Nie unikaj mnie” Zuzanna Mikołajczak

"Alex Watson, osiemnastoletnia brunetka o zielonych oczach, jest fanką sportu ― w szkole przewodzi dziewczęcej drużynie siatkówki. Poza nim uwielbia muzykę i… od dawna podkochuje się w miejscowym bad boyu, Jacksonie Parkerze. Chłopak, starszy od niej o rok, także trenuje siatkówkę i jest kapitanem męskiej drużyny. Relacje między nim i...

Zaczynając tę historię, nie miałam zbyt dużych oczekiwań. Do książki zdecydowanie zachęciły mnie dobre opinie z wattpada, opis oraz ilość stron tej historii, która ma ich nieco ponad 200.

Jeśli chodzi o fabułę mam mocno mieszane uczucia. Akcja książki jest strasznie chaotyczna, przez co, nie mogłam połapać się, o co chodzi. Jak na ilość stron tej historii, przebieg fabuły dział się błyskawicznie. Mam wrażenie, że autorka chciała zawrzeć jak najwięcej szczegółów i zdarzeń w tej krótkiej historii, co nie do końca dobrze wyszło.

Bohaterowie tej historii byli nijacy oraz strasznie irytujący. Alex Watson, to główna bohaterka, która jest zakochana w szkolnym bad boy'u - Jacksonie Parkerze. Bardzo przeszkadzało mi jej zachowanie, ponieważ było strasznie dziecinne oraz żenujące. Zauważyłam również, że Alex jest uległa oraz niezdecydowana. W jednym rozdziale jest zakochana w Jacksonie, a w drugim zmienia do niego całe swoje nastawienie.

Jeśli chodzi o Jacksona, z nim również się nie polubiłam. Egoistyczna postać, który stara się być bad boyem, chociaż nie do końca mu to wychodzi. Nie mam pojęcia, czy ten zabieg został wykonany specjalnie, czy autorka nie do końca wiedziała jak się do tego zabrać.

"Nie unikaj mnie" to książka, na której strasznie się zawiodłam. Okropna fabuła, nijakie postacie oraz błyskawiczna akcja. Z przykrością muszę stwierdzić, że była to najgorsza książka przeczytana przeze mnie w tym roku. Zdecydowanie odradzam tę pozycję.

Zaczynając tę historię, nie miałam zbyt dużych oczekiwań. Do książki zdecydowanie zachęciły mnie dobre opinie z wattpada, opis oraz ilość stron tej historii, która ma ich nieco ponad 200.

Jeśli chodzi o fabułę mam mocno mieszane uczucia. Akcja książki jest strasznie chaotyczna, przez co, nie mogłam połapać się, o co chodzi. Jak na ilość stron tej historii, przebieg fabuły...

@comfort_book: „Nie unikaj mnie” jest to debiutancka powieść młodej autorki Zuzi Mikołajczyk. I niestety czuć tutaj pewne niedoświadczenie….
Zacznijmy może od tego o czym jest książka. Główną bohaterką jest pogodna Alex, która interesuje się sportem. W szkole jest dosyć popularna, ponieważ jest kapitanem w dziewczęcej drużynie piłki siatkowej.
No i oczywiście, jeśli mamy grzeczną, przykładną dziewczynę to za nią w parze musi iść TEN jeden chłopak. Pisząc TEN mam na myśli szkolnego bad boy’a.
Alex go od lat skrycie kocha i NIESTETY otwarcie to ukazuje i mówi- jakby to uczucie było tak bardzo zwykłe i nic nie znaczące. Takie miałam odczucia, niestety..
Relacja między bohaterami jest bardzo powierzchowna, a zachowania i uczucia w ogóle nie rozwinięte i niewytłumaczone. Momentami naprawdę nie rozumiałam decyzji, które podejmowali główni bohaterowie.
Ta książka jest bardzo krótka, ponieważ liczy ona tylko 232 strony. Umówmy się, nie ma szans tutaj rozwinąć dobrej fabuły.
Może kolejne książki tej autorki będą nieco lepsze, na to liczę.
„Nie unikaj mnie” jest to zdecydowanie propozycja na jeden wieczór, ale ja niestety nie mogę jej polecić.

@comfort_book: „Nie unikaj mnie” jest to debiutancka powieść młodej autorki Zuzi Mikołajczyk. I niestety czuć tutaj pewne niedoświadczenie….
Zacznijmy może od tego o czym jest książka. Główną bohaterką jest pogodna Alex, która interesuje się sportem. W szkole jest dosyć popularna, ponieważ jest kapitanem w dziewczęcej drużynie piłki siatkowej.
No i oczywiście, jeśli mamy...

Nie myślałam,że kiedyś to napiszę, ale to była najsłabsza książka, jaką ostatnio czytałam.

Jest dziewczyna i jest chłopak.
Alex kapitan żeńskiej drużyny siatkówki, skrycie zakochana w Jacksonie Parkerze.
Jackson kapitan meskiej drużyny, typowy bad boy, z wianuszkiem dziewczyn wokół siebie, które niestety traktuje przedmiotowo.
Ich relację nie należą do najlepszych.
Łączy ich sport i tajemnice. Ich drogi w końcu się krzyżują.

Ta historia toczyła się za szybko. Pełno niewiadomych i pourywane wątki,które po rozwinięciu zmieniły by obraz tej książki. Działo się jednocześnie wiele i nic.
Bardzo irytowały mnie główne postacie, które pomimo tego,że są pełnoletnie, zachowują się jak dzieci i nic ciekawego do tej książki niestety nie wniosły.

Dialogi pomiędzy postaciami których nie brakuje w tej książce krótkie i niezbyt ciekawe.
Styl autorki prosty i lekki. Krótkie rozdziały i niewielka ilość stron sprawiają ,że książkę czyta się szybko. Chociaż i tak było mi trudno przez nią przebrnąć.

W kilku momentach miałam wrażenie,że wiem jak skończy się książka.
Niestety z tą historią się nie polubiłam, ale kto wie,może Wam się spodoba 🙂

współpraca @wydawnictwo.beya

Nie myślałam,że kiedyś to napiszę, ale to była najsłabsza książka, jaką ostatnio czytałam.

Jest dziewczyna i jest chłopak.
Alex kapitan żeńskiej drużyny siatkówki, skrycie zakochana w Jacksonie Parkerze.
Jackson kapitan meskiej drużyny, typowy bad boy, z wianuszkiem dziewczyn wokół siebie, które niestety traktuje przedmiotowo.
Ich relację nie należą do...

zaczytanaw_internecie
📚Nie unikaj mnie – Zuzanna Mikołajczak.

[POST RECENZENCKI ZE WSPOŁPRACY Z @wydawnictwo.beya ]

Zauważ mnie. Porozmawiaj ze mną. Pokochaj mnie. Alex Wotson, osiemnastoletnia brunetka o zielonych oczach, jest fanką sportu ― w szkole przewodzi dziewczęcej drużynie siatkówki. Poza nim uwielbia muzykę i… od dawna podkochuje się w miejscowym bad boyu, Jacksonie Parkerze. Chłopak, starszy od niej o rok, także trenuje siatkówkę i jest kapitanem męskiej drużyny. Relacje między nim i Alex są, delikatnie mówiąc, nie najlepsze. A jednak mają coś wspólnego: oboje skrywają tajemnice. Za fasadą świetnej uczennicy z ciętym, kąśliwym językiem Alex skrywa wrażliwość, dobroć i gotowość do pomocy. Z kolei Jackson, którego wszyscy postrzegają jako zimnego pożeracza dziewczęcych serc, kilka lat wcześniej stracił rodziców i teraz z wielką czułością opiekuje się siostrzyczką. Czy Jackson dostrzeże w Alex kogoś więcej, a nie tylko sportową rywalkę? Czy ich drogi wreszcie się zejdą? Czy on się dla niej zmieni?

[powyższy opis pochodzi od wydawcy].

Zaczynając tę książkę pomimo ciekawego opisu nie wyrobiłam sobie wygórowanych oczekiwań na temat tej pozycji. Niestety ten tytuł przyniósł ze sobą dużo rozczarowań. Główni bohaterowie pomimo pełnoletności zachowują się po prostu, jak dzieciaki z podstawówki. Bardzo lubię wyrobić sobie zdanie o postaci przez ich osobowość, ale tutaj nie miałam nawet takiej możliwości. Nie jestem w stanie wypowiedzieć się o bohaterach, ponieważ ich cechy charakteru po prostu nie istniały. Bohaterowie byli nijacy trochę jak pusta kartka papieru. W książce było dużo ciekawych wątków, lecz zostały one źle poprowadzone co wpływa na niekorzyść pozycji. Mogłabym stwierdzić, że krótkie rozdziały są jedynym plusem w tej lekturze, lecz niestety one czasem były, aż za krótkie. Niestety ja nie mogę polecić tej pozycji, lecz może akurat tobie się spodoba!
1/5 ⭐️

Jeszcze raz dziękuję wydawnictwu @wydawnictwo.beya za egzemplarz do recenzji i zaufanie!

zaczytanaw_internecie
📚Nie unikaj mnie – Zuzanna Mikołajczak.

[POST RECENZENCKI ZE WSPOŁPRACY Z @wydawnictwo.beya ]

Zauważ mnie. Porozmawiaj ze mną. Pokochaj mnie. Alex Wotson, osiemnastoletnia brunetka o zielonych oczach, jest fanką sportu ― w szkole przewodzi dziewczęcej drużynie siatkówki. Poza nim uwielbia muzykę i… od dawna podkochuje się w miejscowym bad boyu,...

Zabierając się za czytanie tej pozycji nie miałam wielu oczekiwań. Opis wydawcy, przepiękna okładka oraz to, że książka nie wydawała się długa bardzo mnie do niej zachęciło.
Główną bohaterką jest Alex, która jest kapitanką szkolnej drużyny siatkarek. Od długiego czasu podkochuje się w Jacksonie Parkerze, który okazuje się typowym bad boyem. Zamiłowanie do siatkówki jest czymś co łączy bohaterów.

Muszę przyznać, że ta książka nie przypadła mi do gustu.
Akcja działa się bardzo szybko i chaotycznie. Znajdowało się w niej wiele niedokładnie opisanych wydarzeń lub takich, które poznaliśmy z wielu perspektyw w tym samym momencie. Niestety nie były one długie, przez co często się gubiłam.
Doceniam to, że autorka próbowała zwrócić uwagę na tematy, takie jak np. zaburzenia odżywiania. Niestety nie zostały one przedstawione w ważny sposób, bardziej jako dodatek.

Uważam, że bohaterowie tez nie byli do końca ukształtowani. Nie polubiłam się z nimi. Ich zachowanie było bardzo dziecinne, a w pewnych momentach wręcz obżydliwe.

Z przykrością nie mogę polecić tej pozycji.

Zabierając się za czytanie tej pozycji nie miałam wielu oczekiwań. Opis wydawcy, przepiękna okładka oraz to, że książka nie wydawała się długa bardzo mnie do niej zachęciło.
Główną bohaterką jest Alex, która jest kapitanką szkolnej drużyny siatkarek. Od długiego czasu podkochuje się w Jacksonie Parkerze, który okazuje się typowym bad boyem. Zamiłowanie do siatkówki jest...

Właściwie, to nie wiem, od czego zacząć.

Po książkę sięgnąłem z czystej ciekawości, ale i dlatego, że szukałem czegoś do zrecenzowania.

Pierwsze strony kartek wprawiły mnie w osłupienie; autorka prowadzi narrację w sposób niezwykle streszczony, tak to ujmując. Wszystko dzieje się szybko i bez dokładnego rozwinięcia, przykładowo:


“Ostatnią lekcją był w-f. Nareszcie mogłam się odstresować. Poza tym w końcu GO zobaczę. Dzisiaj - jak zwykle- będziemy grać w siatkówkę. Jestem kapitanem drużyny dziewczyn, a Jackson chłopaków. Drużyny były już wybrane, zaczęliśmy grać, a ja zdobyłam dla swojej aż 15 punktów. W ostatnim meczu mój zespół miał za przeciwników drużynę Jacksona. Szło nam dobrze, ale do czasu. Dostałam piłką w nos, od NIEGO. Chciało mi się płakać.”

Żadnych pośrednich scen, pokroju wejścia do szkoły, do szatni, interakcji z innymi — zapewne wiecie, co mam na myśli. Gdyby to zdarzyło się tylko raz, ale niestety narracja jest tak prowadzona do samego zakończenia, tak jakby autorkę ktoś zmuszał do napisania tej książki. Poboczną, ale kulejącą sprawą jest brak określenia, gdzie toczy się akcja, a przynajmniej do połowy książki. Wiem, że dla wielu z was nie ma to znaczenia, ale jednak warto zaopatrzyć swoją powieść w tak podstawowe informacje. Dopiero gdzieś na około 80-90 stronie jest wspomnienie, że drużyny jadą na zawody do Nowego Jorku, i to tyle.

Ciężko było mi się skupić także, gdy z kolejnymi rozdziałami dochodziły nowe perspektywy bohaterów. Może nie miałbym tego problemu, gdyby bohaterowie czymkolwiek się wyróżniali, co pozwoliłoby mi zapamiętać i rozróżnić daną personę spośród innych, ale tak to jedynie się w pewnym momencie pogubiłem.

Sama książka porusza wiele wątków, a zarazem je mocno spłyca; samookaleczenie, problemy z odżywianiem, autorka kompletnie nie przykuła do nich wagi (jak i szczerze do niczego),a same wątki pojawiły się na pstryknięcie palca, by i potem na to samo pstryknięcie zniknąć. Podam wam przykład: Rebecca stwierdziła, że Alex jest gruba. Alex z kolei wybiegła ze szkoły zapłakana, a potem opowiadała Jacksonowi, jak w szkole śmiali się z niej, iż ma większą wagę niż rówieśnicy, chorowała na bulimię i cięła się, jednak później trafiła pod opiekę psychologa i sobie z tym poradziła — czyli musiała tam przepracować swoje traumy itd, ale i tak zabolała ją mało znacząca uwaga od rywalki. Logiczne?

Oczywiście nie brakuje seksualnych tematów, właściwie, to one tu wiodą prym, pojawiają się wszędzie, czy to temat ciąży, gwałtu, wybryków seksualnych mężczyzn, czy spraw związanych z orientacją seksualną. Myślą przewodnią jest oczywiście miłość Alex i Jacksona. I znowu, niestety, WSZYSTKIE tematy tu poruszone w sposób niemiłosiernie… żenujący.

„Pamiętacie, jak kiedyś mówiłem, że zastanawiam się nad swoją orientacją i takie tam? No to doszedłem do wniosku, że na sto procent jestem hetero. Tak więc... Zapraszam panienki! A na serio, to bardzo pociąga mnie Alex. W każdym calu jest idealna, wszystko, co powie, jest idealne. Szkoda mi jej jak cholera, dlatego że ten dupek ją skrzywdził, ale też się z tego powodu cieszę. Nie zrozumcie mnie źle, po prostu uważam, że ten debil zmarnował swoją szansę i teraz przyszła kolej na mnie. Oczywiście nie będę naciskał na moją wy... pardon, jeszcze nie moją- Alex. Zrobi to, na co będzie miala ochotę.”

Nie, niczego nie zmieniłem, to jest pełny cytat z tej “literatury”. Jak to przeczytałem, to aż złapałem się za głowę. Albo odnośnie ciąży; ciężarna kobieta jedzie na zawody z siatkówki do Nowego Jorku, a potem jest szok, że dostała piłką w brzuch i może doznać komplikacji.. Logiczne? Dla mnie nie. Możecie się domyślić, w jaki sposób reszta wątków została poprowadzona//

Sama miłość niespecjalnie jest “zbudowana” na jakimkolwiek ciekawym fundamencie czy czymś po prostu ludzkim, raczej na zwykłym zauroczeniu. Najbardziej dramato-komicznie jest wtedy, gdy Jackson zdradził Alex, ta potem zaczyna kręcić z Matt’em, nawet zostają parą (na chwilę),ale potem koniec końców wracają do siebie. Żadnych głębszych emocji, uczuć, przemyśleń bohaterów; zbyt szybka i płytka narracja nie znalazła na to miejsca.

Przejdźmy teraz do bohaterów, szczerze wszystkich można pozwolić sobie wrzucić do jednego worka z określeniem “infantylność”. Nie dość, że nie mają praktycznie żadnych cech wyróżniających się, to jeszcze wszyscy są niedorzecznie dziecinni, jakby akcja rozgrywała się w przedszkolu. Postacie męskie zostały przedstawione w sposób naprawdę przyziemny; biją się, myślą dołem i brakuje im jakichkolwiek cech. Kobiety zaprezentowano nie lepiej. Ponadto czasami napomniane w opowieści cechy danych bohaterów nie mają przełożenia na następnych stronach. W tekście pada, iż Jackson jest osobą wpływową, (sam się tak określił),gdy z niewiadomego źródła zdobywa telefon Alex, jednak nie ma to wpływu na samą historię czy cokolwiek w późniejszym czasie. Albo w prologu napisano, iż dziewczyna jest najlepsza z biologii, chemii, wf-u, ale poza wf-em, nie ma to przełożenia na fabułę. Strzelba Czechowa widocznie umknęła gdzieś autorce.

Podsumowując, “Nie unikaj mnie” to drastycznie kiepski tytuł, z wieloma błędami logicznymi i nikłymi postaciami, wątkami, fabułą. O wiele lepszym pomysłem będzie przeczytanie “Maybe You”, gdyż książka porusza w większości takie same wątki, a niebosiężnie lepiej jest napisana.

Właściwie, to nie wiem, od czego zacząć.

Po książkę sięgnąłem z czystej ciekawości, ale i dlatego, że szukałem czegoś do zrecenzowania.

Pierwsze strony kartek wprawiły mnie w osłupienie; autorka prowadzi narrację w sposób niezwykle streszczony, tak to ujmując. Wszystko dzieje się szybko i bez dokładnego rozwinięcia, przykładowo:


“Ostatnią lekcją był w-f. Nareszcie...