Generalnie to mam pretensje o styl i o to, że żaden redaktor nie pochylił się nad tekstem, by wyeliminować np.
- z treści jego mowy można było wywnioskować
- wzrosło u niego spożycie alkoholu
- zażywałam kąpieli słonecznej
- stali jak osłupieni
- byłam wielce zafascynowana
- czy powinnam czuć do niego wściekłość?
- brat realizował swój plan powrotu na łono społeczeństwa
- w swoich sercach bardzo go lubili
I tak dalej i tak dalej. Brnęłam przez tekst z uporem godnym większej sprawy. Rozumiem, że to debiut autora, ale naprawdę nie miał wokół siebie nikogo kto by mu szczerze powiedział: stary, to jest słabe, popracuj nad tym, bo historia ma potencjał. Gdańszczanka Hana pozdrawia Gdańszczanina Marcina Pomiećko a czytelnikom książkę odradza. Jeśli wydaje się takie teksty to mam wrażenie, że każdy z nas może zostać PISAŻEM. :)

Generalnie to mam pretensje o styl i o to, że żaden redaktor nie pochylił się nad tekstem, by wyeliminować np.
- z treści jego mowy można było wywnioskować
- wzrosło u niego spożycie alkoholu
- zażywałam kąpieli słonecznej
- stali jak osłupieni
- byłam wielce zafascynowana
- czy powinnam czuć do niego wściekłość?
- brat realizował swój plan powrotu na łono społeczeństwa
-...

Męczyłam się bardzo... Gdyby nie to, że znam autora, zrezygnowała bym po kilku stronach... Masa błędów, tekst bardzo monotonny, powtarzanie tych samych słów w co drugim zdaniu, kiepski styl.

Męczyłam się bardzo... Gdyby nie to, że znam autora, zrezygnowała bym po kilku stronach... Masa błędów, tekst bardzo monotonny, powtarzanie tych samych słów w co drugim zdaniu, kiepski styl.

Życie czasami bywa brutalne, książka właśnie o tym mówi. To nie jest łatwa lektura, wręcz przygnębiająca, ale może być ostrzeżeniem dla młodych ludzi. Mogę tylko polecić.

Życie czasami bywa brutalne, książka właśnie o tym mówi. To nie jest łatwa lektura, wręcz przygnębiająca, ale może być ostrzeżeniem dla młodych ludzi. Mogę tylko polecić.

"Po tym co się wydarzyło w naszej rodzinie, uważam, że każdy człowiek zasługuje na drugą szansę".


Każdy z nas doświadczył w swoim życiu negatywnych przeżyć, które w większym bądź w mniejszym stopniu ukształtowały nasze dalsze postępowanie. Czasami to zwykłe porażki, a czasami tragedie, po których nic już nie jest takie samo. Historia ukazana na łamach tej książki w połączeniu z informacją, że została oparta na faktach i widocznym kontrastem dwóch zupełnie różnych światów, wywołuje sporo emocji.

Marcin Pomiećko, rocznik 1987 to absolwent studiów pedagogicznych w Gdańsku, gdzie zdobył tytuł magistra pedagogiki. Miłośnik literatury i filmu, pasjonat podróży. Mieszka w Gdańsku. "Trauma" to jego debiut prozatorski.

Weronika wiedzie niemal idealne życie. Mieszka wraz z rodzicami w Warszawie, ma dwójkę rodzeństwa i w zasadzie niczego w życiu jej nie brakuje – ani pieniędzy, ani troski najbliższych. Wszystko ulega zmianie, gdy brat Weroniki wpada w złe towarzystwo i powoli stacza się na samo dno. Chłopak niszczy sobie życie, a co gorsze doprowadza do tragedii, która na zawsze zmieni również życie bohaterki.

Okładka tej książki ukazana w ciemnych barwach wraz z jej tytułem zapowiada dość smutną i ciężką zawartość. I tak w istocie jest, gdyż Marcin Pomiećko w swoim debiucie podjął się bardzo trudnego tematu, a mianowicie tego, jak mocno destrukcyjny wpływ mają błędy jednej osoby na całą rodzinę. Autor w swoim zamyśle rozpoczął od ukazania tego, co było najlepsze, a w toku rozwoju akcji, ukazał jak łatwo to wszystko zniszczyć. Obraz ten jest niezwykle wymowny.

Marcin Pomiećko w swoim debiucie zastosował pierwszoosobową narrację głównej bohaterki, co uważam za trafiony pomysł, gdyż dzięki pamiętnikarskiej konwencji, czytelnik ma możliwość przeżywania całej palety uczuć, jakie nosi w sobie Weronika. A jest tego bardzo dużo, gdyż to, co bohaterka przeżyła i jak wpłynęło to na jej dalsze życie wywołuje mnóstwo przemyśleń. Jak radzić sobie z ciężkim doświadczeniem, które wywołuje jedynie zagubienie? Jak podnieść się po tym, gdy ktoś skrzywdził nas nie tylko fizycznie, ale przede wszystkim psychicznie? I czy można normalnie żyć po tak traumatycznych przeżyciach? Losy Weroniki częściowo odpowiadają na te pytania.

Bardzo ważnym wątkiem, wywołującym we mnie wiele emocji jest ukazanie braku wrażliwości młodych ludzi na zachowania innych rówieśników. Doskonale widać to na przykładzie Weroniki, która z towarzyskiej uczennicy stała się wyobcowanym, zalęknionym wyrzutkiem klasowym i którą większość wyszydzała. Ukazane przez autora piekło, jakie bohaterka przeżywała każdego dnia w szkole to prawdziwy dramat. Mam przekonanie, że te doświadczenia bardziej naznaczyły Weronikę, niż krzywda jaką doznała od swoich oprawców.

Podczas lektury "Traumy" bardzo łatwo wczuć się w rolę głównej bohaterki. Początkowo więc czytelnik poznaje jej niemal idealne życie, by na kolejnych stronach obserwować postępującą degrengoladę brata, który niszczył przy tym wszystkich wokół siebie. Widoczny kontrast w pokazaniu kochającej rodziny i świetnych relacji, a upadkiem jednego z jej członków został z pewnością zastosowany celowo. Trudno bowiem nie odnieść wrażenia, że rodzice Weroniki są nieco nierzeczywiści, zbyt dobrzy i zbyt idealni.

"Trauma" nie jest łatwą książką. Obciąża emocjonalnie, wyzwala mnóstwo przemyśleń i zmusza do analizowania sytuacji, w jakiej znaleźli się główna bohaterka i jej rodzina. To książka po części psychologiczna, a po części ważna społecznie, być można nawet pomocna w terapii, gdyż uwypukla ważny problem radzenia sobie z tragediami, jakie nas spotykają.

https://www.subiektywnieoksiazkach.pl/

"Po tym co się wydarzyło w naszej rodzinie, uważam, że każdy człowiek zasługuje na drugą szansę".


Każdy z nas doświadczył w swoim życiu negatywnych przeżyć, które w większym bądź w mniejszym stopniu ukształtowały nasze dalsze postępowanie. Czasami to zwykłe porażki, a czasami tragedie, po których nic już nie jest takie samo. Historia ukazana na łamach tej książki w...

Sięgnęłam po tę książkę, ponieważ sam tytuł wzbudził we mnie poczucie fascynacji i ciekawości. Warto sobie sprawdzić terminologię słowa trauma... Jest to stan psychiczny wywołany działaniem czynników zewnętrznych, zagrażające zdrowiu lub życiu, które prowadzą do głębokich zmian w funkcjonowaniu człowieka. Przypuszczam, że każdy człowiek ma jakąś swoją małą traumę, która w mniejszym lub większym stopniu odcisnęła się na jego psychice. Ważne jest to, żeby nie dopuścić, aby kontrolowała naszym życiem.
Główną bohaterką książki jest Weronika, która przedstawia historię swojej dotychczasowej egzystencji. Opisuje szczegółowo swoje dzieciństwo, członków rodziny oraz wydarzenie, które stało się jej traumą. Czy będzie w stanie sobie z tym poradzić?
Przyznam się od razu, że należę do grona osób, które są nadzwyczaj wrażliwe. Wiele razy usłyszałam, że powinnam wrzucić na luz, ale siła wyższa robi swoje. Utwór ten doprowadził mnie do łez. Krople spływały mi po policzkach, jak postaci ukazanej na okładce tego arcydzieła. Byłam poruszona całą fabułą książki. Kołatanie w sercu, przeszywający dreszcz to skutki zapoznawania się z jej treścią. Losy bohaterki bardzo mnie dotknęły... Nie mam pojęcia jak ja bym się zachowywała na jej miejscu, czy postępowałabym tak samo lub inaczej. Jest to kolejna powieść, która porusza wiele ważnych elementów w życiu człowieka. Takimi istotnym niuansikiem jest nękanie w szkole. Jesteś wyszydzany, bo wyróżniasz się za bardzo swoim wyglądem, reakcją na pewne bodźce lub po prostu jesteś łatwym celem do drwin i wyzwisk. Oprawców nie obchodzi, że boli to w jaki sposób Cię traktują. Ich wyrachowanie jest na tyle silne, że nawet nie zainteresują się czy wszystko z Tobą w porządku. Nie zadadzą sobie najmniejszego trudu, aby poznać jakim człowiekiem jesteś. W książce nawet jest podkreślone, że nawet przyjaciele się od Ciebie odwrócą, bo jesteś wyśmiewany. Teraz w naszych czasach często się spotykamy z podobnymi tego sytuacjami. Jak już pewnie się domyśliliście postać Weroniki doznała takich przykrych doznań.
Przedstawiona historia jest oparta na faktach, więc uważam iż jest to istotny powód, by zapoznać się z jej treścią. Czytanie jej jest lekkie, ponieważ książka ma formę pamiętnika oraz tekst jest napisany prostym i zrozumiałym językiem. Gorąco zachęcam do "skonsumowania" tego dzieła. Na pewno nie pożałujecie.
https://recenzjenawygodzie.blogspot.com/2017/03/trauma-marcin-pomiecko.html

Sięgnęłam po tę książkę, ponieważ sam tytuł wzbudził we mnie poczucie fascynacji i ciekawości. Warto sobie sprawdzić terminologię słowa trauma... Jest to stan psychiczny wywołany działaniem czynników zewnętrznych, zagrażające zdrowiu lub życiu, które prowadzą do głębokich zmian w funkcjonowaniu człowieka. Przypuszczam, że każdy człowiek ma jakąś swoją małą traumę, która w...

Czytając tą książkę miałem wrażenie jakby autor... a raczej bohaterka tej książki, opowiadając swoją historię zwracała sie bezpośrednio do mnie. Bardzo fajnie i ciekawie napisana. Doskonale pokazuje ze nawet mając wspaniałych, kochanych i wręcz nie realnie idealnych rodziców, dziecko potrafi pójść w zlą stronę - ze tak naprawdę to nie rodzice mają najwiekszy wpływ na kształtowanie życia swojego dziecka ale jego znajomi i różne doświadczenia które kieruja losem dziecka.

Czytając tą książkę miałem wrażenie jakby autor... a raczej bohaterka tej książki, opowiadając swoją historię zwracała sie bezpośrednio do mnie. Bardzo fajnie i ciekawie napisana. Doskonale pokazuje ze nawet mając wspaniałych, kochanych i wręcz nie realnie idealnych rodziców, dziecko potrafi pójść w zlą stronę - ze tak naprawdę to nie rodzice mają najwiekszy wpływ na...

Marcin Pomiećko ukończył studia pedagogiczne w Gdańsku. Jest miłośnikiem literatury i filmu, a jego pasją są podróże. „Trauma” to jego debiut literacki.

Weronika wraz z rodzicami i rodzeństwem mieszka w Warszawie. Swoją życie uważa za szczęśliwe, można powiedzieć, że idealne. Wszystko jednak zmienia się, gdy jej brat rzuca szkołę i wpada w złe towarzystwo. Stacza się na dno, co ma duży wpływ na całą rodzinę. Niebawem dochodzi do tragedii, która zmienia Weronikę i jej postrzeganie świata.

„Trauma” oparta jest na faktach i przybliża czytelnikowi odczucia osób zranionych przez los. Książka napisana jest w formie pamiętnika, przez co miałam wrażenie, że autorką jest właśnie główna bohaterka. Czytało mi się ją łatwo i szybko. Język jest prosty. Zgłębiając się w tej książce odczuwałam jakby Weronika rozmawiała ze mną osobiście i opowiadała swoją historię.

Polecam tę książkę młodym osobom ze względu na prosty język i przekaz, a dorosłym, zwłaszcza posiadających dzieci, aby przybliżyła im ona problemy młodzieży.
Julia, lat 16
źródło: osemkowyklubrecenzenta.blogspot.com

Marcin Pomiećko ukończył studia pedagogiczne w Gdańsku. Jest miłośnikiem literatury i filmu, a jego pasją są podróże. „Trauma” to jego debiut literacki.

Weronika wraz z rodzicami i rodzeństwem mieszka w Warszawie. Swoją życie uważa za szczęśliwe, można powiedzieć, że idealne. Wszystko jednak zmienia się, gdy jej brat rzuca szkołę i wpada w złe towarzystwo. Stacza się na...

Wciągająca historia ale krótka a szkoda

Wciągająca historia ale krótka a szkoda

W moim odczuciu książka ciekawa choć trochę infantylna. Obraz rodziny głównej bohaterki faktycznie jest dość wyidealizowany, ale stanowi to doskonałe tło dla patologi w jaką popadł brat dziewczyny. Autorowi z pewnością zależało na maksymalnym skontrastowaniu obu światów i uważam, że wyszło dość ciekawie. Spodobało mi się ukazanie podwójnego problemu - dwóch zupełnie różnych kierunków, które obrało rodzeństwo z tego samego, dobrego domu, i dramatu dziewczyny. Dramat może trochę przerysowany, ale nie zapominajmy kto jest narratorem; bardzo wrażliwa i zlękniona świata dziewczyna. Nie raz śmieszyły mnie jej banalne rozterki, ale w swoją postać wpisała się idealnie. Nie jest to żadna wybitna literatura, ale czyta się przyjemnie. Lubię od czasu do czasu sięgnąć po twórczość początkujących autorów, choć trzeba do tego podchodzić z dystansem. Mam nadzieję, że autor nie zniechęci się hejtem pseudo fachowców i z każdą następną książką będzie coraz lepszy. Życzę powodzenia.

W moim odczuciu książka ciekawa choć trochę infantylna. Obraz rodziny głównej bohaterki faktycznie jest dość wyidealizowany, ale stanowi to doskonałe tło dla patologi w jaką popadł brat dziewczyny. Autorowi z pewnością zależało na maksymalnym skontrastowaniu obu światów i uważam, że wyszło dość ciekawie. Spodobało mi się ukazanie podwójnego problemu - dwóch zupełnie różnych...

Główną bohaterką książki jest Weronika, młoda dziewczyna uczęszczająca do katolickiej szkoły. Można powiedzieć, iż ma idealne życie - wspaniałych, idealnych rodziców, piękny dom, dobre wyniki w nauce,.. Nie jest jednak tak różowo jakby spodziewać się mogło, ponieważ jedyną skazą tego wyidealizowanego obrazu jest jej brat, który pod wpływem złego środowiska, zmienia się i stacza w dół. Niebawem wpłynie to również na Weronikę i doprowadzi do tragedii.

Kiedy otrzymałam wiadomość, szybko sprawdziłam, cóż to za książka, ta "Trauma". Muszę przyznać, że po zgrabnym opisie, zamieszczanym na wszelkiego rodzaju stronach, mocno zainteresowałam się tą pozycją, szczególnie, iż rzadko sięgam po typowe młodzieżówki, a chciałam to zmienić. Powieść nie miała żadnych opinii, więc nikt nie mógł mnie przestrzec przed tym tworem... niestety.

Jeszcze nigdy nie czytałam tak złej książki - mówię to z pełną świadomością swoich słów. Nie potrafię znaleźć żadnej dobrej strony tej pozycji... a przepraszam - jest jedna - powieść jest bardzo krótka, to mnie uratowało przed obłędem, ponieważ przez cały czas czytania, zastanawiałam się, co ja tak na prawdę robię. Po dziś dzień żałuję tak zmarnowanego czasu.

Zapytacie, co było złe? Wszystko. Bohaterowie są papierowi, w ogóle brak jest realizmu w ich kreacji, wszyscy idealni, bez żadnej skazy (nie licząc brata i jego koleżków),w swoim perfekcjonizmie aż denerwujący. Szalę goryczy przelał opis ojca głównej bohaterki, to było już czyste przegięcie, karykaturalna postać. Zawsze podczas lektury szukam choć jednego bohatera, z którym mogłabym się utożsamić, nie musi być to nawet główny protagonista, ale w "Traumie" nie odnalazłam nikogo, a znam tego prostą przyczynę - autor nie potrafił skonstruować ani jednej choć odrobinę głębiej ukazanej postaci.

"Trauma" miała bardzo dobre podstawy do tego, by stać się dobrą książką, sam pomysł nie był zły, ponieważ przypominał mi nieco starą literaturę młodzieżową, ale już wykonanie było koszmarne. Autor nie potrafi zbudować odpowiednio fabuły, by: po pierwsze - być zaskakującą, po drugie - realną, a po trzecie - logiczną. Całą powieść dopełniały pretensjonalne opisy myśli głównej bohaterki, tak głębokie, jak płaski obiadowy talerz oraz styl, który dorównuje początkowym próbom pisarskim uczniów podstawówki - MASAKRA!!! Chwilami miałam wrażenie, że dostałam jedynie marny szkic książki, a nie gotowy produkt. Sama pisząc swoje literackie dyrdymałki wpierw tworzyłam tego rodzaju skrót całej historii, a potem wokół tego dobudowywałam jeszcze masę kolejnych rzeczy i zmieniałam wszystko na bardziej artystyczną formę, stąd moja opinia, że dostałam jedynie marne streszczenie, a nie prawdziwy efekt końcowy.

Nade wszystko szkoda mi tych wszystkich drzew, jakie zostały ścięte na papier do wydruku tego dzieła - przecież to istne marnotrawstwo. Jest masa starszych książek, których już się nie dodrukowuje i to one na to zasługują. Czuję się kompletnie zasmucona tym, iż taki twór dostał się na rynek. Ja odradzam Wam sięgania po tę książkę, szkoda zupełnie czasu. Mam tylko nadzieję, że kolejna współpraca będzie o wiele bardziej owocna.

http://przewodnik-czytelniczy.blogspot.com

Główną bohaterką książki jest Weronika, młoda dziewczyna uczęszczająca do katolickiej szkoły. Można powiedzieć, iż ma idealne życie - wspaniałych, idealnych rodziców, piękny dom, dobre wyniki w nauce,.. Nie jest jednak tak różowo jakby spodziewać się mogło, ponieważ jedyną skazą tego wyidealizowanego obrazu jest jej brat, który pod wpływem złego środowiska, zmienia się i...