Andrzej Wójcik

Ciężko określić, co legło u podstaw "Obszaru nieciągłości", czy też raczej - jakie był zamierzenia artystyczne autorów. Wiadomo tylko tyle, że wyszedł pozorowany na antyutopię groch z kapustą. Świat podzielił się kiedyś na dwa bloki. Pierwszy blok spędził swoich obywateli do dziewięciu ogromnych miast i zamknął ich w kopułach z pola siłowego, unifikując zarówno ludzi (wyzucie z uczuć, dostosowanie do notorycznego zapylenia i nieustającego hałasu, a także do braku ruchu, cały transport załatwiają bowiem pasy transmisyjne),jak i budynki (niechlujnie składane wieżowce z wiecznie pogrążonymi w mroku mikroskopijnymi pokoikami). Drugi blok - tzw. "Tamci" - licho wie, co zrobił z ludźmi, ale zaczął zaludniać Układ Słoneczny. I w czasie, gdy sąsiedzi sumiennie zakładają kolonię za kolonią, ci od kopuł ciągną do przodu jakiś tajemniczy program, w którym mnożące się nieustannie masy plebsu są rządzone przez odmrażanych co pewien czas Nadmózgowców, czyli ludzi wsadzonych do chłodni co najmniej pół tysiąclecia temu. Ci zaś z kolei co i rusz odmrażają z wielkiego, posadowionego na Księżycu magazynu kolejnych ludzi, tym razem zamrożonych tysiąc lat wcześniej, jeszcze przed epoką kopuł, żeby robili za tzw. "Ideał", czyli osobę, na której będzie się wzorował plebs. Jak? Poprzez regularne publikowanie badań zgodności z tym, co plebs uważa za ideał. Że nie ma to sensu? No cóż... Mawiają "licentia poetica". Znaczy się - autorska (niedo)wizja. Nowy Ideał nie chce być jednak wyłącznie badany i czemuś z mety nawiązuje romans z jedyną kobietą w fabule, zwierzchnik instytutu od Ideałów ma sny zsyłane przez fruwającego w UFO przedstawiciela obcej cywilizacji, a fabuła grzęźnie w melasie jałowych scenek rodzajowych, na ostatnich 20 stronach dostając niespodziewanie kopa i na gwałt budując śmiechu wartą, z choinki urwaną rewolucję. Żeby jednak było zabawnie, mimo braku jasnej koncepcji fabularnej, mimo zatrzęsienia fatalnych niedopowiedzeń i rozmaitych logicznych uchybień, wreszcie mimo lichych dialogów i koślawego zakończenia - książkę czyta się dość gładko, a wizja szarego miasta szarych ludzi potrafi zakorzenić się w głowie czytelnika i utkwić tam na dłuższy czas. Pomaga w tym zresztą wyjątkowo gładki jak na tę serię język i umiejętność plastycznego oddawania opisywanych scen. Trudno więc uznać lekturę tej książki za czas zupełnie zmarnowany.