Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ktoś, kto muzyki w samym sobie nie ma, Kogo nie wzrusza słodycz zgodnych dźwięków, To człowiek zdolny do zdrad, spisków, gwałtu; Jego wewnętrzne porywy są mroczne Jak noc, bezdenne jak ciemność Erebu. Takiemu nigdy nie ufaj. Słuchajmy!

Ktoś, kto muzyki w samym sobie nie ma, Kogo nie wzrusza słodycz zgodnych dźwięków, To człowiek zdolny do zdrad, spisków, gwałtu; Jego wewnętrzne porywy są mroczne Jak noc, bezdenne jak ciemność Erebu. Takiemu nigdy nie ufaj. Słuchajmy!

To nie miłości się bałeś tylko rozczarowania, bólu i zranienia. To tego tak naprawdę boją się ci, którzy wybierają samotność, pomimo że bardzo starają się ukryć to pod wygodnym płaszczykiem niezależności. Nie można przecież bać się miłości, która w samej swej naturze jest tylko i wyłącznie dobra. A poza tym człowiek to stworzenie stadne, niestworzone do życia w samotności. Jednak dla niektórych znacznie bezpieczniej jest chować się za etykietą niezależnego singla, a tym samym uciekać od życiowej odpowiedzialności.

To nie miłości się bałeś tylko rozczarowania, bólu i zranienia. To tego tak naprawdę boją się ci, którzy wybierają samotność, pomimo że bardzo starają się ukryć to pod wygodnym płaszczykiem niezależności. Nie można przecież bać się miłości, która w samej swej naturze jest tylko i wyłącznie dobra. A poza tym człowiek to stworzenie stadne, niestworzone do życia w samotności. Jedn...

Tak to już z nami jest, mój drogi. Dużo łatwiej przychodzi nam dostrzec pryszcz na czyjejś twarzy niż garb na własnych plecach. Na tle czyichś niedoskonałości zawsze dużo lepiej widać, o ile więcej my sami jesteśmy warci. Niestety zbyt często widzimy innych nie takimi, jacy są naprawdę, lecz przez pryzmat tego, jacy my sami jesteśmy. Bardzo trudno przychodzi nam dostrzec, że to właśnie drugi człowiek ujawnia nam prawdę o tym, że wcale nie jesteśmy tacy piękni i wspaniali, za jakich się uważamy.

Tak to już z nami jest, mój drogi. Dużo łatwiej przychodzi nam dostrzec pryszcz na czyjejś twarzy niż garb na własnych plecach. Na tle czyichś niedoskonałości zawsze dużo lepiej widać, o ile więcej my sami jesteśmy warci. Niestety zbyt często widzimy innych nie takimi, jacy są naprawdę, lecz przez pryzmat tego, jacy my sami jesteśmy. Bardzo trudno przychodzi nam dostrzec, że to...