Jamnikarium

Różne historie jamników mniej lub bardziej znanych osobistości. Jedne śmieszne, drugie wzruszające, trzecie trudne, parę nudnych, pełny przekrój.

Różne historie jamników mniej lub bardziej znanych osobistości. Jedne śmieszne, drugie wzruszające, trzecie trudne, parę nudnych, pełny przekrój.

Niestety moja ogromna miłość do jamników nie pomogła. Czytałam długo, bez zainteresowania. Bardzo średnia książka.

Niestety moja ogromna miłość do jamników nie pomogła. Czytałam długo, bez zainteresowania. Bardzo średnia książka.

Lapidarium ---> Bestiarium -----> Jamnikarium - czyli zbiór ciekawostek o jamnikach.

Trochę tzw. "groch z kapustą". Książka nierówna, chwilami ciekawa, chwilami irytująca. Monolog wewnętrzny jamnika jakoś na mnie nie zrobił wrażenia. Alfabetyczny spis jamników oraz słynnych osób, które ten gatunek psa hołubiły zmierza do leksykonu jamniczego prostą drogą. W ogóle mam wrażenie, że taki spis historycznych faktów i ciekawostek mógłby wyjść spod pióra każdego.
Uwielbiam biografie autorstwa Agaty Tuszyńskiej i po przeczytaniu kilku z nich oczekiwania były niemałe. A tu...rozczarowanie. Gdybym znajomość z Autorką zaczęła od Jamnikarium pewnie na tymże zakończyłabym, nie mając ochoty na kolejne książki p.Tuszyńskiej. Ominęłyby mnie wspaniałe biografie, m.in Wiery Gran czy Bruno Schultza.
Książka zdecydowanie dla pasjonatów jamnikowych.
Ps. Zdecydowanie wolę opowieści o zwierzętach Doroty Sumińskiej czy Simony Kossak.

Lapidarium ---> Bestiarium -----> Jamnikarium - czyli zbiór ciekawostek o jamnikach.

Trochę tzw. "groch z kapustą". Książka nierówna, chwilami ciekawa, chwilami irytująca. Monolog wewnętrzny jamnika jakoś na mnie nie zrobił wrażenia. Alfabetyczny spis jamników oraz słynnych osób, które ten gatunek psa hołubiły zmierza do leksykonu jamniczego prostą drogą. W ogóle mam...

Fantastycznie wydana książeczka dla wytchnienia - zabawna, ale wcale nie trywialna. Dla właścicieli jamników - lektura obowiązkowa, od której z pewnością nie będą mogli się oderwać przez długie godziny. Autorka napisała ją we współpracy ze swoim ukochanym jamnikiem, Lonią. Teksty pisane z jego perspektywy i niejako jego słowami, to najlepsze fragmenty w książce. Każdy właściciel psa przyzna, że są one bardzo trafne.

Nie zdawałam sobie nawet sprawy z tego, jak wiele znanych osób spośród wielu ras wybrało sobie na towarzyszy właśnie na jamniki. Równie dużo poświęciło im swoje obrazy oraz publikacje, zarówno fragmenty prozy jak i wiersze. W Jamnikarium możemy przeczytać o psach takich znanych osób jak na przykład Beata Tyszkiewicz, Krystyna Sienkiewicz, Magdalena Samozwaniec, Michalina Wisłocka, Jerzy Waldorff, Pablo Picasso, Napoleon Bonaparte czy Einstein.

Jamnikarium to kopalnia ciekawostek i zarazem bardzo rzetelnej, wręcz encyklopedycznej wiedzy na temat tej rasy.

Fantastycznie wydana książeczka dla wytchnienia - zabawna, ale wcale nie trywialna. Dla właścicieli jamników - lektura obowiązkowa, od której z pewnością nie będą mogli się oderwać przez długie godziny. Autorka napisała ją we współpracy ze swoim ukochanym jamnikiem, Lonią. Teksty pisane z jego perspektywy i niejako jego słowami, to najlepsze fragmenty w książce. Każdy...

Agata Tuszyńska będąc fanką jamników postanowiła przedstawić, jak ważne w życiu wielkich ludzi były właśnie jamniki. Oddaje tez głos swojej ukochanej jamniczce, Loni która w zabawny sposób komentuje zachowania swojej pani, filozoficzne snuje rozważania o wielu aspektach swojego życia i wypowiada się o swojej wizji świata, o tym, czego nie znosi, jak traktuje dłuższą rozłąkę z panią.
Tuszyńska bada mgliste początki tej użytkowej rasy, tropi w jaki sposób krzyżowano psy by uzyskać efekt krótkonogiego norowca, który łowił pod ziemią króliki czy susły. Podaje przykłady malarstwa, rzeźby słynnych jamników, tworzy katalog postaci historycznych i nam współczesnych,którzy słynęli z upodobana do jamników. Scharakteryzowała też właścicieli jamników, którzy doceniają indywidualizm, pór, determinację i zdolności przywódcze tej rasy. Wśród fanów spisuje opowieści o dokonaniach ich pupilów. Mamy Wasowskich, Przyborę, Eile, Axera, malarzy Nowosielskiego,Teresy Pągowskiej, Szapołowskiej, Iwaszkiewicza, B. Wrzesińską, Hiolskiego, St, Lema, Mrożka, Waldorffa. Z innych celebrytów mamy Napoleona, Czechowa, Warhola, p. Bonnarda, Cole'a Portera, Nabokova, maskotkę mistrzostw w Niemczech w 1972 jamnika Waldiego, Fafika i Filutka. Erudycyjny tom z miłości do niskopiennych przegubowców- relaksuje, bawi, wzrusza i daje także czytelnikowi pole do popisu. na uwagę zasługuje też nietuzinkowa szata graficzna z kolażami jamników na czele.

Agata Tuszyńska będąc fanką jamników postanowiła przedstawić, jak ważne w życiu wielkich ludzi były właśnie jamniki. Oddaje tez głos swojej ukochanej jamniczce, Loni która w zabawny sposób komentuje zachowania swojej pani, filozoficzne snuje rozważania o wielu aspektach swojego życia i wypowiada się o swojej wizji świata, o tym, czego nie znosi, jak traktuje dłuższą...

Uwielbiam jamniki, dlatego z chęcią sięgnęłam po tę książkę.
Dużo ciekawych rzeczy się dowiedziałam mi.in na czym polega fenomen tzw. parówczaków, znane osobowości i ich jamnicze historie itp.
Bardzo podobają mi się również dodane rysunki. Minusem jest tylko to, że książka jest bardzo długa, ale mimo to nie przeszkadzało mi to jakoś szczególnie :)

Uwielbiam jamniki, dlatego z chęcią sięgnęłam po tę książkę.
Dużo ciekawych rzeczy się dowiedziałam mi.in na czym polega fenomen tzw. parówczaków, znane osobowości i ich jamnicze historie itp.
Bardzo podobają mi się również dodane rysunki. Minusem jest tylko to, że książka jest bardzo długa, ale mimo to nie przeszkadzało mi to jakoś szczególnie :)

Agata Tuszyńska wraz ze swoją jamniczką Lonią popełniły bardzo pięknie wydaną (ach ten collage!) księgę pamięci.
Dotyczy ona naszych braci mniejszych, i to bardzo konkretnych, co sugeruje już sam tytuł.
Ciekawostki, anegdoty, wspomnienie właścicieli (od Waldorffa po Mrożka, od Napoleona po Czechowa), garść mniej lub bardziej znanych faktów z życia pojedynczego jamnika. Oto Jamnikarium.
Hm, hm, hm, hm, hm, hm, hm, hm, hm, hm, hm, hmmmmm, hmmmmm, hmmmmmm...
Żart literacki? Chwila oddechu przed kolejną ciężką biografią?

Więcej na: https://buchbuchbicher.blogspot.com/2017/10/agata-tuszynska-lonia-jamnikarum.html

Agata Tuszyńska wraz ze swoją jamniczką Lonią popełniły bardzo pięknie wydaną (ach ten collage!) księgę pamięci.
Dotyczy ona naszych braci mniejszych, i to bardzo konkretnych, co sugeruje już sam tytuł.
Ciekawostki, anegdoty, wspomnienie właścicieli (od Waldorffa po Mrożka, od Napoleona po Czechowa), garść mniej lub bardziej znanych faktów z życia pojedynczego jamnika. Oto...

„Jamniki są dla ludzi, którzy bardziej cenią niezależność psa niż swoją własną wygodę. To wielki sprawdzian charakterów. Nieoczywisty.” – A. Tuszyńska „Jamnikarium”
Wybór tej pozycji nie był przypadkiem, ponieważ przez mój rodzinny dom przewinęło się wiele jamników (łącznie sztuk 7) i zapragnęłam wrócić wspomnieniami do tych czasów, kiedy jako dziecko biegałam za Oskarem czy Kubą, próbując złapać któregoś za długi ogon.
Wydanie książki jest po prostu piękne. Twarda, pomarańczowa oprawa z połyskującymi psimi łapami. W środku prawdziwy kolaż złożony ze zdjęć, wycinków gazet, rysunków, fragmentów listów, a także ozdobników, które jak na mój gust dodały tej książce charakteru. To istna bomba dla zmysłu wzroku.
Całość można podzielić na części – w pierwszej poznajmy historię jamników, skąd się wzięły itp. Kolejna część to refleksje na tematy wspólnego życia przedstawione zarówno z perspektywy Autorki jak i jej psa (Lonia). Na koniec mamy spis wielu znanych ludzi, którzy ukochali sobie rasę jamnika – poznajemy ich losy, wspomnienia, radości i smutki związane z tymi długimi czworonogami.
Co na plus? Interesujące cytaty i powiedzenia, śmieszne historie i opowiastki. Masa ciekawostek, często przedstawiona z ironią i humorem. Dowiedziałam się, że jamnik to nie tylko pies, ale także wspólnik, partner zawodowy, bohater wierszy i audycji, to dyrektor domowego hałasu, ale również inspiracja przy tworzeniu pomników i innych dzieł sztuki.
Co na minus? Za dużo informacji o ludziach, którzy mieli jamniki, ich wspomnień itp. Niektóre co prawda mnie zaciekawiły i wzruszyły, ale większość po prostu nużyła. Ta część „Jamnikarium” sprawiła, że momentami czułam się znudzona kolejnymi opisami ludzi, których nie znałam.
Widać ogrom pracy przy zbieraniu materiałów, dlatego moje ogólne wrażenie jest jak najbardziej pozytywne. To taki mały skarbczyk o jamnikach, potwierdzający iż to psy charakterne, wytrzymałe i nieustępliwe (czasem wredne i uparte), ale również i przyjacielskie, przywiązane do swego pana, wrażliwe i oddane.
Co ciekawe, nie wiedziałam iż jamnik był symbolem Igrzysk XX Olimpiady w Monachium (1972 r.) czy że wielbicielami tych „parówczaków” byli N. Bonaparte, K.K. Baczyński, A. Czechow, A. Warhol czy P. Picasso.
Czy polecam? Uważam, że to pozytywne i ciekawe studium jamniczej natury. Znajdziemy w nim mnóstwo wartościowych informacji, przedstawionych na konkretnych przykładach. To nie lada gratka dla fanów tych pięknych i mądrych psiaków. I choć są słabsze chwile, to ogólnie moja opinia jest bardzo pozytywna, gdyż książka wywołała we mnie wiele emocji. A przecież o to chodzi!

„Jamniki są dla ludzi, którzy bardziej cenią niezależność psa niż swoją własną wygodę. To wielki sprawdzian charakterów. Nieoczywisty.” – A. Tuszyńska „Jamnikarium”
Wybór tej pozycji nie był przypadkiem, ponieważ przez mój rodzinny dom przewinęło się wiele jamników (łącznie sztuk 7) i zapragnęłam wrócić wspomnieniami do tych czasów, kiedy jako dziecko biegałam za Oskarem...

Świetna, do powolnego smakowania. Mnóstwo anegdot i ciekawa, urozmaicona strona graficzna. Ta książkę wypada mieć na pólce, nie tylko wtedy gdy uwielbia siĘ jamniki. A ja, choć jestem zdekLAROWANĄ KOCIARĄ, OD LAT UWAŻAM, że JAMNIOR TO PO PRoSTU STYL BYCIA. Polecam!

Świetna, do powolnego smakowania. Mnóstwo anegdot i ciekawa, urozmaicona strona graficzna. Ta książkę wypada mieć na pólce, nie tylko wtedy gdy uwielbia siĘ jamniki. A ja, choć jestem zdekLAROWANĄ KOCIARĄ, OD LAT UWAŻAM, że JAMNIOR TO PO PRoSTU STYL BYCIA. Polecam!

Czytałam kiedyś całkiem niezłą książkę, której narratorem był jamnik. Myśląc, że będzie to coś podobnego, z chęcią sięgnęłam po tę pozycję. Po przeczytaniu czuję jednak pewne rozczarowanie i zmęczenie. Początek książki jest całkiem ciekawy: historia jamników, skąd się wzięły, jak wyglądają i czego się po nich spodziewać. Potem opisana z perspektywy psa i jego właścicielki wzmianka o ich wspólnym życiu. I na tym mniej więcej kończy się to, co mnie osobiście zainteresowało. Potem następuje (i co zajmuje większość książki) przedstawienie kilkudziesięciu psów, w większości jamników, należących do sławnych ludzi; pisarzy, malarzy, aktorów etc. Wzmianki raz są dłuższe, raz krótsze. Raz historia psa i jego właściciela jest ciekawa, innym razem nie wiadomo właściwie, o co chodzi. Informacje o wszystkim i o niczym. Raczej mi się nie podobało. I jeszcze ta grafika. Książka pełna jest rysunków, obrazów, zdjęć, lecz podanych w dziwny, powycinany i krzykliwy sposób. Do tego jakieś kolorowe paski, kropki, wycinki. To też nie trafiło w mój gust. Na końcu książki autorka zamieściła kilka ręcznie pisanych listów, oczywiście z historiami o jamnikach. Pozycję przeczytałam, bo wydawała się ciekawa, bo nie lubię zaczynać książki i porzucać w połowie, bo może następna historia będzie ciekawsza. Niestety, chyba tym razem.

Czytałam kiedyś całkiem niezłą książkę, której narratorem był jamnik. Myśląc, że będzie to coś podobnego, z chęcią sięgnęłam po tę pozycję. Po przeczytaniu czuję jednak pewne rozczarowanie i zmęczenie. Początek książki jest całkiem ciekawy: historia jamników, skąd się wzięły, jak wyglądają i czego się po nich spodziewać. Potem opisana z perspektywy psa i jego właścicielki...