Książka opowiada powojenną historię życia jednej z Ocalonych z Holokaustu - Stelli Muller, która została ocalona dzięki słynnej liście Schindlera. Autorka przedstawia swoje koleje życie w sposób ciekawy, wciągający i łatwym językiem, dzięki któremu książkę czyta się szybko i z ciekawością . Nie ma niepotrzebnych dłużyzn. Autorka miała barwne życie i potrafi je przedstawić w interesujący sposób. Na kartach książki często wraca do traum związanych z gettem i obozami koncentracyjnymi, więc nawet jeśli ktoś nie czytał pierwszej części ("Oczami dziecka") jest w stanie wiele dowiedzieć się także i o życiu wojennym autorki. Jest to zapis życia, zapis traum, które pozostają w człowieku na zawsze. Na marginesie opowiada także mimochodem o losach swoich ocalałych znajomych i pozostałych członków rodziny. Bardzo ciekawa lektura dla osób interesujących się tą tematyką. Dodatkowo pokazuje od strony psychologicznej spustoszenia jakie na całe lata spowodowała wojna i pobyty w obozach. Polecam.

Książka opowiada powojenną historię życia jednej z Ocalonych z Holokaustu - Stelli Muller, która została ocalona dzięki słynnej liście Schindlera. Autorka przedstawia swoje koleje życie w sposób ciekawy, wciągający i łatwym językiem, dzięki któremu książkę czyta się szybko i z ciekawością . Nie ma niepotrzebnych dłużyzn. Autorka miała barwne życie i potrafi je przedstawić...

Kontynuacja "Oczami dziecka", obejmujące powojenne losy Stelli. Na początku ciekawa, dużo faktów historycznych, opisy Krakowa po 1945 r. Niestety z biegiem czytania książka staje się coraz bardziej nijaka. No i ta irytująca bohaterka ze swoim borderline. Ja rozumiem, że przeżyła niewyobrażalną traumę, ale takich dzieci pokłosia wojennego było mnóstwo. Chociażby Roma Ligocka i Roman Polański, którzy wyrośli na ludzi w miarę dojrzałych. Stella natomiast zachowuje się jakby ona jedna jedyna przeżyła obozy, przeżyła piekło nad piekłami (ok, bito ją, poniżano i żyła w ciągłym strachu, ale to i tak pieszczoty w porównaniu z np ofiarami eksperymentów medycznych) i reaguje dość egocentrycznie. Podejmuje decyzje życiowe godne 15latki jeśli chodzi o relacje damsko-męskie. Uparcie wykłóca się z najbliższymi i zawsze wszystko wie najlepiej. Mimo wszystko pod koniec lektury czytając o jej poczuciu osamotnienia i późniejszych tragediach rodzinnych, gorąco jej współczułam. Tym niemniej pierwsza część nieporównanie ciekawsza.

Kontynuacja "Oczami dziecka", obejmujące powojenne losy Stelli. Na początku ciekawa, dużo faktów historycznych, opisy Krakowa po 1945 r. Niestety z biegiem czytania książka staje się coraz bardziej nijaka. No i ta irytująca bohaterka ze swoim borderline. Ja rozumiem, że przeżyła niewyobrażalną traumę, ale takich dzieci pokłosia wojennego było mnóstwo. Chociażby Roma Ligocka...