Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trzeci tom przygód Jamesa Reece'a od Czarnej Owcy wbija ponownie na szczyty moich ulubionych thrillerów sensacyjnych. Absolutnie. Pod każdym względem.
➡️Mieliśmy zemstę w tomie pierwszym, mieliśmy odkupienie w drugim - tutaj James już jest w pełni, na nowo ukształtowanym człowiekiem po przejściach, który może brać się do roboty. I nieśmiało starać się ułożyć swoje pogmatwane życie, co łatwe nie będzie.
➡️Zalety:
- znakomita wręcz znajomość realiów militarnych i strategii - nic dziwnego, lata służby pisarza w siłach specjalnych robią swoje. Na dodatek opisuje wszystkie meandry działań w sposób przystępny i nadzwyczaj interesujący,
- napięcie non stop,
- świetne opisy broni,
- idealne tempo i dynamika,
- różne zakątki świata,
- nasz ulubiony bohater w wysokiej formie,
- powrót starych, dobrych znajomych,
- Jack w końcu odczuwa coś innego poza wściekłością i zemstą,
- wplecione wątki polityczne (zawsze na plus w techno thrillerach),
- przyjaźń i zdrada,
- klarowne i czytelne wątki, brak nielogiczności,
- ci źli znowu dostają wpierd... tzn. Jack leje im dupsko, tzn. lejemy ruskich 😁 a co!
- istotną rolę (w pewnej części) odgrywają psy! Ha!
- świetny wstęp od autora! Czytać koniecznie,
- rewelacyjne sceny walk i potyczek.
➡️Wady:
- dla mnie brak. Serio.
➡️Podsumowując - absolutnie, z książki na książkę Jack Carr jest coraz lepszy i w tym momencie wbił na szczyt moich ulubieńców w gatunku. Bez kitu! Znakomity bohater, świetne pomysły, dużo realizmu (oczywiście w rozsądnych granicach, to nie dokument) i akcja aż stawy trzeszczą. Moja ocena 9/10 i UZJ (Uncelkowy Znak Jakości). I mocno uprasza się Czarną Owcę o wydanie kolejnych tomów z przygodami Jamesa.

Trzeci tom przygód Jamesa Reece'a od Czarnej Owcy wbija ponownie na szczyty moich ulubionych thrillerów sensacyjnych. Absolutnie. Pod każdym względem.
➡️Mieliśmy zemstę w tomie pierwszym, mieliśmy odkupienie w drugim - tutaj James już jest w pełni, na nowo ukształtowanym człowiekiem po pr...

Rozwiń Zwiń

➡️Od razu na samym wejściu autor daje nam poznać, że nie będzie to kryminał z tych delikatnych. Mamy oprawcę i mamy ofiarę. Mamy miejsce kaźni. Mamy cierpienie.
"Bo sprawia mi to przyjemność."
I tak to się zaczyna.
➡️To mój pierwszy kontakt z twórczością Adama Widerskiego. Podszedłem do tego z czystą kartą. Nie czytałem recenzji. Mam nadzieję, że Wy przeczytacie moją.
➡️Sznyta to mocny kryminał. Dodałbym - klasyczny, mocny kryminał. Ma wszystko, czego oczekuję od takiej literatury - odpowiednią dozę przemocy (całkiem niemałą), dobrze opisaną policyjną robotę dochodzeniową, kilka niezłych twistów i bohatera, jakich wielu.
➡️Adrian Perg robi robotę. Jest po prostu dobrym, solidnym policjantem, sprawnie nakreślonym i opisanym. Ale sam określił już na początku swoją pracę jako "upierdliwą". Może właśnie ta upierdliwość utkwiła mi w pamięci i położyła się niejakim cieniem na "Sznycie".
➡️Ekipa policyjna Perga jest zgrana i dogadana aż miło. Adrian i Iwan uzupełniają się doskonale, a drobna i ładniutka Natalia Merc stanowi istotny element tego zespołu. I za ekipę jako całokształt również plus 👍
➡️Patrząc na postać patologa Wista od razu zobaczyłem postacie takich bohaterów w wielu kryminałach. Ekscentryczni, z dziwnym poczuciem humoru, świetni fachowcy. Tak mi się skojarzyło. Czy aby jakiegoś takiego nie było w komisarzu Aleksie? Tak, widziałem kilka odcinków 🙈
➡️To, co zdecydowanie mi się spodobało, to naturalny, żywy język, jakim posługują się bohaterowie. W zależności od postaci zmienny, charakterystyczny i przede wszystkim nie mający znamion sztuczności i silenia się na "kryminał". Chociaż gadki Iwana czasami działały mi na nerwy, ale tak chyba miało być. Niemniej jednak uważam, że przeginał i to zdrowo w kontaktach z podejrzanymi. Ale i tak Iwan to moja ulubiona postać. Jest po prostu nadzwyczaj prawdziwy.
➡️Elementy krwawe i to mocno jak najbardziej na tak, chociaż mimo krwi i brutalnych zabójstw nie odczułem tego dreszczu, na który czekałem. Czy było trochę zbyt teatralnie? Czy może ja się już za bardzo uodparniam? 🙈 W końcu trochę kryminałów czy to Cartera czy Piotrowskiego musiało swoje zrobić 😉
➡️ Finalnie zabrakło mi trochę tego czegoś, co jest trudne do zdefiniowania, a charakteryzuje bardzo dobre kryminały. Może wszystko było nieco zbyt typowe, a może to tempo chwilami było nierówne? Tudzież pewne wątki wydały mi się nieco przekombinowane. Być może to ja za długo zwlekałem. Być może mam za duże wymagania. Jest bardzo poprawnie, nie można powiedzieć złego słowa. Ale poprawnie to odrobina za mało na bardzo dobrze.
➡️Wątek kryminalny kilka razy zaskakuje. Oczywiście nie miałem bladego pojęcia, kto jest czarnym charakterem i co doprowadziło do wszystkich zdarzeń (ale ja już tak mam, jestem idealnym odbiorcą kryminałów 🙈). Jednakże jestem zdania, że absolutnie nie było szans na podstawie przesłanek podanych przez autora na wytypowanie zabójcy. I tego też nie lubię w kryminałach. Tak jak i spowiedzi dziecięcia wieku na koniec i podania wszystkiego na tacy. A tutaj tak było.
➡️Bardzo dobrym pomysłem było wplecenie w historię wspomnień z dawnych lat, zawsze to doceniam. Także i tym razem zdało egzamin.
➡️Nastawcie się psychicznie, bo autor porusza też bardzo drażliwy temat pedofilii. I to dość mocno. I tyle z mojej strony o tym.
➡️"Sznyta" to dobry kryminał, zdecydowanie wart mojego czasu. Kryminał, który sugeruje moim zdaniem duży potencjał na kolejne, jeszcze lepsze powieści. Tym chętniej zapoznam się z nową książką autora "Turysta" i dam Wam na pewno znać, jak było tym razem 🙂 A póki co za "Sznytę" 6,5/10 (co w mojej opinii jest bardzo dobrą oceną) - i podnoszę o pół oczka w górę głównie za bardzo solidnych bohaterów pozytywnych 🙂
PS. I pomyśleć, że właśnie na dniach wybieram się do Łodzi 🙈

➡️Od razu na samym wejściu autor daje nam poznać, że nie będzie to kryminał z tych delikatnych. Mamy oprawcę i mamy ofiarę. Mamy miejsce kaźni. Mamy cierpienie.
"Bo sprawia mi to przyjemność."
I tak to się zaczyna.
➡️To mój pierwszy kontakt z twórczością Adama Widerskiego. Pod...

Rozwiń Zwiń

➡️Jak ja się nie mogłem doczekać na tę książkę. Po rewelacyjnym "Słuchaczu" oczekiwałem na kolejny sztos od McCammona i się doczekałem. Tak, ja wiem, że to staaaara rzecz z 1984. Ale czy to coś zmienia? Nic! Dałem mu chwilę podojrzewać i oto jest. A na hasło "Usher" od razu zaczynam się lekko telepać, ponieważ "Zagłada domu Usherów" należy do moich ulubionych opowiadań wiadomo kogo. Zatem przekonajmy się, jak w tych klimatach wypadł McCammon.
➡️Od razu Wam powiem - kocham McCammona. Wystarczy mi strona, dwie strony jego powieści, żebym przepadł na dobre i całkowicie. Stefanek, czy ty czujesz oddech Roberta na karku? W mojej czołówce grozowej robi się naprawdę ciasno, chociaż, bądźmy szczerzy - Stefan już na zawsze pozostanie numero uno. Jednakże, jak rzekłem - kiedyś to była przepaść. Teraz, czy to Simmons ze swoimi horrorami, czy właśnie McCammon są już bardzo blisko. Ale do rzeczy.
➡️Klimat! O Jezu, jaki tu jest klimat! Nowy Jork tak brudny, mroczny i straszny. Ulice kręte i ponure, zaułki groźne i niesamowite. Och, Robert, potrafisz w swoich opisach tak plastycznie odmalować atmosferę XIX-wiecznego miasta, że bez większego wysiłku czuję jego zapach, jego mrok, jego dziedzictwo. Nie mam dostatecznie dużo słów podziwu nad kunsztem Autora, nad przepięknymi, groźnymi obrazami malowanymi słowem, nad atmosferą grozy i strachu.
➡️Takie opisy, jakie funduje nam McCammon w swojej powieści mogę czytać godzinami. Ja naprawdę nie obraziłbym się, gdyby w tej książce nie było w ogóle dialogów. To jest niezwykłe, to jest piękne, to jest poruszające. Niesamowite, obrazowe metafory, rewelacyjnie dobierane epitety, znakomite porównania. Aha, właśnie, w mojej opinii tłumacz zrobił świetną robotę, bo tak łatwego wejścia w klimat jak tu już dawno nie pamiętam!
➡️"Mężczyzna w czerni wyszedł z chaty..." oooo tak! Ja mam od razu wiadome skojarzenia 🙈 Ale to inny mężczyzna w czerni, inna groza i inny mrok. Ale jaki!
Jest bardzo, bardzo klasycznie! Bardzo, bardzo gotycko. Czuję, jakbym zagłębiał się w rozszerzone opowiadania Poego, w jego ciemny, przenikający dreszczem świat. Świat chory, fascynujący i pełen grozy. Namacalny jest wręcz klimat literatury dawnej, literatury XIX-wiecznej, pełnej charaktystycznych, przejmujących opisów, ponurych, tajemnic i dziwnych zdarzeń.
➡️"Gdyby tylko Edgar Poe znał resztę tej historii!" Właśnie! Otóż moi Drodzy, po wstępie rozgrywającym się w starych, zamierzchłych czasach macie okazję poznać resztę tej historii, dziejącej się jak najbardziej współcześnie. Gdyż wszystko, co do tej pory napisałem dotyczy zaledwie niewielkiego ułamka tej genialnej powieści, zaledwie samego wstępu, można by rzec - przystawki przed daniem głównym.
➡️A zatem współczesność. Czy Autorowi udało się przenieść klimat gotyckiej powieści grozy do naszych czasów? Czy pobrzmiewają w nim nadal tak silnie nuty Poego? Przekonajmy się.
➡️Czyż nie lubicie, kiedy bohaterem opowieści jest pisarz? Ja wręcz uwielbiam. Jakie to daje pole do popisu dla pisarza. Wszak on najlepiej wie, o czym pisze. Czym postać ma się charakteryzować. Jakie są jej bolączki i zmartwienia. Wiele rzeczy zna z autopsji. Inne wymyśli. Ale zrobi to tak, że wydadzą się prawdopodobne. Bo on wie. Bo McCammon wie.
➡️Wejście w szaloną, socjopatyczną rodzinę Usherów to przeżycie nie lada. Bycie jej członkiem to wyzwanie. Bycie jej członkiem wyklętym to próba charakteru jakich mało. To właśnie nasz pisarz, potomek niesławnego Ushera z opowieści Poego jest bohaterem, stop, jednym z bohaterów tej książki. I to jemu towarzyszymy niemalże od początku, wchodząc coraz głębiej w świat mrocznych tajemnic, zjaw i legend.
➡️Rix chciał się uwolnić od tego brzemienia. Chciał zostawić za sobą śmierć, którą niosła rodzina i na której zbudowała swoją potęgę. Jednak los ponownie pchnął go do rodzinnego gniazda wielu pokoleń Usherów. I tam właśnie toczy się gra. O wszytko.
➡️Niesamowita posiadłość potężnej rodziny Usherów. Niezliczone akry gór, lasów, jezior i rzek. Ogromne przestrzenie! I grasujący Dyniowaty, który porywa małe dzieci. Czy to legenda, którą matki straszą swoje maluchy? Czy skryta pod pozorem legendy okrutna prawda? McCammon poprowadzi Was przez losy tej szalonej rodziny z właściwą sobie zręcznością i nie waham się rzec - kunsztem. Stworzy klimat szaleństwa i grozy, niezwykłości i horroru, który na dobre zadomowił się w tej rodzinie.
➡️Nigdy, ale to nigdy nie mam problemu z nawiązaniem nici porozumienia z bohaterami książek McCammona. Tak było i tym razem. Rix, z całym swoim buntem, ze swoją tragedią wypisaną krwią Usherów stał mi się natychmiast osobą bliską. A rodzina Usherów, przy całej tragedii, która ich prześladowała, przy całym okrucieństwie, którego była przyczyną - była mi właśnie jak rodzina. Bo to jest klasa i kunszt McCammona.
➡️Groza. Klimat niesamowitości towarzyszy nam od pierwszych stron. Strach. To, co Poe pokazał w swoim opowiadaniu było tylko przygrywką. Tutaj poznacie całą historię. Historię rodziny, która rzuciła wyzwanie światu. Która sama chciała stanowić o swoich losach. Bez względu na wszystko. Nie zważając na nikogo. Choroba Usherów.
➡️McCammon jak zawsze po mistrzowsku operuje emocjami. Przedziwne stosunki łączące członków rodziny Usherów, wiążące ich zależności, zakulisowe rozgrywki, szaleństwo bijące po oczach - to wszystko pulsuje tuż pod pozornie spokojną powierzchnią, w każdej chwili grożąc wybuchem. Scena na lunchu z nagłym wejściem Puddin - genialna.
➡️Rewelacyjnym pomysłem są wspomnienia przywoływane przez archiwalia rodu Usherów, przeglądane przez Riksa. Czy to fragmenty pamiętników, czy wywiady, akta czy fragmenty z gazet - wspaniałe historie z przeszłości, które czyta się z wypiekami na twarzy.
➡️"Dziedzictwo" to znakomita powieść grozy. Jest w niej wszystko, co być powinno. Tajemnica sprzed setek lat, prastare domostwo czy raczej Twierdza, lokalne legendy o czymś tajemniczym krążącym po lasach, nadprzyrodzone zjawiska, nawiązania do jednej z najbardziej znanych, klasycznych opowieści grozy - wszystko to idealnie połączone, z przejmującą atmosferą strachu.
Jak za starych dobrych czasów 🤩 Bo w końcu to stare dobre czasy 🙂
➡️McCammon jak zawsze okazuje się znakomitym gawędziarzem, którego można słuchać godzinami. Za każdym razem zaczynam i wpadam po uszy. Idealna książka do czytania na głos, zatem obstawiam, że wielbiciele audio byliby zachwyceni. Wyobraźnia podsuwa mi wszystkie obrazy, które opisuje Autor, widok z okien Twierdzy, długie, niekończące się korytarze, stare zbroje, antyki i wszechobecny niepokój. I Dyniowatego...
➡️"Powiedział, że ledwie zdołał się przemóc, by nie dać posłuchu temu, czego domagała się od niego Twierdza.
- Czego się domagała, mamo?
- Żeby nas pozabijał - odparła. Wszystkich co do jednego."
Jest to wszystko to, co kocham w grozie. Elementy nadnaturalne, klimat zagrożenia, mrok i ciemność, szaleństwo i tajemnica. Rewelacyjni bohaterowie, spokojnie narastające zagrożenie, które wolno, wolniutko stawia włoski na karku. Jest wszystko.
➡️Kolejny McCammon od Vespera, który okazał się strzałem w sedno, dostarczył mi masę radości i mrocznych przeżyć. Moja ocena 9/10 i UZJ (Uncelkowy Znak Jakości). Uwielbiam tego gościa 🙂
Dziękuję Vesperowi za przesyłkę, to była prawdziwa uczta grozy.
"Usherowie mają wszystko. Wszystko. Lecz ich dusze są martwe."

➡️Jak ja się nie mogłem doczekać na tę książkę. Po rewelacyjnym "Słuchaczu" oczekiwałem na kolejny sztos od McCammona i się doczekałem. Tak, ja wiem, że to staaaara rzecz z 1984. Ale czy to coś zmienia? Nic! Dałem mu chwilę podojrzewać i oto jest. A na hasło "Usher" od ...

Rozwiń Zwiń

Moi Drodzy
Dziś bardzo konkretna recenzja w punktach, spisana palcyma Uncelka, ale przedstawiająca opinię mojej Żony 🤗 Przeczytała książkę w jeden dzień, co już o czymś świadczy. Był to dla niej pierwszy kontakt z autorem.
➡️Zalety:
1. Szybko się czyta, a zatem interesująca.
2. Zaskakujące zakończenie.
3. Bardzo dobrze scharakteryzowany, wzbudzający sympatię i zaufanie bohater, "złodziej w białym kołnierzyku".
4. Spójna i logiczna akcja.
5. Bardzo dobre retrospekcje, klarowne, pozwalające lepiej poznać bohatera.
6. Poszukiwanie szczęścia (zawsze na propsie).
7. Podkreślenie roli rodziny, niekoniecznie biologicznej.
8. Akcja w czasach obecnych - łatwo wejść w temat.
9. Apolityczna.
➡️Wady:
1. Dziwna maniera pisania w czasie teraźniejszym (Klaus uśmiecha się...), ale można się do tego przyzwyczaić. Prawdę mówiąc trudno to wyjaśnić, ale faktycznie niespotykany sposób pisania (czytałem fragment i potwierdzam). Musicie przekonać się sami, czy to nie nasz wymysł 🙈 Zatem uznajmy to za pół-wadę 😉
2. Bohater jest ciągle głodny 🙈
Więcej wad nie stwierdzono. Na dodatek istotnych wad nie stwierdzono.
Od siebie dodam (na podstawie tego, co Żona mi opowiadała), że jak na mój gust wydaje się za mało brutalna (ale dla wielu osób może to być zaleta 🙂).
➡️Szanowna Małżonka oceniła salomonowo na 7,5/10 i była zadowolona 🤗
Zatem Max Bilski absolutnie zdał egzamin w rodzinie Uncelków (póki co 😁).

Moi Drodzy
Dziś bardzo konkretna recenzja w punktach, spisana palcyma Uncelka, ale przedstawiająca opinię mojej Żony 🤗 Przeczytała książkę w jeden dzień, co już o czymś świadczy. Był to dla niej pierwszy kontakt z autorem.
➡️Zalety:
1. Szybko się czyta, a zatem interesująca.
2. Zaskakują...

Rozwiń Zwiń

➡️Moi Drodzy, wiecie, że ja niezbyt często łapię się za trucrime czy też literaturę bliską temu gatunkowi. Zupełnie przypadkowo wpadła mi w ręce powieść Jacka Piekiełko "Czerwoniec". Pomyślałem czemu nie. Niedawno miałem okazję z wielką przyjemnością czytać "La Bestia" Piotrowskiego, to czemu nie pójść za ciosem?
➡️Pierwsza sprawa - to jest naprawdę dobrze napisane. W ogóle nie odczułem "ciężaru" trucrime czyli tego, czego się zawsze obawiam - nawały faktów, nudnych danych, charakterystyk i opisów. Całość pochłonąłem jak dobry kryminał w szybkim tempie.
➡️Druga rzecz - postać Madujewa jest postacią bardzo ciekawą, by nie rzec niezwykłą. Człowiek, który będąc zbrodniarzem doskonale wie, czego chce i wciela w życie swoje plany. Czy to w więzieniu czy poza nim. Inteligentny. Oczytany. Przebiegły. Charyzmatyczny i przystojny. Kulturalny. I autor znakomicie to prezentuje. Różne aspekty osobowości tego człowieka. Madujew jest świetnym bohaterem, nieszablonowym, interesującym i nieprzewidywalnym.
➡️Towarzyszymy Madujewowi w jego drodze. W jego zbrodniach. W jego napadach, kradzieżach i zabójstwach. Są momenty, kiedy wydaje się czarujący i ujmujący. Są takie, w których wychodzi z niego diabeł. Diabeł, którego marzeniem jest drewniany dom z wielkimi oknami i ogromną biblioteką. Który chciałby czytać i czytać.
➡️Prawdę mówiąc nie mogłem sobie wyrobić ostatecznego zdania na temat Madujewa. Bez wątpienia był jak mówią ostatnim wielkim bandytą ZSRR. Socjopatą. Kiedy uznał to za konieczne - zabijał bez wahania. Brutalny. Z drugiej strony wykazywał chwilami nadspodziewanie ludzkie odruchy, których trudno oczekiwać po człowieku jego pokroju. Było coś w nim, co zdecydowanie wyróżniało go z tłumu wszelkiej maści przestępców, a przynajmniej tak to przedstawia autor.
➡️Jeszcze jeden bardzo interesujący aspekt tej książki to środowisko. Środowisko państwa bezprawia, korupcji i biedy. Ludzi pogrążonych w marazmie, żyjących z dnia na dzień. Bez możliwości wyrwania się z tego bagna w sposób uczciwy. I stanowiących łatwy łup dla człowieka zdecydowanego na wszystko.
➡️Trochę za dużo jak na mój gust przemyśleń Madujewa. Początkowo brałem je za dobrą monetę, ale z czasem zaczęły mnie lekko nużyć, prowokując do omijania stron. Jakoś się jednak powstrzymałem 🙈
➡️Mocnym elementem powieści jest śledztwo prowadzone po próbie ucieczki. Kto pomagał? Dlaczego? Jakie motywy nim kierowały? Świetna dynamika tych działań. Zdecydowanie najlepsza cześć powieści.
➡️Historię, która była raczej dość luźnym zapisem (w moim mniemaniu) "kariery" Madujewa przeczytałem z przyjemnością. Nie miała sztywnych znamion truecrime, które mnie odstręczają od tego gatunku. W większej części dobrze trzymała tempo i dynamikę. Jako wakacyjny przerywnik od całkowitej fikcji sprawdziła się całkiem dobrze. Moja ocena 7/10.

➡️Moi Drodzy, wiecie, że ja niezbyt często łapię się za trucrime czy też literaturę bliską temu gatunkowi. Zupełnie przypadkowo wpadła mi w ręce powieść Jacka Piekiełko "Czerwoniec". Pomyślałem czemu nie. Niedawno miałem okazję z wielką przyjemnością czytać "La Bestia" Piotrowskiego, to cz...

Rozwiń Zwiń

➡️Pierwszy zbiór opowiadań Marty Sobieckiej był znakomity. Niezwykła postać niepokornej policjantki spinająca serię opowieści utrzymanych w klimatach cyberpunkowo-azjatyckich poprzeczkę ustawiła bardzo, bardzo wysoko. Przyjęcie z radością patronatu nad kolejnym zbiorem Autorki było tylko formalnością. IX-tka ponownie postawiła na mnie i za to jestem bardzo wdzięczny. A ja z pewnym niepokojem zasiadłem do czytania, bo niełatwo jest ulepszyć coś, co już było bardzo dobre. Czy Marcie ta sztuka się udała? Już Wam piszę 😊
➡️"Natychmiast wyobraziła sobie ludzi pokroju jej sąsiadki, którzy patroszyli swe ciała niczym ryby, by uzyskać miejsce na elektroniczne gadżety."
O tak! Jest bardzo, bardzo cyberpunkowo. Implanty, hologramy, wszystko, co się nam natychmiastowo kojarzy z tym nurtem s-f. Jednak istotna jest jedna sprawa - jest to cyberpunk z ludzką twarzą. Cyberpunk, w którym liczy się człowiek. Człowiek zmieniony, człowiek rzucony w odmęty wszczepów i nowoczesnych technologii, ale ciągle istota ludzka. I dlatego to jest takie zajebiste i dlatego łapie za serce.
➡️"Niepokój sączył się do jej umysłu niczym materiał radioaktywny do pozornie bezpiecznego oceanu."
Właśnie tak! W świecie oszalałym na punkcie technologii autorka potrafi wyrazić uczucia i emocje w sposób jednocześnie gorący i zimny. To rzadkość. Zakochałem się w tym języku, technologicznym, a jednak chwilami poetyckim. Chropawym, a jednak chwilami ciepłym. Twardym jak tytan, a jednak chwilami unoszącym się jak puch na wietrze. Uwielbiam to!
"Ludzie, tak jak ona skryci pod parasolami, mijali ją w pośpiechu. Ponad ich głowami spływały deszczem neony, billboardy, reklamy…"
➡️Kaori. Znacie ją już całkiem nieźle z pierwszego zbioru Autorki "Algorytm życia", który od razu narobił apetytu na więcej. I mamy więcej, chociaż nadal mało 🙈 Jednakże ci, którzy nie czytali debiutu śmiało mogą zacząć od "Chindogu" . Może umkną im pewne smaczki, ale na 100% nie zmniejszy się przyjemność z czytania.
➡️A zatem Kaori. Niepokorna policjantka. Stara się znaleźć dla siebie miejsce na ziemi. Miejsce w świecie maszyn, implantów, żywych hologramów z zaimplementowanymi pakietami uczuć i myśli, sztucznych i prawdziwych jednocześnie. Kaori to znakomita bohaterka, ma wszystkie cechy, których oczekuję od głównych bohaterów.
➡️Kaori widzi szczegóły. Widzi drobiazgi które innym umykają. I jej się chce. Chce się walczyć ze złem, zrozumieć innych, zrozumieć świat. Jest fair, jest uczciwa. Działa nieszablonowo, nietypowo, balansuje na cienkiej linie "pomiędzy". Niesie swój własny bagaż doświadczeń. I po prostu jest. Jak to śpiewał Młynarski - róbmy swoje.
➡️Kaori mogła być kimś ważnym. Pracować w Tokio. Być szychą w policji. Tylko że nie chciała. Za dużo kompromisów, za dużo ulegania politykom, musiałaby wyprzeć się siebie, swojej natury. Została tu, gdzie, jak sądzi jest jej miejsce.
➡️Nakamura jest bardzo ludzka. Bywa porywcza, impulsywna, myli się. Przeżywa osobiste tragedie. Jej życie, jej praca, jej zachowanie sprawiają, że łatwo wczuć się w jej skórę, w jej emocje, po prostu polubić. Bo chociaż bywa też irytująca - jest nasza. Jest swojska. Jest prawdziwa.
➡️Klimat Japonii to dla mnie rewelacja. Nowoczesność przeplatająca się z tradycją. Postęp i konserwatyzm każdej postaci istniejące obok siebie. Przyznam bez bicia, że twórczość Marty, a także Oli Bednarskiej pchnęły mnie w stronę literatury utrzymanej w klimatach azjatyckich i kilka powieści czyta się gdzieś w tle.
➡️Bardzo istotną częścią tego zbioru jest przeszłość. Wydawać by się to mogło paradoksalne, ale wcale tak nie jest. A w towarzystwie hologramów, które symulują utraconych bliskich, z którymi można rozmawiać, pytać o radę, oglądać w każdej chwili, kiedy zatęsknimy - trudno zapomnieć o przeszłości.
➡️Czy to źle? Czy lepiej zamknąć pewien zakończony rozdział swego życia czy trzymać się tego, co utraciliśmy? Nie oczekujcie odpowiedzi, nie na tym to polega. Ale oczekujcie zrozumienia i empatii.
"Tworzono sztuczną pamięć na bazie sztucznych reminiscencji. A więc i sztuczną tożsa-mość, a na to Kaori godzić się nie mogła."
➡️Pomimo tego, że książkę tworzą opowiadania - zdecydowanie mają one tyle stycznych, że stanowią klasyczną mozaikę. I osobiście bardzo to lubię w zbiorach, daje mi poczucie, że czytam jedną całość, mimo podzielenia na odrębne fragmenty.
➡️" Chindōgu – przedmiot z pozoru użyteczny, choć w rzeczywistości całkowicie zbędny."
Zatrzymajmy się na chwilę i zastanówmy. Co nam jest potrzebne do życia? Co jest potrzebne do szczęścia? Stechnicyzowane społeczeństwo, z którym już obecnie mamy do czynienia nie jest w stanie obyć się bez pierdyliarda gadżetów. Wiem to, bo sam jestem cholernym gadżeciarzem 🙈 Ale czy to nam tak naprawdę pomaga w osiągnięciu życiowej nirvany? Ułatwia życie? To pytanie sygnalizowane przez Autorkę ja pozostawiam bez odpowiedzi.
➡️Mój kumpel Wiesio nawet kart płatniczych nie używa. Czy jest mniej szczęśliwy? W covidzie miał przechlapane, jak obcięli wszędzie możliwość płacenia gotówką. Chodził na drugie osiedle po bułki. Ale tak poważnie - czy wiele (większość?) z tych przedmiotów nie jest nam całkowicie zbędna? Chindogu...
"Co roku produkuje się ponad sto miliardów sztuk odzieży. Trzy czwarte z nich ląduje na wysypiskach."
➡️Korporacje. Nieodłączny element powieści cyberpunk. Tutaj także istnieją. Tutaj także wysysają życie ze swoich pracowników. Drenują cię do samego końca, żeby później wyrzucić na śmietnik. Wycinają na żywca twoją empatię, stawiając przed oczami jedynego boga - awans. Biurko wyżej, biurko dalej, większy boks, wyższe piętro. Skąd my to znamy. To korporacyjny bełkot determinuje działania i doprowadza do tragedii. Czy to nagłej, czy odwleczonej w czasie.
"Jakby przyszedł odpływ i pozostawił sam piasek"
➡️Oczywiście jest też wątek (wątki) kryminalny. Marta umiejętnie, bardzo umiejętnie wkomponowała go w strukturę opowiadań, sprawiając, że chwilami wydaje się ich
tłem, żeby zaraz potem wysunąć się na pierwszy plan. Takie wbrew pozorom nieoczywiste kryminały bardzo lubię. Kryminały, które nie epatują czymś w rodzaju: o, patrzcie wszyscy, jakim jestem świetnym kryminałem." Tu po prostu ten wątek jest odczuwalny ze zmienną intensywnością przez cały czas, nie przyćmiewając jednocześnie wielu innych aspektów, o których wspominałem.
➡️I już prawie na koniec - Kaori daje nadzieję. Nadzieję na to, że w świecie pozbawionym współczucia, wypranym z emocji pozostały jeszcze głęboko ukryte pokłady empatii, które można wydobyć na powierzchnię i pozwolić im ogrzać ludzkość. Ludzkość, która stoi na cienkiej czerwonej linii, stanowiącej wąską granicę między rozsądkiem a szaleństwem (jak powiedział pewien klasyk).
➡️"Czy Misako Yamada i ja jesteśmy jak te chindōgu? Nic nieznaczące zabawki?"
Moi Drodzy, to jest doskonała, ba, rewelacyjna książka. Nie mam jej nic do zarzucenia. Wszystko jest dopieszczone, dograne i na swoim miejscu. Świetny klimat, właściwa dynamika i moja ulubiona bohaterka. Poezja i technologia. Nowoczesność i tradycja. Ogrom emocji. Niezwykła atmosfera. Nie możecie sobie odpuścić tej lektury. Nie odpuszczajcie też poprzedniej książki Marty. Uncelek bardzo poleca i daje UZJ (Uncelkowy Znak Jakości).
"Czyż nie tym właśnie jest życie? Pasmem szarości poprzetykanym promieniami słońca."
➡️IX-tka zalicza kolejny sztos w swojej ofercie wydawniczej, a ja już się nie mogę doczekać na kolejną książkę Autorki.
PS. I tylko dlaczego to znowu takie krótkie? 🙈 Marta, ja Cię
zobowiązuję do tego, aby kolejna Twoja książka miała minimum 400 stron! 😇
PPS. Upychacze? O rany 🙈

➡️Pierwszy zbiór opowiadań Marty Sobieckiej był znakomity. Niezwykła postać niepokornej policjantki spinająca serię opowieści utrzymanych w klimatach cyberpunkowo-azjatyckich poprzeczkę ustawiła bardzo, bardzo wysoko. Przyjęcie z radością patronatu nad kolejnym zbiorem Autorki było tylko f...

Rozwiń Zwiń

"Hej, hej, clowiekowie! To ja, Scul! Pamiętacie mnie jesce?"

Moi Drodzy
➡️Anna Sakowicz po raz kolejny zaprasza Was na przygody zwariowanego zwierzyńca 😁
Jeśli nie wiecie o co chodzi, zerknijcie na wstępie na moją recenzję pierwszej części tej mega ciepłej i prześmiesznej książki, tak dalekiej od tego, co zwykle u mnie widzicie 😁 Tym bardziej, że akcja części drugiej zaczyna się dokładnie w momencie zakończenia części pierwszej 🙂 Jak to dobrze czasem wyjść ze swojej strefy komfortu.
➡️A co pisze wydawca?
„Wiosna w Chacie pod Wierchami wybucha bez uprzedzenia. Papuga strada zmysły, Scul przeczuwa katastlofę, Gambit skrywa tajemnicę, a szczeniaki - jak to szczeniaki - rozrabiają. Ktoś wyczuje krowę (w maśle!), ktoś inny odkryje w sobie duszę wodnej bestii..."
➡️Świetne ilustracje Huberta Grajczaka zdecydowanie uprzyjemniają czytanie i pozwalają lepiej wczuć się w atmosferę tego niesamowitego zwierzyńca i ich przygód.
➡️Po raz drugi się nie zawiodłem. Atmosfera radości, odrobina tajemnicy i mnóstwo przygód, wszystko opisane pięknym, ciepłym językiem - takie właśnie przerywniki od grozy i horroru bardzo doceniam. Wszak nie samą krwią i flakami żyje człowiek 🙈
➡️Owczarek niemiecki Gambit z rodowodem jak Bogusław Radziwiłł ponownie daje radę, chociaż z trudem przychodzi mu zapanować nad tą zwariowaną hałastrą, papuga pyskuje, koty kombinują, a szczeniaki jak to szczeniaki - pchają się tam gdzie ich nie posiali i rozrabiają jak oddział saperów 🙈
➡️To opowieść o przyjaźni, o tym, że zawsze jest jakieś wyjście i że na wszystko jest rada. I nie wolno się poddawać! A współpraca i dobra organizacja mogą przenosić góry 🤗
➡️Jeżeli chcecie odpocząć i się serdecznie pośmiać - ta książeczka jest idealna na krótki wieczór, a Wasze pociechy będą wręcz zachwycone. Chociaż moja Młoda uznała, że ojciec dziecinnieje na stare lata, ale co tam 😅 Wcale nie przeczę, że ciągle mam w sobie coś z dziecka, a rzekłbym, że nawet sporo 🤭
➡️Uncelek poleca, to był miło spędzony czas i ekstra zabawa 🤗
PS. Uwaga, ciąg dalszy nastąpi 😁
PPS. A na końcu książeczki 7 bardzo dobrych rad dla każdego 🤗

"Hej, hej, clowiekowie! To ja, Scul! Pamiętacie mnie jesce?"

Moi Drodzy
➡️Anna Sakowicz po raz kolejny zaprasza Was na przygody zwariowanego zwierzyńca 😁
Jeśli nie wiecie o co chodzi, zerknijcie na wstępie na moją recenzję pierwszej części tej mega ciepłej i prześmiesznej książki, tak da...

Rozwiń Zwiń

"W ciszy rodzi się tylko krzyk rozpaczy."

➡️Wybuch emocji już na samym początku. Emocji jak ogień, szaleństwo tłumu, rozpacz matki. Autorka tak szybko podwyższyła mi tętno, że od razu zacząłem się mocno zastanawiać, co też może być dalej takiego, co utrzyma moje emocje na tak wysokim poziomie. Nie rozczarowałem się.
➡️Zaginął młody chłopiec. Matka szaleje. Rzuca bezpodstawne podejrzenia. Rozpacz nie daje logicznie myśleć. Małomiasteczkowy gliniarzyna coś knuje. Tłum rzuca się do linczu. Dziecka nie odnaleziono. Tragedia na otwarcie.
➡️Mija pięć lat. Lubię takie przeskoki. Tyle się zmienia. Autor ma takie pole do popisu, o ile oczywiście tego nie sknoci. A Jolanta Bartoś zrobiła to świetnie. Pięć lat to kawał czasu. Pięć lat to eony. Pięć lat... pozwala uspokoić akcję po początkowym wybuchu. Żeby później ponownie podbić ją i podkręcić.
➡️Ta książka bezbłędnie wkracza w sfery, które są sferami czułymi. Tragedia matki, zaginięcie dziecka. Autorka opisuje to w sposób naturalny, absolutnie nie sztuczny i nie przesadzony (jak to się pisze?🙈). Jest to po prostu wiarygodne. Tak samo jak wiarygodne są kreacje bohaterów. Każdej ale to każdej postaci. Od pierwszoplanowych aż po wsiowego pijaczka, pojawiającego się w jednym zdaniu. Jestem pełen podziwu dla wyczucia w języku, dla odpowiedniego przedstawienia uczuć, dla zwiększania napięcia.
➡️To jest bezbłędny thriller. Thriller z rozbudowaną warstwą obyczajową, co bardzo lubię i co niezwykle do mnie przemawia. Niewielkie, zamknięte środowisko, stosunki międzyludzkie opisane znakomicie, emocje napięte jak postronki, narastające napięcie. Plotki, pomówienia, poczta pantoflowa. Wszystko to gromadzi się jak czarne chmury nad głowami bohaterów.
➡️Miłość matki ukazująca miażdżącą siłę tego uczucia, niekoniecznie pochodzącego z biologicznego macierzyństwa. Dwa rodzaje tej miłości, zupełnie różne.
Wszystkie te elementy dają bardzo dobrze współgrającą całość, która silnie przykuwa uwagę.
➡️Narastające szaleństwo. Wyimaginowane krzywdy. Koszmar utraty dziecka. Choroba psychiczna. Krok po kroku autorka wprowadza nas coraz głębiej we wzburzone wody ludzkich losów, aby finalnie pogrążyć nas całkowicie.
➡️Przebłyski nadnaturalności, czy też elementów trudnych do wyjaśnienia naukowo dodają całości smaku i znakomitej atmosfery. Czuję się w takich właśnie klimatach jak ryba w wodzie, a jeśli jeszcze jest to oparte na solidnym podłożu obyczajowym - wtedy już jest znakomicie.
➡️Nadzwyczaj klimatyczne elementy grozy sprawiają, że czyta się jeszcze lepiej. Chwilami mamy do czynienia wręcz z pobrzmiewającą klasyką historią grozy. Nie chcę spoilerować, zatem powiem tylko tyle - wszelkie niewytłumaczalne, nadprzyrodzone zjawiska - bardzo lubię i osobiście bardzo doceniam, gdy książka właśnie w tę stronę zmierza, bez przesądzania już na samym początku co jest prawdą, co kłamstwem, co nauką, a co zjawiskami nadnaturalnymi czy może imaginacją szalonego czy chorego umysłu. Zdecydowanie polecam przekonać się samemu.
➡️Zauważyłem pewne punkty styczne z niektórymi thrillerami autorstwa Robina Cooka, które kiedyś namiętnie czytałem i to uważam za bardzo duży plus - Cook zdecydowanie jest mistrzem thrillerów mających coś wspólnego z medycyną. A tutaj takie połączenie (między innymi ma się rozumieć) istnieje i doskonale zdaje egzamin. Połączenie chociażby z racji, że główna bohaterka jest bardzo znanym i uznanym transplantologiem.
➡️Jest też niezwykłe napięcie w tej książce. Pulsujące między wierszami oczekiwanie na coś strasznego. Napięcie związane ze sprawą kryminalną, z tragedią matki, z supernaturalną stroną tej świetnej historii, z wątkami pobocznymi. Narasta i narasta, żeby w końcu eksplodować w kumulacji nerwów, akcji i naprawdę zawrotnego tempa w rewelacyjnym, podwójnym finale. Ano tak, autorka serwuje nam niejako dwa finały i oba są świetne. Oj, jakie świetne.
Bardzo podobały mi się też poboczne wątki i historie, czy to zarządcy dworku, czy aspiranta i pani doktor. Historia znajomości dwojga całkiem obcych ludzi, którzy nagle, pod wpływem jakiegoś impulsu stają się sobie bliscy – znakomita.
➡️ Moi Drodzy, zapewniam Was, że lektura tej powieści sprawi Wam wielką przyjemność. Autorka pisze świetnym, naturalnym językiem, bardzo dobrze kreuje postacie i emocje, a wątek kryminalny jest znakomity i mocno podnosi ciśnienie. Jednocześnie jest to bardzo suspensowa powieść, utrzymana w tonie mocnego thrillera psychologicznego ze znakomitą warstwą obyczajową i nadprzyrodzoną. Absolutnie wybuchowy miks! Uncelek zdecydowanie poleca!

"W ciszy rodzi się tylko krzyk rozpaczy."

➡️Wybuch emocji już na samym początku. Emocji jak ogień, szaleństwo tłumu, rozpacz matki. Autorka tak szybko podwyższyła mi tętno, że od razu zacząłem się mocno zastanawiać, co też może być dalej takiego, co utrzyma moje emocje na tak w...

Rozwiń Zwiń

🐰Musicie poświęcić trochę czasu, żeby wejść w świat gry. Nie są to bierki i nie jest to chińczyk. To alternatywna rzeczywistość, dla której planszą jest cały świat. Co jest nagrodą? Bogactwo? Nieśmiertelność? Sława i chwała? A może świat? Świat, który może upaść, jeśli nie wygrasz?
🐰Nikt nic nie wie. Są tylko plotki, pogłoski, niepotwierdzone informacje. Czy gra w ogóle istnieje? Czy to tylko kolejny wymysł szalonych zwolenników teorii spiskowych? Jak się o tym przekonać? Co musisz zrobić, żeby wziąć udział w kolejnej edycji? A liczba ofiar rośnie. Ile ich było? Jak zginęły? Duża dawka szaleństwa, niedopowiedzeń i alegorii.
🐰" Coś jest nie tak z Rabbits. Musisz mi pomóc naprawić tę grę."
I tak zaczyna swoją przygodę nasz bohater. Facet jak ty czy ja. Zarabia na życie, kręcąc wałki, opowiadając ludziom wyssane z palca bzdury, żeby nakręcić koniunkturę. I nagle...
🐰Już jako dzieciak miał pierwszy błysk. Pierwszy kontakt z grą. A dzięki swojej zdolności do zapamiętywania wzorców (leczyli go, ale nie wyleczyli) wydawał się kandydatem do tej gry idealnym. Mówiłem Wam, że to mocno zakręcone? Nie? To mówię teraz 🤭
🐰"Drzwi zostały otwarte"
Koniec. Nasz bohater K. nie miał wyjścia. Zobaczył o jeden wzorzec za dużo, podsłuchał o jedną rozmowę za wiele. Gra stała się jego obsesją. Palącym drżeniem, drążącym szaleństwem, wibrującym stale pod skórą. Już na samym początku przypłaconym jednym trupem. Noc. Samochód. Ciemność. Wyłączone reflektory. Postać na drodze. Zgrzyt, uderzenie, trup.
🐰"Powinienem był potraktować życie poważniej, bardziej zaangażować
się w studia, a co robiłem? Grałem w gry."
Nasz bohater K. to właściwy człowiek na właściwym miejscu. Idealnie pasuje do wzorca. Wzorca pełnego natręctw, obsesji, spiskowych teorii, fluktuacji, pulsujących wzorców, odchyleń od normy i nietypowych zachowań. Rozedrgany mózg, który mogły uspokoić tylko gry i odtwarzane z pamięci mecze tenisowe. Ale że co? A to sami zobaczycie.
🐰Jeśli ktoś miał dotrzeć do sedna Gry, to tylko on. Jeśli ktoś miał złapać królika, to tylko on. Jeśli ktoś miał stać się królikiem, to tylko on. Amen.
"Podobnie jednak jak w przypadku długoletniego narkomana, gry zaczęły stopniowo tracić swoją skuteczność i potrzebowałem czegoś więcej. Zacząłem więc grać dłużej i spać mniej."
I szukać TEJ gry. Jednej jedynej. Nierzeczywistej, a jednak prawdziwej. Okrutnej, ale pociągającej. Szalonej, ale uspokajającej. Bo cóż nie uspokoi rozszalałego mózgu narkomana lepiej, niż następna, większa, mocniejsza dawka. Tylko problem jest jeden - żeby to nie był przysłowiowy "złoty strzał"...
🐰Fani, nie, fanatycy RPG, CRPG, MMORPG poczują się tu jak w domu. Wielogodzinne sesje, spanie dwie godziny na dobę, pomijanie posiłków, zdobywanie kolejnych leveli, coraz lepszych przedmiotów, rozwijanie scenariuszy, zabijanie smoków - a jakże, miałem i ja w swoim życiu epizod growy, na szczęście ogarnąłem się w porę, zanim nie trafiłem na "Rabbits". Bo mogłoby być krucho. Nasz K. nie odpuszczał.
🐰"„Szare odczucie” rozpoczynało się zwykle od niskiej, dudniącej
wibracji w okolicach żołądka i nieprzyjemnego łaskotania za gałkami ocznymi."
Robi się trochę niesamowicie. Robi się nieco nadnaturalnie. Dziwne skojarzenia (choć po zastanowieniu całkiem zrozumiałe) wyzwalają pewne uczucia, które napełniają przerażeniem. Dziwne istoty pojawiające się na drodze, na granicy pola widzenia. Szumy informacyjne. Niewyjaśnione zjawiska, których nie można niczym wytłumaczyć. To tylko preludium.
🐰Terry Miles jest znakomitym gawędziarzem. Jakby tak pisał horrory, od razu bym go skojarzył ze Stefanem (ale mi się wszystko kojarzy ze Stefanem). Ale na poważnie - nie chodzi tu absolutnie o podobieństwo stylu, tylko o świetną gawędę. Taki facet z sąsiedztwa, który pisze zwyczajnie o niezwyczajnych rzeczach. Który w sposób przejrzysty opowiada absolutnie nieprzejrzyste historie. Ba, mocno zakręcone historie.
🐰To nie jest tak, że siądziecie i wejdziecie jak nóż w masło. Tutaj jest inaczej. Musicie dać sobie chwilę, ale jak już złapiecie tego bakcyla - przepadniecie. Miałem w planach czytać tę książkę 4 dni, skończyło się na jednym i pół. Całe szczęście, że nie trafiłem kiedyś tam, dawniej na swojego Rabbita. Byłbym świetnym materiałem.
🐰"...jeśli nie naprawimy Rabbits przed rozpoczęciem następnej edycji, wszyscy będziemy w czarnej dupie."
Zatem językowo jest prosto i nieskomplikowanie. Ale żebyśmy się dobrze zrozumieli - choć język jest prosty, to poruszane kwestie popieprzone 😁
🐰Ok, jak widać można prostym językiem chłopaka z sąsiedztwa poruszać tematy globalnego spisku, teorii o grze, która rządzi światem i pokazywać bohaterów szalonych jak Szalony Kapelusznik. Ale to dalej jest prosty język, który nadzwyczaj przyjemnie się czyta. To Wam mogę zagwarantować - oglądając tę historię z punktu widzenia K - spodoba Wam się. Dobrze przyswoicie tę opowieść. Bo K to jest równy gość. Chociaż ma swoje odchyły. Ale kto ich nie ma.
🐰Co mi się podoba, to masa popkulturowych easter eggów. Czy to w treści, czy w tytułach rozdziałów. A jakoś tak to najwyraźniej też i moja epoka, bo całkiem sporo z nich rozpoznałem i doceniłem. Pewnie drugie tyle mi umknęło, ale co tam, bawiłem się znakomicie. To nawet pasuje - easter eggi i zajączki 😉
🐰"Jeff Goldblum nie jest z tego świata."
Ok, mówiłem, że ta powieść jest niewąsko zakręcona 🙈 Rozkosznie, odlotowo popieprzona tak jak lubię 😁Idealnie nadaje się na patronat Uncelka, który jest człowiekiem uporządkowanym, spokojnym i w podeszłym wieku 🤭
Jest inna, jest oryginalna, wymaga skupienia. Jest przy tym świetną rozrywką, wprowadza nas niepostrzeżenie w mocno psychodeliczny klimat symboli, wzorców, ukrytych znaczeń i wielu, wielu sugestii. A przy tym ciągle i ciągle dobrze się czyta.
🐰"Naprawdę wierzysz w to, że gra jest w stanie śledzić ludzi, którzy w nią grają?"
No dobra, ja jestem w stanie w to uwierzyć. Dlaczego nie? Musicie uważać, bo jak Was za bardzo wciągnie, to będziecie mieli obawy, żeby zasiąść do jakiejkolwiek gry. Albo, hmm, wręcz przeciwnie. Każda obsesja do pewnego momentu jest miła. Obsesyjne granie, kolekcjonowanie, pisanie recenzji, wiecie. Do pewnego momentu. Rabbits też powodował przyjemne przyspieszenie pulsu, dawał tą przyjemną świadomość, że wiesz więcej, niż inni. Do czasu.
"To właśnie z myślą o tej grze budziłem się każdego dnia rano i z myślą o niej zasypiałem. Rabbits były wszystkim."
Słodkie szaleństwo.
🐰W tym całym szaleństwie zaś jest metoda. Mimo absolutnie trudnych do uwierzenia kwestii, które porusza, cała historia jest tak mocno osadzona w rzeczywistości, że wydaje się nadzwyczaj (biorąc pod uwagę okoliczności) wiarygodna. Znane nazwy, znane firmy, znane postacie, znane gry - to wszystko się stale, w sposób naturalny przewija i daje całości dużą dozę realizmu.
🐰Ok, w pewnym momencie zacząłem leciutko wariować, co oznacza, że to na serio jest dobrze napisane. A chociaż w gry komputerowe nie gram praktycznie od jakichś co najmniej 5ciu lat - zacząłem się zastanawiać, czy może mnie coś nie ominęło. W każdym razie - uważajcie, jest naprawdę odlotowo 🙈
"...uzależnienie od gier powoduje w mózgu takie same zmiany, jak w przypadku uzależnienia od narkotyków."
🐰Przenikanie się wzajemne różnych światów i rzeczywistości jest mistrzowskie. Chwilami miałem skojarzenia z filmem "Incepcja", ale tutaj zachodzi to na bardziej pierwotnym, życiowym poziomie. Ale owszem, zmieniająca się ilość pięter w budynku, nagła wizyta w knajpie zamkniętej od 6 lat, która, jak się okazuje - nigdy nie była zamknięta, zmodyfikowane oprogramowanie trwale wypalone na płytach, szarość wypełzająca z zaułków - robiło się naprawdę nieswojo, oj, nieswojo i niepokojąco.
🐰"Powoli, niemal niezauważalnie, siedząca postać zaczyna zapadać się w krzesło. Z początku wygląda to tak, jakby po prostu się zsuwała, próbując uciec przed tą wysoką, ale to nie to. Siedząca postać w ogóle się nie zsuwa — ona po prostu znika w krześle."
Mówię Wam, klimat zagrożenia jest wszechogarniający. Narasta ze strony na stronę, żeby w końcu przytłoczyć i doprowadzić do totalnego niepokoju. Być może dlatego, że sam kiedyś sporo grałem - odbierałem to bardzo żywo. Odbierałem to wszystkimi zmysłami, stawiając sobie szereg pytań - a gdyby jednak... A co by było... Czad!
🐰Rzeczywistość wirtualna. Nie do odróżnienia od prawdziwego życia. Zatarte granice. Kreowanie dowolnej rzeczywistości. Manipulacje ludźmi. Wieża. Byzantine Game Engine. Trup za trupem. Moi Drodzy, to przejmuje dreszczem jak cholera, to jest mega zajebiste i mega przerażające.
"Niestety, umowa o zachowaniu poufności, którą podpisałam, jest restrykcyjna. Chyba wyraziłam nawet zgodę na to, żeby wszczepili mi mikroczip zdolny do nagrywania wszystkiego, co powiem."
Tak że tego.
🐰"Odkrył ponoć klucz do swojej nowej technologii, kiedy łączył teorię pola kwantowego z czymś, co nazwał zjawiskiem Baader-Meinhof."
Rewolucja w grach, rewolucja w prawie, rewolucja w etyce. Przemodelowanie świata. Koszmar na jawie. Efekt szarości. Mówiłem! Yeah!
🐰Ta książka nie jest dla każdego. Dla kogo natomiast jest? Dla fanów gier na pewno. Dla fanów zakręconej fantastyki na mur. Dla zwolenników teorii spiskowych - oooo tak! Dla uwielbiających dreszcz grozy - bezapelacyjnie. Dla hardkorowców różnego rodzaju - yess! Dla ludzi oryginalnych i niebojących się wyzwań - absolutnie! Dla Was - bez dyskusji!
🐰Rewelacyjna historia, przewrotna i straszna. Z dużą, bardzo dużą ilością nawiązań do popkultury, świata gier, filmów i wielu innych. Ze świetnymi bohaterami. Trudnymi, odjechanymi, dziwnymi. Z posmakiem grozy i horroru, bez dwóch zdań. Moi Drodzy, bardzo, bardzo polecam Wam tę powieść, ja jestem niesamowicie wręcz zachwycony. Absolutny sztos i UZJ (Uncelkowy Znak Jakości).

🐰Musicie poświęcić trochę czasu, żeby wejść w świat gry. Nie są to bierki i nie jest to chińczyk. To alternatywna rzeczywistość, dla której planszą jest cały świat. Co jest nagrodą? Bogactwo? Nieśmiertelność? Sława i chwała? A może świat? Świat, który może upaść, jeśli nie wygrasz?
🐰Nikt n...

Rozwiń Zwiń

Moi Drodzy
➡️To moje pierwsze spotkanie z autorem. Najwyższa pora, bo na różnych targach książki, na spotkaniach u Skarpy stałem jak ten kołek, nie wiedząc nic o jego twórczości. Książkę wybrałem samodzielnie. Czy trafnie? Zaraz się przekonacie.
➡️Uwielbiam takie początki. I nie mam tu wcale na myśli tego absolutnego początku, który nakieruje Was momentalnie na właściwe tory. Ja natomiast myślę o przeprowadzce. Nowy dom w dziczy, wielkie podwórze, las dookoła, malutka wieś niedaleko, piękne dzikie jezioro, dwoje ludzi zaczynających nowe życie w nowym miejscu. Sielsko anielsko. Fresh start. Cholera, sam bym tam zamieszkał. Ileż to daje możliwości.
➡️Autor idealnie wprowadza nas w temat. Najpierw na kilku stronach obuchem przez łeb - oho, już wiadomo, że to nie będzie romansik i delikatny kryminałek. A zaraz potem, podszyta lekkim niepokojem wewnętrznym bohatera (i ekscytacją jego żony) - przeprowadzka. I ten napis. Krwawnica. Niepokojący, podszyty grozą. I co dalej? Dalej jest tylko lepiej.
➡️Takie wieczne przyjaciółki to prawdziwa zgroza🙈 Co prawda innego rodzaju, niż ta której oczekuję, ale idealnie na rozruch. Od razu skoczyło mi ciśnienie, jak się postawiłem na miejscu Rafała 😅
➡️Jest spokojnie. Mocno obyczajowo. Lubię spokojnie i lubię obyczajowo. Małe miasteczko, sołtys, proboszcz, ludzkie wścibstwo i zwykłe sąsiedzkie zainteresowanie. Trup zakopany na podwórku lekko burzy ten spokój, ale też bez pośpiechu. Dobrze się to czyta.
➡️Atmosfera stale się zagęszcza. Sielanka zanika, pojawia się strach, niebezpieczeństwo, niepewność. Wychodzą na jaw skrzętnie ukrywane tajemnice, pojawiają się oskarżenia. Zauważam pewne wspólne cechy ze stylem Stefana Dardy (tylko początkowo).
➡️"To miejsce jest złe, wciąga jak bagno, jak te pierdolone Bagniska, gdzie ludzie są pojebani jak Lato z Radiem. Uciekaj stamtąd /.../"
Autor znakomicie buduje napięcie i klimat. Atmosfera zagrożenia jest namacalna, ociera się chwilami o grozę (brawo!). W ogóle klimat jest bardzo mocną stroną tej powieści. Przejście od typowej obyczajówki do thrillera/kryminału odbywa się płynnie i wręcz niepostrzeżenie.
➡️Świetne kreacje bohaterów. Wieloznaczność charakterów i postaw, nikt nie jest krystalicznie czysty, każdy ma jakieś sekrety, mroczne tajemnice, zaskakujące cechy, które sprawiają, że każdy wydaje się bardzo rzeczywisty. Bohaterowie to kolejna, bardzo mocna strona "Krwawnicy".
➡️Jeszcze jedno - spokój spokojem, ale w pewnych momentach autor przyspiesza aż do zawrotu głowy! I robi to absolutnie rewelacyjnie. Sceny walki w domu i poza nim, w ten przełomowy wieczór - genialne.
➡️Moi Drodzy, "Krwawnica" to bardzo dobre połączenie kryminału i thrillera, z dopracowaną warstwą obyczajową, świetnie przedstawionymi bohaterami i rewelacyjną zagadką kryminalną. Klimat małego miasteczka, przytłaczające uczucie narastającego strachu, tajemnice, niedomówienia, mroczne ślady z przeszłości - znakomicie się to czyta. Na pierwszy kontakt trafiłem idealnie - moja ocena 8/10, oj, naprawdę warto było. Polecam 🙂

Moi Drodzy
➡️To moje pierwsze spotkanie z autorem. Najwyższa pora, bo na różnych targach książki, na spotkaniach u Skarpy stałem jak ten kołek, nie wiedząc nic o jego twórczości. Książkę wybrałem samodzielnie. Czy trafnie? Zaraz się przekonacie.
➡️Uwielbiam takie początki. I nie mam tu wc...

Rozwiń Zwiń