Dziwna książka. Według notki ze skrzydełka obwoluty "to rzecz o historii. O interpretowaniu minionych zdarzeń, o mitach narastających wokół określonych faktów lub postaci, a także - może zaś rzec by należało: przede wszystkim - o naszej bezradności w szukaniu prawdy o minionym". Do tego zapowiedź, że mamy tu spór o postać (obraz, mit) królowej Jadwigi "średniowiecznej" (czyli tej wyidealizowanej) i "renesansowej" (czyli tej prawdziwej). Określenia absurdalne, przeciwstawienie możliwe, ale bezsensownie pokazane. Bohaterem jest młody doktorant Stefan, zwany Wrzuconym, który napisał rozprawę o tej żywej, faktycznej Jadwidze. Biedaczysko zderza się z oporem obrońców mitu świętej królowej. Ten obóz reprezentuje cały światek uniwersytecko-wydawniczy (Profesor, Adiunkt, Serwan-Hefajstos, nawet jego ukochana Kama),a zwłaszcza tajemniczo sprawujący rząd dusz, stary władca nad źródłami - Archiwariusz alias Kustosz. Przedmiot sporu w perspektywie profesjonalnej jest żaden, zwłaszcza odgrzewanie kotleta w postaci ew. konsumpcji ślubów z Wilhelmem. Nawet na tamte czasy. Naprawdę to nie jest starcie nabożnego ludu z krytyczną historiografią, ale niby wgląd w środowisko naukowe (swoją drogą mógł to być pomysł na powieść uniwersytecką, jakby się autor skupił). Tymczasem mamy poziom ucznia szkoły podstawowej. To tak jakby porównać portret Bacciarellego, Matejki (w książce zresztą służący bez sensu za symbol kłamstwa zinstytucjonalizowanego) i nagrobek Madeyskiego, a do tego sprawozdanie z oględzin szkieletu królowej, po czym z wypiekami na twarzy odkryć, że nie znamy "prawdziwej" Jadwigi. Ożywcza mogła być idea tajemniczego źródła, czyli rzekomego Pamiętnika Władysława Opolczyka. Tymczasem - jak wynika z lektury obłąkanego na tym punkcie doktoranta - tekst nie zawierał nic ponad relację Długosza. Wydmuszka jakich mało. Interesiki akademickie prawdziwe, owszem, ale obraz wszechmogących archiwistów to jakaś pożal się Boże spiskowa teoria. I do tego pretensjonalne określenia osób, narracja z nikłą do bólu fabułą, a prowadzona jak sen szaleńca. Sztuczne to wszystko.

Dziwna książka. Według notki ze skrzydełka obwoluty "to rzecz o historii. O interpretowaniu minionych zdarzeń, o mitach narastających wokół określonych faktów lub postaci, a także - może zaś rzec by należało: przede wszystkim - o naszej bezradności w szukaniu prawdy o minionym". Do tego zapowiedź, że mamy tu spór o postać (obraz, mit) królowej Jadwigi "średniowiecznej"...