Rodzina Borgiów

Symonia, pedofilia czy machinacje finansowe nie są wynalazkiem kościoła katolickiego XX czy XXI wieku. Papież Aleksander VI (Rodrigo Borgia) pokazuje się w tej opowieści wspaniałym wzorcem dla Paula Marcinkusa, a jego dwór dla współczesnej lawendowej mafii, we wciągającej historii wielkiej, acz mało świętej polityki Państwa Kościelnego przełomu XV i XVI wieku. Ku mojemu zaskoczeniu postać papieskiej córki Lukrecji jawi się tu daleka od powszechnego, negatywnego jej postrzegania.

Symonia, pedofilia czy machinacje finansowe nie są wynalazkiem kościoła katolickiego XX czy XXI wieku. Papież Aleksander VI (Rodrigo Borgia) pokazuje się w tej opowieści wspaniałym wzorcem dla Paula Marcinkusa, a jego dwór dla współczesnej lawendowej mafii, we wciągającej historii wielkiej, acz mało świętej polityki Państwa Kościelnego przełomu XV i XVI wieku. Ku mojemu...

Odniosłem wrażenie, że autor raz pisał zbiór informacji o Borgiach, tak jakby literaturę faktu, a raz powieść, co bardzo niszczy książkę. Myślałem, że skoro ktoś taki jak Mario Puzo napisał o Borgiach, to na pewno jest to świetna książka. Nie twierdzę, że autor mało wie o tej rodzinie i źle przeniósł wizerunek tych postaci na papier między opisy i dialogi, bo nie wiem, jak to się dalej potoczyło. Musiałem odstawić tą książkę, bo ilość opisów, w których nie ma zaangażowania, są suche, ale dokładne i staranne, mnie wykończyły. Liczyłem na POWIEŚĆ.
A byłem tak nastawiony na super wieczory z tą książką.

Odniosłem wrażenie, że autor raz pisał zbiór informacji o Borgiach, tak jakby literaturę faktu, a raz powieść, co bardzo niszczy książkę. Myślałem, że skoro ktoś taki jak Mario Puzo napisał o Borgiach, to na pewno jest to świetna książka. Nie twierdzę, że autor mało wie o tej rodzinie i źle przeniósł wizerunek tych postaci na papier między opisy i dialogi, bo nie wiem, jak...

Bardzo wiele historycznych smaczków, piękne opisy pozwalają uruchomić wyobraźnię i poczuć się jak w epoce renesansu.. Ciekawa fabuła, ciężko oderwać się od książki chcąc poznać dalszy bieg wydarzeń

Bardzo wiele historycznych smaczków, piękne opisy pozwalają uruchomić wyobraźnię i poczuć się jak w epoce renesansu.. Ciekawa fabuła, ciężko oderwać się od książki chcąc poznać dalszy bieg wydarzeń

Odnoszę wrażenie, że Puzo to autor One-hit wonder w świecie literackim. Bowiem zawsze myślałem, że Puzo to czołówka wśród pisarzy, największy kaliber. Ekranowy Ojciec Chrzestny to mój top 3 filmów wszechczasów. Po przeczytaniu książki nie zawiodłem się, jednak adaptację cenię wyżej. Mimo to wciąż uważałem Puzo za mistrza. Później sięgnąłem po jego trzy kolejne powieści, które były przeciętne, w porywach niezłe. Także coś mi tu nie gra. W końcu zabrałem się za Rodzinę, która to jest drugą najpopularniejszą powieścią Puzo. I co? I dupa, Mario jest przeciętnym pisarzem, któremu udało się jedno dzieło ponad przeciętne. Szkoda. Bo historia rodu Borgiów jest szalenie ciekawa, obfitująca w spiski, intrygi, zamachy, romanse, politykę etc. Jednak sposób, w jaki opisał to Marian jest nudny, pospieszny, nieangażujący i zwyczajnie płytki. Kwestia tego, ile w tym pracy samego autora, a ile jego kontynuatorki, która to dokończyła Rodzinę po jego śmierci. Swoje trzy gorsze zapewne dorzuciło także przeciętne tłumaczenie. Wydaje mi się, że dużo bardziej pasjonujące będzie przeczytanie artykułu na Wikipedii o rodzinie Borgiów. Książki nie mam nawet ochoty kończyć. Już wolę ponownie przeczytać Ojca chrzestnego, niż sięgać po kolejne książki-pułapki Puzo.

Odnoszę wrażenie, że Puzo to autor One-hit wonder w świecie literackim. Bowiem zawsze myślałem, że Puzo to czołówka wśród pisarzy, największy kaliber. Ekranowy Ojciec Chrzestny to mój top 3 filmów wszechczasów. Po przeczytaniu książki nie zawiodłem się, jednak adaptację cenię wyżej. Mimo to wciąż uważałem Puzo za mistrza. Później sięgnąłem po jego trzy kolejne powieści,...

Bardzo satysfakcjonująca powieść z mnóstwem intryg, zwrotów akcji, historycznych smaczków i wyrazistych postaci. Epickie.

Bardzo satysfakcjonująca powieść z mnóstwem intryg, zwrotów akcji, historycznych smaczków i wyrazistych postaci. Epickie.

Dziwne i ciekawe czasy opisuje ta książka, ale sama w sobie nie spodobała mi się. Oczekiwałam powieści historycznej, a otrzymałam coś w rodzaju kroniki, w dodatku momentami chaotycznej. Nie wciągnęłam się w fabułę, liczyłam kartki do końca, bo miałam ochotę przeczytać już coś innego.

Dziwne i ciekawe czasy opisuje ta książka, ale sama w sobie nie spodobała mi się. Oczekiwałam powieści historycznej, a otrzymałam coś w rodzaju kroniki, w dodatku momentami chaotycznej. Nie wciągnęłam się w fabułę, liczyłam kartki do końca, bo miałam ochotę przeczytać już coś innego.

Bardzo słaba i nudna książka, mimo że tematy które porusza są dla mnie ciekawe.

Bardzo słaba i nudna książka, mimo że tematy które porusza są dla mnie ciekawe.

Fabuła nie mogła być nudna, skoro traktowała o Borgiach - i rzeczywiście nie była. Myślę jednak, że z tak obfitej historii tej rodziny można było wycisnąć znacznie więcej. To książka, która zaczęła się wyjątkowo obiecująco po to, by z kolejnymi rozdziałami poziom spadał na łeb, na szyję. Przy niektórych dialogach miałam wrażenie, że czytam fanfiction.
Nie do końca czułam atmosferę, którą powinnam czuć, czytając powieść osadzoną w tym miejscu i w tych czasach. Bohaterowie również byli potraktowani dosyć po macoszemu (no, może poza Cezarem, Lukrecją i Aleksandrem - aczkolwiek tej ostatniej dwójki też zaczęło w pewnym momencie brakować). Wpływ na to mogła mieć narracja wszechwiedząca. Osobiście uważam, że dużo by dało tej książce ograniczenie perspektyw do najważniejszych bohaterów. Naprawdę nie muszę znać każdej pojedynczej myśli nawet najbardziej epizodycznego bohatera. Nie zawsze mnie to męczy, jest wiele książek napisanych w ten sposób, które cenię, ale tutaj jakoś szczególnie było to dla mnie zbyt dużo.
Koniec końców, świetna fabuła - aczkolwiek napisana przez życie - opakowana w średniej jakości tekst. Troszkę się rozczarowałam.

Fabuła nie mogła być nudna, skoro traktowała o Borgiach - i rzeczywiście nie była. Myślę jednak, że z tak obfitej historii tej rodziny można było wycisnąć znacznie więcej. To książka, która zaczęła się wyjątkowo obiecująco po to, by z kolejnymi rozdziałami poziom spadał na łeb, na szyję. Przy niektórych dialogach miałam wrażenie, że czytam fanfiction.
Nie do końca czułam...

Pełna intryg i politycznych knowań historia Rodrigo Borgii oraz jego dzieci. Momentami przypomina "Pieśń lodu i ognia" z wyłączeniem wątków fantasy.

Pełna intryg i politycznych knowań historia Rodrigo Borgii oraz jego dzieci. Momentami przypomina "Pieśń lodu i ognia" z wyłączeniem wątków fantasy.

Intrygi, zdrady, zabójstwa, cudzołożenie przeplatają się wokół miłości i najsłodszej pokusy jaką jest władza przez duże W. Z tym musimy się zmierzyć towarzysząc rodzinie Borgiów w Watykanie. Czy będziemy ich wspierać w tej nikczemnej podróży? Ha! Jeśli będzie się to wiązało z naszymi celami to ich wspomożemy, jednak po cichu mamy nadzieję, że podwinie im się noga, a my będziemy na samym przodzie, aby zobaczyć upadek i śledzić jak im idzie powstawanie z kolan i radzenie sobie z poniżeniem. Bogactwo i przepych rodziny wylewa się z każdej strony w postaci sznurów pereł, koron, jedwabi i obrazów. Niecne czyny jakich się dopuszczą tłumaczą służeniem Bogu.
Bohaterowie różnią się od siebie jak ogień i woda, ale łączy ich ciężki łańcuch w postaci lojalności wobec rodziny. Przewędrujemy przez kilka lat z nimi i ich wrogami otoczeni sieciami spisków i sakiewkami dukatów, kosztując odrobiny szczęścia i wina, które miało to do siebie, że się kończyło w niespodziewanym momencie.
Polecam fanom Włoch, klimatów mafijnych i intryg i oczywiście powieści historycznych. Czytelnicy, którzy chcą zapoznać się z gatunkiem muszą się przygotować na dosyć małą ilość dialogów, ponieważ w głównej mierze poznajemy losy i podboje Borgiów opowiedzianych przez narratora na przestrzeni lat.

Intrygi, zdrady, zabójstwa, cudzołożenie przeplatają się wokół miłości i najsłodszej pokusy jaką jest władza przez duże W. Z tym musimy się zmierzyć towarzysząc rodzinie Borgiów w Watykanie. Czy będziemy ich wspierać w tej nikczemnej podróży? Ha! Jeśli będzie się to wiązało z naszymi celami to ich wspomożemy, jednak po cichu mamy nadzieję, że podwinie im się noga, a my...