Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Daje ona [Agatha Christie] czy­tel­ni­kom szan­sę na roz­wią­za­nie stwo­rzo­nych przez sie­bie za­ga­dek, gdyż jej hi­sto­rie pełne są wska­zó­wek. Nie­któ­re z nich są tak oczy­wi­ste, że po prze­czy­ta­niu po­wie­ści czło­wiek się za­sta­na­wia, jakim cudem od razu ich nie za­uwa­żył. Inne z kolei są tak głę­bo­ko za­ko­pa­ne w fa­bu­le, że na­le­ży je od­ko­pać – tak jak czy­nił to w swo­jej pracy jej mąż, ar­che­olog Max.

Jeśli się nad tym za­sta­no­wić, ist­nie­je wiele spo­so­bów na za­mor­do­wa­nie kogoś tak, by śmierć nie bu­dzi­ła po­dej­rzeń. Chri­stie do­sko­na­le o tym wie­dzia­ła.

Ist­nie­je znacz­nie więk­sze praw­do­po­do­bień­stwo, że za­bi­je was ktoś, kogo zna­cie, niż że do­ko­na tego ktoś zu­peł­nie obcy.

Na­ukow­cy są zdol­ni do­ko­ny­wać nie­sa­mo­wi­tych od­kryć, nie­ste­ty w za­leż­no­ści od ich mo­ty­wa­cji te od­kry­cia mogą być wy­ko­rzy­sty­wa­ne w od­ra­ża­ją­cy spo­sób.

Ludz­kie ciało jest ni­czym obraz: płót­no w po­sta­ci skóry roz­cią­gnię­tej na ramie stwo­rzo­nej z kości. Z per­spek­ty­wy pa­to­lo­gów – oraz tech­ni­ków pa­to­mor­fo­lo­gii (APT), ta­kich jak ja – płót­no to po­ma­za­ne jest cha­rak­te­ry­stycz­ny­mi ce­cha­mi, które nie tylko mówią nam, jak zmar­ła dana osoba, lecz także jak wy­glą­da­ło jej życie.

W tru­ciu kogoś jest coś, co spra­wia, że ta me­to­da mor­der­stwa jest szcze­gól­nie nik­czem­na – bez wzglę­du na to, czy mó­wi­my o książ­kach Chri­stie, czy o praw­dzi­wych spra­wach.

Mor­der­stwo przez otru­cie to czę­sto dłuż­szy pro­ces, roz­wle­czo­ny w cza­sie, przez co ob­ja­wy mają su­ge­ro­wać, że stan ofia­ry stop­nio­wo się po­gar­szał z po­wo­du ja­kiejś cho­ro­by. W ten spo­sób śmierć staje się mniej po­dej­rza­na. Jed­nak me­to­da ta ozna­cza, że tru­ci­ciel musi po­wta­rzać swe nie­cne czyny. Nie jest to zbrod­nia na­mięt­no­ści czy chwi­la sza­leń­stwa, któ­rej spraw­ca może na­tych­miast ża­ło­wać. To czyn sys­te­ma­tycz­ny, ce­lo­wy, po­zba­wio­ny emo­cji, wy­ra­cho­wa­ny i okrut­ny. Tym okrut­niej­szy, że czę­sto ta chłod­na, mor­der­cza żądza po­ja­wia się u kogoś z naj­bliż­sze­go oto­cze­nia ofia­ry (...).