Admirał Nelson to oczywiście znana postać, ale najczęściej jest kojarzona z Trafalgarem, Abu Kirem czy Kopenhagą, a ten dzielny żeglarz ma sporo więcej ciekawych kart w swoim życiorysie. Horatio pływał bowiem do Arktyki, walczył w Nikaragui, na Korsyce, Morzu Śródziemnym, u wybrzeży Hiszpanii. Było więc Hibbertowi co opisywać. Autor skupiał się jednak bardziej na życiu towarzyskim niż na aspektach militarnych owych wypraw. Trochę tu brakuje morskiej taktyki, marynarskiego podejścia, natomiast inne aspekty są pokazane dość dobrze. Przede wszystkim poznajemy Nelsona nie jako kryształową postać, lecz jako surowego dowódcę, człowieka zdradzającego żonę, ale też czułego, lubiącego dzieci, ceniącego i szanującego sowich podwładnych. Aspekt towarzyski jest tu niezwykle istotny, bo często też obserwujemy krytyczne opinie o admirale, krytykę jego bezguścia, romansu z lady Hamilton, ale też właśnie obserwujemy jego relacje rodzinne, listy wysyłane do kochanki etc. Dobrze też prezentuje się część polityczna, chyba najciekawiej wypada w tym względzie pobyt Nelsona w królestwie Sycylii i walka między rojalistami a republikanami w tym kraju.

Admirał Nelson to oczywiście znana postać, ale najczęściej jest kojarzona z Trafalgarem, Abu Kirem czy Kopenhagą, a ten dzielny żeglarz ma sporo więcej ciekawych kart w swoim życiorysie. Horatio pływał bowiem do Arktyki, walczył w Nikaragui, na Korsyce, Morzu Śródziemnym, u wybrzeży Hiszpanii. Było więc Hibbertowi co opisywać. Autor skupiał się jednak bardziej na życiu...

W porównaniu z chłodnym, opanowanym Wellingtonem, o którym czytałam całkiem niedawno, Nelson wydaje się postacią bardziej przystępną, zabawną, wręcz groteskową. A może po prostu autor wybrał przedstawienie go w taki właśnie sposób.
Niemniej, dobrze się stało bo autentycznie można nieraz się uśmiechnąć czytając o pełnych egzaltacji zachowaniach i wypowiedziach Nelsona.
Co ciekawe w żadnym stopniu, moim zdaniem, nie ujmuje mu to wielkości, a wręcz sprawia, że wydaje się bardziej ludzki.
Jego życie stanowiłoby świetny materiał na film.

W porównaniu z chłodnym, opanowanym Wellingtonem, o którym czytałam całkiem niedawno, Nelson wydaje się postacią bardziej przystępną, zabawną, wręcz groteskową. A może po prostu autor wybrał przedstawienie go w taki właśnie sposób.
Niemniej, dobrze się stało bo autentycznie można nieraz się uśmiechnąć czytając o pełnych egzaltacji zachowaniach i wypowiedziach Nelsona.
Co...

Jak na serię PIW-u : dobry standard. Akurat przesunięcie akcentu z analizy strategii na wątki historii osobistej nie są dla mnie istotnym mankamentem. Przebieg bitew z analiz taktyki można poznać z innych źródeł natomiast podjęta w tej pozycji próba odbrązowienia postaci admirała całkiem udatna. W oparciu o solidne źródła mamy okazję poznać świetnego taktyka wojny morskiej i jednocześnie człowieka raczej małostkowego, chwilami zwyczajnie podłego ( postępowanie z żoną) pozbawionego gustu nuworysza, bezustannie wyczekującego zaszczytów. Niezłe.

Jak na serię PIW-u : dobry standard. Akurat przesunięcie akcentu z analizy strategii na wątki historii osobistej nie są dla mnie istotnym mankamentem. Przebieg bitew z analiz taktyki można poznać z innych źródeł natomiast podjęta w tej pozycji próba odbrązowienia postaci admirała całkiem udatna. W oparciu o solidne źródła mamy okazję poznać świetnego taktyka wojny morskiej...