To historia Joanny półsieroty z obszarów podkopalnianej biedy. Jedynej spadkobierczyni dóbr Carla Godulla. Kobiety świadomej swojej mocy sprawczej, która nie bała się zmienić świata wokół siebie, a umiała się wyłamać z konwenansów epoki. Krezusowa dziedziczka o fiołkowych oczach nie zapomniała też z nigdy o tym skąd pochodzi. Polecam zatem to herstory na ten piękny, świąteczny czas.

To historia Joanny półsieroty z obszarów podkopalnianej biedy. Jedynej spadkobierczyni dóbr Carla Godulla. Kobiety świadomej swojej mocy sprawczej, która nie bała się zmienić świata wokół siebie, a umiała się wyłamać z konwenansów epoki. Krezusowa dziedziczka o fiołkowych oczach nie zapomniała też z nigdy o tym skąd pochodzi. Polecam zatem to herstory na ten piękny,...

Wciągnęła mnie ta historia dogłębnie. Tak wiele się dowiedziałam. Tak bardzo lubię ten stan.
Jak wiele jest takich postaci w historii, które należy ocalić od zapomnienia. Jak strasznie obeszła się z nimi historia i system. Jak wiele dobrego mogło dalej trwać.
Ale zawsze warto czytać i poznawać. Ta książka to zapewni.

Wciągnęła mnie ta historia dogłębnie. Tak wiele się dowiedziałam. Tak bardzo lubię ten stan.
Jak wiele jest takich postaci w historii, które należy ocalić od zapomnienia. Jak strasznie obeszła się z nimi historia i system. Jak wiele dobrego mogło dalej trwać.
Ale zawsze warto czytać i poznawać. Ta książka to zapewni.

Uwielbiam i polecam oba tomy :)

Uwielbiam i polecam oba tomy :)

Piękna, optymistyczna i prawdziwa historia.

Piękna, optymistyczna i prawdziwa historia.

Piękny baśniowy romans, chwilami aż za piękny, choć prawdziwy.

Piękny baśniowy romans, chwilami aż za piękny, choć prawdziwy.

Moim zdaniem kontynuacja jest o wiele gorsza niż pierwsza część. Ale za kultywowanie pamięci o Karolu Goduli dodałam 2 plusy.

[SPOILER]
Nie lubię zaczynać od krytyki, ale tu muszę to zrobić. Styl pisarski Autorki zdecydowanie nie przypadł mi do gustu. Myślę, że z tego powodu miałam ogromne trudności w polubieniu głównych postaci. Odkryłam też, że to właśnie postać Karola Goduli była na tyle interesująca, że nadawała pierwszej części książki swoistego charakteru, którego niestety zabrakło drugiej części. Szkoda, bo historia jest naprawdę niepowtarzalna.... godna opowiedzenia i zapamiętania.

Analizując sytuację głównej bohaterki, która, jakby nie było, została mimowolnie wrzucona, z jednej strony, w cudowny świat bogactwa i sławy, z drugiej jednak strony w świat niepewności i złudzeń, naszła mnie refleksja, że bycie tak bardzo bogatym sprawia, że można oderwać się od świata rzeczywistego.

Może gdyby Autorka poczyniła większe starania, pokazując cienie sytuacji, w której była Pani na Kopicach, zdołałabym bardziej sympatyzować z bohaterką? A tu w zasadzie nie było nic fascynującego: bohaterka od 6 roku życia była nad wyraz zaopiekowana i zadbana, podejrzewam, że niczego Jej w życiu nigdy nie zabrakło (przynajmniej od strony materialnej),związała się z miłości z mężczyzną, który Ją uwielbiał, mieli wymarzone życie, gromadkę dzieci, wspaniałe warunki, uniknęli zawieruchy wojennej... i gdzie tu miejsce na ciekawą historię? Jeżeli naprawdę pierwowzór bohaterki miał takie piękne życie, to szczerze i bez złośliwości winszuję. Ale takie życie jest po prostu nudne... zwłaszcza gdy się o nim czyta.

Ja chyba jestem jednak fanką emocji, nieoczywistych zwrotów akcji, nagrody za ciężką pracę, walki z przeciwnościami losu. Tutaj tego nie znalazłam. Ani razu nie postawiono nawet pytania, na ile ludzie wokół szczerze lubią bohaterkę, a na ile jej fortunę.

Przedstawiona w książce historia to nawet nie bajka, bo w bajkach bohaterowie często muszą o coś lub z czymś walczyć. To po prostu idylla, w której nie ma nic interesującego. Ot, opowieść o idealnym życiu.

Moim zdaniem kontynuacja jest o wiele gorsza niż pierwsza część. Ale za kultywowanie pamięci o Karolu Goduli dodałam 2 plusy.

[SPOILER]
Nie lubię zaczynać od krytyki, ale tu muszę to zrobić. Styl pisarski Autorki zdecydowanie nie przypadł mi do gustu. Myślę, że z tego powodu miałam ogromne trudności w polubieniu głównych postaci. Odkryłam też, że to właśnie postać Karola...

Sfabularyzowana biografia.
Treść raczej nie porywa ale pod kątem historyczo-biograficznym - majstersztyk

Sfabularyzowana biografia.
Treść raczej nie porywa ale pod kątem historyczo-biograficznym - majstersztyk

Kontynuacja historii Joanny Gryzik i jej męża, a także rodziny. Polecam, bardzo fajnie ale i także "fachowo" napisana powieść historyczna. Polecam osobom które spotykają się z Joanną po raz pierwszy jak i już "coś" o niej słyszeli. Warto.

Kontynuacja historii Joanny Gryzik i jej męża, a także rodziny. Polecam, bardzo fajnie ale i także "fachowo" napisana powieść historyczna. Polecam osobom które spotykają się z Joanną po raz pierwszy jak i już "coś" o niej słyszeli. Warto.

Dobra książka, choć podobała mi się trochę mniej niż "Śląski Kopciuszek". Odniosłam wrażenie, że zawiera mniej emocji niż pierwsza część dziejów Joanki. Jakby autorka wszystkie emocje, które powinny znaleźć się w powieści zostawiła na posłowie i ono właśnie bardzo mi się podobało.

Dobra książka, choć podobała mi się trochę mniej niż "Śląski Kopciuszek". Odniosłam wrażenie, że zawiera mniej emocji niż pierwsza część dziejów Joanki. Jakby autorka wszystkie emocje, które powinny znaleźć się w powieści zostawiła na posłowie i ono właśnie bardzo mi się podobało.

Napewno ktoś pochodzący z Górnego Śląska, z Opolszczyzny, odbierze tę dylogię bardziej emocjonalnie niż ja.
Plusy: - jest to historia prawdziwa. Bogata bibliografia dla tych, którzy chcą poszerzyć swą wiedzę o historii tego regionu jest na końcu drugiego tomu.
Minusy: - miałam wrażenie, że autorka nie mogła się zdecydować, czy pozostać przy faktach, czy napisać opartą na faktach powieść beletrystyczną. W pierwszym tomie przeważa beletrystyka, w drugim dużo jest informacji jak z przewodnika turystycznego. Być może lepszym rozwiązaniem byłoby wydzielenie z beletrystyki tekstów z nazwiskami i faktami jako osobne porozdziały.
Nie zostały też wyjaśnione motywy napadu na Carla, które spowodowały tak poważne uszkodzenia jego zdrowia i urody, a ja do końca miałam nadzieję, że się tego dowiemy.
Aż żal serce ściska, że po wojnie przez ludzką chciwość, a i pewnie przez politykę, próbującą na siłę udowadniać polskość Śląska, tak zniszczono zabytkowy pałac i że do tej pory nie znaleziono środków na jego odbudowę.
Styl literacki autorki poprawny, ale nie porwał mnie. Nie porwali mnie też emocjonalnie bohaterowie. Dopiero zakoczńenie historii mnie poruszyło. Chętnie dowiedziałabym się choć w skrócie, co się dalej działo z dziećmi Joanki i jej męża i gdzie żyją jej potomkowie.
Oba tomy napewno warte przeczytania dla zainteresowanych tym regionem.

Napewno ktoś pochodzący z Górnego Śląska, z Opolszczyzny, odbierze tę dylogię bardziej emocjonalnie niż ja.
Plusy: - jest to historia prawdziwa. Bogata bibliografia dla tych, którzy chcą poszerzyć swą wiedzę o historii tego regionu jest na końcu drugiego tomu.
Minusy: - miałam wrażenie, że autorka nie mogła się zdecydować, czy pozostać przy faktach, czy napisać opartą na...