Oto książka, z której w zamierzchłej przeszłości dowiedziałam się, czym są leopony.
Wytrzymuje próbę ponownej "dorosłej" lektury, chociaż znacznie mniej w niej Czarki, niż pamiętałam, a znacznie więcej perypetii sensacyjnych. Najciekawsze było jednak dla mnie spostrzeżenie, jak bardzo zmienił się od czasu napisania książki stosunek do zwierząt: dzisiaj inaczej już wyglądają ogrody zoologiczne, w cyrkach zwierząt w ogóle nie ma, a transportu niedźwiedzi i fok pewnie nie opisywano by już tak niefrasobliwie w książce dla dzieci. Jednocześnie jednak książka Woźnickiej ma ogromną zaletę: nie popada w stosunku do zwierząt w żaden sentymentalizm. Pantera nadal jest niebezpiecznym i niezależnym zwierzęciem, a myśl Irki pod sam koniec, że w przyszłości wolałaby chyba poznawać język panter niż być treserką, jest bardzo znacząca.

Oto książka, z której w zamierzchłej przeszłości dowiedziałam się, czym są leopony.
Wytrzymuje próbę ponownej "dorosłej" lektury, chociaż znacznie mniej w niej Czarki, niż pamiętałam, a znacznie więcej perypetii sensacyjnych. Najciekawsze było jednak dla mnie spostrzeżenie, jak bardzo zmienił się od czasu napisania książki stosunek do zwierząt: dzisiaj inaczej już wyglądają...