Jesteśmy społecznością, która kocha książki

– Bo, moja kochana Stello, chcę, żebyś na własne oczy
zobaczyła wroga, z którym przyjdzie nam się mierzyć.
– Wroga? Czy Hitler nie obiecuje, że będzie przyjacielem Włoch? Sojusznikiem?
– Nie Włochów, skarbie – odszepnął dziadek. – Nie
jest żadnym przyjacielem zwykłych ludzi, wenecjan takich jak my. Spójrz na niego, zauważ, jaki jest przebiegły.
Trzeba dobrze znać wroga, gdy nadejdzie czas. – Na jego
pomarszczonej twarzy pojawił się wyraz zatroskania,
a potem przykleił do ust fałszywy uśmiech, gdy zbliżyli
się faszyści w czarnych koszulach i zaczęli wymachiwać
karabinami, by zmusić tłum do radosnych okrzyków.

Za piękną, lśniącą fasadą klejnotu Italii Wenecja
będzie podzielać zatroskanie dziadka i ukrywać swoją
determinację, by w walce przeciwko Hitlerowi i faszyzmowi zachować swoje prawdziwe ja.

Luisa chce wypowiadać słowo „umarła”, musi je powtarzać, bo
to jest fakt. Nie odeszła, gdyż to sugeruje jakieś spokojne wyjście, przepłynięcie z jednego wymiaru w inny bez
żalu, gdy ma się czas, by wszystko wyprostować, leżąc
pomiędzy wykrochmalonymi białymi prześcieradłami
i miękkimi kocami, by wypowiedzieć rzeczy, które się
chce i musi powiedzieć. Nawet przy swoim ograniczonym doświadczeniu ze śmiercią Luisa wie, że to było
krótkie, ostre i brutalne.

Jednocześnie z jednego z pudeł zsuwa się pokrywka, wysyłając w powietrze obłok kurzu. Luisa odwraca się, by ją poprawić, i zauważa czarno-białe zdjęcie, które z czasem nabrało barwy sepii. Przedstawia mężczyznę i kobietę – radosne wyrazy twarzy sugerują, że są parą – na placu Świętego Marka w Wenecji z charakterystyczną, imponującą bazyliką w tle, otoczoną chmarami gołębi. W kobiecie Luisa rozpoznaje matkę, lecz nie wie, kim jest mężczyzna.

Kiedy odpowiadam uśmiechem na ich uśmiechy, bawi mnie, że przenoszę wiadomości w berecie lub bucie, a czasami nawet w majtkach.