Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Myślę, że można wiele powiedzieć o tej książce - jest jednocześnie bezdennie nudna i płaska pod wieloma względami, jak i porywającą oraz momentami (końcówka) zaskakująca.
Pierwsza połowa była dla mnie trudna do przeczytania, pourywane myśli, ciągłe, bezsensowne kłótnie między dwójką głównych postaci. Bardzo irytująca postawa Violet, która jednocześnie chce być tą silną i niezależną, ale na każdym kroku ogląda się na Xadena.
Postaci drugoplanowe równie dobrze mogłyby by się nazywać X, Y, Z, bo były tylko łącznikiem między wydarzeniami w fabule.
Sama końcówka książki mocno zaskakująca, natomiast liczyłam na jakieś większe zagłębienie się w temat samego konfliktu oraz poprzedniej rebelii.
Troszkę też uciekła budowa świata, wszystko jest takie na odczepnego. Niestety widać, że książka była pisana w pośpiechu.
Fourth Wing bije na głowę kontynuację, niemniej na pewno sięgnę po trzeci tom.
Ps. Mam nadzieję, że przy kolejnej części będzie lepiej dopracowana redakcja oraz korekta tekstu. Masa literówek, brakujące słowa, pourywane zdania. Wolniej, a dokładniej!

Myślę, że można wiele powiedzieć o tej książce - jest jednocześnie bezdennie nudna i płaska pod wieloma względami, jak i porywającą oraz momentami (końcówka) zaskakująca.
Pierwsza połowa była dla mnie trudna do przeczytania, pourywane myśli, ciągłe, bezsensowne kłótnie między dwójką głównych postaci. Bardzo irytująca postawa Violet, która jednocześnie chce być tą silną i...

Gdy Cienie rozpoczynają swoją grę, to nie ma szans, żebyś nie dał się jej porwać.
Książka intryguje od samego początku, a z każdą kolejną stroną, wciąga coraz bardziej.
Pomimo swojej treści, lekko i szybko się ją czyta, a zwroty akcji powodują, że nie wiesz, czy za chwilę sam nie zostaniesz Cieniem...

Gdy Cienie rozpoczynają swoją grę, to nie ma szans, żebyś nie dał się jej porwać.
Książka intryguje od samego początku, a z każdą kolejną stroną, wciąga coraz bardziej.
Pomimo swojej treści, lekko i szybko się ją czyta, a zwroty akcji powodują, że nie wiesz, czy za chwilę sam nie zostaniesz Cieniem...

Koniec Zastępów Anielskich, oby Abbadon, Burzyciel Światów w końcu odnalazł spokój, a Lampka nigdy nie przestał świecić nad Głębią!

Trzeci tom ,,Bram Światłości" czytało mi się odrobinę lepiej, niż poprzednią część, jednak nadal brakowało mi tego ,,czegoś" w całej tej historii.

O ile w poprzednim tomie przygody bohaterów były znikome i napisane jakby w pośpiechu, tak w tej części mam wrażenie, że wszystko zaczęło się toczyć w zawrotnym tempie. Ledwo Daimon wykaraska się z jednych opałów, wpada zaraz w następny, niebezpieczny potrzask. Mniej więcej od połowy książki, przestałam zupełnie zwracać uwagę na momenty ,,zagrażające" życiu naszemu kochanemu skrzydlatemu.

Wątkiem, który był chyba najlepiej pociągnięty, jest Razjel wcielający się w rolę Imperatora Otchłani, zupełnie odizolowany od starych przyjaciół. Zastanawiam się tylko, dlaczego tak mało było tutaj Dżibrila - zupełnie tak, jakby wziął sobie wolne od udziału w trylogii, a zwłaszcza w jej ostatniej części.

Czuję lekkie ukłucie rozczarowania, że seria się kończy w taki właśnie sposób. Liczyłam na spójną i wciągającą całość, a dostałam historię poszatkowaną i niepotrzebnie rozciągniętą aż na trzy tomy.

Koniec Zastępów Anielskich, oby Abbadon, Burzyciel Światów w końcu odnalazł spokój, a Lampka nigdy nie przestał świecić nad Głębią!

Trzeci tom ,,Bram Światłości" czytało mi się odrobinę lepiej, niż poprzednią część, jednak nadal brakowało mi tego ,,czegoś" w całej tej historii.

O ile w poprzednim tomie przygody bohaterów były znikome i napisane jakby w pośpiechu, tak w...