Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Blisko siedemsetstronicowa cegła, którą z racji objętości ciężko wprawdzie „łyknąć” na raz, lecz prawda jest taka, że czyta się ją jednym tchem. Zestaw tekstów krytycznoliterackich, jakie powstawały (w kraju i na emigracji) w związku z kolejnymi powieściami Józefa Mackiewicza. Zaczynamy od "Buntu rojstów", a więc okres jeszcze przedwojenny, kończymy zaś na "Nie trzeba głośno mówić" – czyli końcówka lat sześćdziesiątych. Solidny przekrój. Do tego znajdziemy opinie późniejsze, tyczące zarówno konkretnych utworów, jak i próbujące całościowo ogarnąć spuściznę autora "Kontry", a nawet podejmujące problem oceny twórczości pisarza pod kątem określonej tematyki (np. Tatarzy, Rosja). Świetna pozycja. Zrobi zapewne wrażenie na czytelniku wtajemniczonym, to znaczy takim, który co nieco Mackiewicza w życiu przeczytał, chociażby liznął ze 2-3 powieści. Mam tego świadomość. Niemniej zszokowała mnie prosta obserwacja – otóż dodając do wirtualnej biblioteczki nowo odkrytą pozycję, zauważyłem ze zgrozą, że czytelników tu jak na lekarstwo. Parę osób (słownie: siedem),które jakoby „chce przeczytać”. Nikt natomiast tej książki nie przeczytał, nikt tym bardziej jej nie ocenił! Tabula rasa! A książka nie jest żadną nowością. Ba – ma już 9 lat. Wydano ją w roku 2009. Tymczasem żaden ze współczesnych czytelników jej nie dostrzegł. Jak to możliwe? więcej na: http://www.rafalsocha.com/2018/05/04/jozef-mackiewicz-i-nieczytelnicy/