W mój ulubiony głos w „Raporcie o stanie świata”. Wszystkie spisane tu felietony już znam a książkę kupiłem po prostu z szacunku do autora.

W mój ulubiony głos w „Raporcie o stanie świata”. Wszystkie spisane tu felietony już znam a książkę kupiłem po prostu z szacunku do autora.

Felietony zawarte w książce są znane słuchaczom Raportu o stanie świata - łatwo więc sprawdzić czy styl i treść odpowiada czytelnikowi jeszcze przed zakupem ;)

Felietony zakładają, że odbiorca orientuje się w obecnej sytuacji opisywanych krajów. W związku z tym wydaje się, że ich celem nie jest opis czy ocena wydarzeń, jakich dany artykuł dotyczy - tylko zachęcenie odbiorcy by spojrzał na opisywany problem w szerszy sposób. Z większym luzem niż dotychczas. Często wydaje mi się, że autor w humorystyczny sposób stara się nakreślić jak na temat mogą patrzeć różne strony sporu.

Książka powinna podobać się osobom lubującym się w niebanalnych metaforach.

Felietony zawarte w książce są znane słuchaczom Raportu o stanie świata - łatwo więc sprawdzić czy styl i treść odpowiada czytelnikowi jeszcze przed zakupem ;)

Felietony zakładają, że odbiorca orientuje się w obecnej sytuacji opisywanych krajów. W związku z tym wydaje się, że ich celem nie jest opis czy ocena wydarzeń, jakich dany artykuł dotyczy - tylko zachęcenie...

Zdecydowanie Dobieckiego lepiej się słucha, niż czyta.

Zdecydowanie Dobieckiego lepiej się słucha, niż czyta.

W moim mieście jest taki mały skwer, gdzie spotykają się stare dziadki i przy akompaniamencie pokaszliwań i szurań znoszonych zelówek roztrząsają bieżące sprawy z zakresu polityki międzynarodowej. Głębia ich analiz jest tak porażająca, że zahacza o groteskę, której nie powstydziłby się Monty Python. O ile lubię czasem przystanąć i chwilę podsłuchać o wielkich spiskach światowych grup wpływu, o „plandemii”, czy dekadencji zachodnich demokracji, o tyle wiem, że wartość tych dyskusji jest jeszcze niższa od wartości rubla. Taka to grupka przaśnych Januszów tłumacząca sobie współczesność na tyle głośno, żeby każdy mógł dostąpić zbawczego wpływu ich życiowych mądrości.
Przystępując do lektury tego zbioru felietonów spodziewałem się ciekawego spojrzenia na sprawy międzynarodowe z punktu widzenia bardzo doświadczonego dziennikarza. Miałem nadzieję, że człowiek z takim doświadczeniem i dziennikarskim warsztatem będzie w stanie przeanalizować poruszane tematy w sposób świeży i ciekawy, a wszystko będzie się opierało na pogłębionej analizie i szerszej perspektywie. Niestety to co ten zbiór zawiera nie odbiega za bardzo od wspomnianych analiz Januszów o przepalonych głosach i startych zelówkach. Obserwacje w stylu „Waszyngton, który siedzi w kieszeni Pekinu”, albo aluzja, że antymaskowcy może jednak walczą o wolność i poczucie wspólnoty (i wiele innych podobnych kwiatków) powinny być dyskwalifikujące dla dziennikarza. Płytkie, mało śmieszne (podobno miało być w tych felietonach dużo satyry),prymitywnie proste i zahaczające o prostackie analizy przedstawione w tym zbiorze są obrazą inteligencji czytelnika.
Wielka szkoda, bo książka ta jest polecana przez Dariusza Rosiaka, który jest wybitym i niezwykle spostrzegawczym dziennikarzem i obserwatorem świata. Ale chyba w tym wypadku jego opinia jest mało obiektywna, bo panowie są dobrymi znajomymi, co wynika ze wstępu do tego zbioru felietonów.
Nie marnujcie czasu na tę książkę. Idźcie na swój lokalny skwer i posłuchajcie swoich Januszów, przynajmniej to doświadczenie da wam więcej rozrywki i będzie dużo bardziej zabawne.

W moim mieście jest taki mały skwer, gdzie spotykają się stare dziadki i przy akompaniamencie pokaszliwań i szurań znoszonych zelówek roztrząsają bieżące sprawy z zakresu polityki międzynarodowej. Głębia ich analiz jest tak porażająca, że zahacza o groteskę, której nie powstydziłby się Monty Python. O ile lubię czasem przystanąć i chwilę podsłuchać o wielkich spiskach...