Książek dotykających problematyki choroby i śmierci z założenia nie czytam. Ilość przytłaczających treści sprawia, że omijam tę problematykę szerokim łukiem mając świadomość bólu i cierpienia jakie sama lektura mogłaby już przynieść. Po "Zanim oddam Cię niebu" Wiktorii Dobrzynieckiej jednak sięgnęłam i okazało się, że mimo trudnej tematyki, z gatunku tej, którą z założenia neguję, to spotkanie okazało się przejmującym, ale jednocześnie pięknym obrazem przyjaźnie ponad podziałami i miłości aż do grobowej deski. „Zanim oddam Cię niebu” to bowiem poruszająca powieść, która skłania czytelnika do refleksji nad istotą życia, nad siłą miłości i przyjaźni w obliczu śmiertelnej choroby.
Co zaskakujące autorka nie zaskakuje nas chorobą głównego bohatera, ale już na wstępie informuje czytelnika sam Walter, że jest chory na raka i nie zostało mu już wiele czasu, ale będzie starał się skraść śmierci każdą jedną minutę. Mając tą wiedzę tym bardziej podziwiać będziemy bliskich Waltera, którzy nie tracąc nadziei wspierają go w każdej chwili, a co najważniejsze przeżywają z nim każdy kolejny dzień, tak jakby miał być tym ostatnim. Tu nie ma czasu na odkładanie czegoś na później, na pozostawienie niezałatwionych kwestii na zaś, tu wszystko dzieje się tu i teraz, tak jakby jutra miało nie być.
Pomimo bolesnej problematyki i świadomości stanu w jakim znajduje się główny bohater, razem z jego przyjaciółmi Heather i Mickey’em obcujemy z siłą przyjaźni, gdyż ta dwójka niezwykłych przyjaciół, staje się dla niego najcenniejszym wsparciem. Walter jednak nie poprzestaje jedynie na przyjacielskich relacjach i w jego serce wkrada się prawdziwe i szczere uczucie, a miłość, która połączy go z Gwen, daje mu powód do dalszej walki i czerpania z życia garściami, nawet jeśli niebawem się ono skończy.
Dobrzyniecka zgrabnie prowadzi czytelnika przez historię, wprowadzając go w świat głównych bohaterów i przedstawiając ich uczucia, tęsknoty i nadzieje. Opisuje ich codzienne życie, pełne bólu, ale również wypełnione chwilami szczęścia i radości. Autorka nie unika trudnych tematów związanych z chorobą i śmiercią, ale równocześnie wkłada dużo serca i empatii w kreację postaci, które stają się prawdziwymi, żywymi istotami na kartach jej książki.
Jednym z najsilniejszych elementów tej powieści jest ukazanie siły przyjaźni, która łączy Waltersa, Heather i Mickey. Ich wzajemne wsparcie i oddanie sprawiają, że przetrwanie trudnych chwil staje się możliwe. Czytelnik jest świadkiem głębokiej więzi, która rozwija się między nimi i staje się fundamentem ich codziennego życia. Przyjaźń ta symbolizuje, że warto doceniać i pielęgnować relacje z bliskimi, nawet w obliczu śmiertelnej choroby.
Równie ważnym wątkiem jest miłość, mimo przeciwności losu. Choroba Waltersa nie powstrzymuje go przed kochaniem i czerpaniem radości z życia. Autorka przekonująco pokazuje, że miłość potrafi przekroczyć granice ciała i przetrwać nawet po śmierci. To głębokie uczucie, które łączy głównych bohaterów, jest jednym z najbardziej wzruszających aspektów powieści.
Dodatkowego uroku nadają tej historii wnikliwe opisy i autentyczne dialogi, co sprawia, że czytanie tej książki jest prawdziwą przyjemnością, mimo doniosłości podjętej w niej problematyki. Dobrzyniecka potrafi stworzyć atmosferę pełną emocji, która wciąga czytelnika i trzyma go w napięciu do samego końca.
"Zanim oddam Cię niebu" to poruszająca powieść, która skłania do refleksji nad życiem, roli w nim miłości i przyjaźni oraz samą jego kruchością. Weronika Dobrzyniecka odważnie podejmuje trudne tematy, przedstawiając je w sposób wrażliwy i piękny. Ta książka przypomina również, jak ważne jest docenianie chwil, jak cenne są relacje i jak silne mogą być więzi między ludźmi. Gorąco polecam tę powieść wszystkim poszukującym piękna i inspiracji w literaturze.

Książek dotykających problematyki choroby i śmierci z założenia nie czytam. Ilość przytłaczających treści sprawia, że omijam tę problematykę szerokim łukiem mając świadomość bólu i cierpienia jakie sama lektura mogłaby już przynieść. Po "Zanim oddam Cię niebu" Wiktorii Dobrzynieckiej jednak sięgnęłam i okazało się, że mimo trudnej tematyki, z gatunku tej, którą z założenia...

Pani Weronika Dobrzyniecka wzruszyła mnie do głębi, poruszając w swej powieści wątek chorób nowotworowych. Zapewne wielu z nas przeżyło w swojej rodzinie bądź w gronie przyjaciół dramat związany z tą straszną i jeszcze nie do końca wyleczalną chorobą, jaką jest rak. Ja w dwójnasób i dlatego byłem bardzo poruszony powieścią pani Weroniki.

Autorka jest młodą kobietą, która od ponad 10 lat publikuje swoje prace. Już jako dwunastolatka zamieszczała je na swoim internetowym blogu, a następnie w aplikacji Wattpad. Jej twórczość spotkała się z uznaniem krytyków i recenzentów. Na rynku wydawniczym można znaleźć sześć tytułów autorki, w tym cykl Run away i debiut o tym samym tytule. Dopiero niniejsza książka ma polski tytuł, poprzednie były w języku angielskim. Pani Weronika urodził się na mojej ukochanej Ziemi Kłodzkiej w przepięknym, klimatycznym Kłodzku. Jak sama twierdzi, kolejne powieści są już w drodze i nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa (czytaj: nie napisała).

Okładka nie budzi żadnych skojarzeń na pierwszy rzut oka. Wydaje się, że rzeka przepływa przez jakąś niewielką wioskę, może być to również jezioro. Na niewielkim pomoście stoi troje ludzi. Jak się później okaże, to bardzo ważne miejsce w powieści, a osoby, które tam się znajdują, łączy wiele wspólnego. Może okładka nie przyciąga wzroku, ale zawartość na pewno, więc szybko przechodzimy do bogatej w uczucia, cierpienie i nadzieję zawartości lektury.

Michael Rewer. To z jego punktu widzenia poznajemy historię Waltera Doreta, chorego od najmłodszych lat chłopaka, mieszkającego w wielkiej metropolii Stanów Zjednoczonych, Nowym Jorku. Chłopaki chodzą do szkoły średniej, przyjaźnią się, odkąd Walter podszedł do Michaela gdzieś w parku i przywitał się następującymi słowami: Cześć, jestem Walter, jestem chory na raka. Mieli wtedy po kilka lat i Michael nie rozumiał jeszcze, co to za straszna choroba. Przyjaźnią się od wielu lat. Michael nie może pogodzić się z chorobą swojego najlepszego przyjaciela. Walter zaś, pogodzony z losem, wie, że jego dni są policzone. Nie chce poddać się chemioterapii, nie oczekuje współczucia od innych, a ze śmierci dosadnie sobie stroi żarty. Żyje ze świadomością, że każdy dzień jego życia jest na wagę złota i trzeba go przeżyć intensywnie, przyjemnie i tak, by nikt nie odczuł, że dzieje się z nim coś złego.

Rewer jest zakochany w swojej przyjaciółce Heather O`Kelly. Cała trójka zna się od tzw. pieluch. Dlatego też ich przyjaźń jest bardzo naturalna, a historia wielce prawdopodobna. Przeżywają jako nastolatkowie wiele problemów z dorastaniem, w stosunkach damsko-męskich i właśnie to ostatnie kreśli piękną i wzruszającą historię. Walter zakochuje się w dziewczynie o imieniu Gwen. Ona również od pierwszych chwil zapatrzona jest w chłopaka i widać, że między nimi nawiązała się chemia. Walter uczciwie mówi Gwen, że jest ciężko chory i może wkrótce umrzeć. Dziewczyna żyje jednak nadzieją, że jej ukochany wyjdzie z tej choroby. Biorą ślub, by dopełnić swój związek.

Ta historia nie ma klasycznego happy-endu, jednak przekazuje czytelnikowi wiele pięknych chwil z życia zwykłych, amerykańskich nastolatków. Będziecie się wzruszać, przeklinać świętości, złorzeczyć, dopingować bohaterów. Będziecie chcieć przedłużyć każdą sekundę życia Waltera, jak pragnął tego Michael. Koniecznie musicie przeczytać tę powieść i przenieść się do Nowego Jorku... do około 2055 roku.

Pani Weronika Dobrzyniecka wzruszyła mnie do głębi, poruszając w swej powieści wątek chorób nowotworowych. Zapewne wielu z nas przeżyło w swojej rodzinie bądź w gronie przyjaciół dramat związany z tą straszną i jeszcze nie do końca wyleczalną chorobą, jaką jest rak. Ja w dwójnasób i dlatego byłem bardzo poruszony powieścią pani Weroniki.

Autorka jest młodą kobietą, która...