Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Amy i Isabelle" to moje pierwsze i na pewno nie ostatnie spotkanie z prozą amerykańskiej pisarki Elizabeth Strout. Książka ta skupia się na relacji odrobinę sztywnej i neurotycznej samotnej matki Isabelle z jej nastoletnią córką, która przechodzi okres buntu i przeżywa pierwsze miłości. Nie są to jednak jedyne bohaterki powieści, doskonale zarysowane są również liczne postaci drugoplanowe, głównie kobiece. A całość dzieje się w małym amerykańskim miasteczku w czasie wyjątkowo gorącego lata.
Spodziewałam się, że "Amy i Isabelle" będzie typową opowieścią na pograniczu dramatu i powieści obyczajowej. Pozytywnie się zdziwiłam, gdy po kilkudziesięciu stronach odkryłam, że ta książka aż kipi od bardzo subtelnego humoru. Humor ten nie jest oczywisty, nie rzuca się w oczy, ale tam jest i gdy się go dostrzeże, książka nabiera dodatkowego uroku. Fragmenty, w których Isabelle decyduje się na zapełnienie luk w swoim wykształceniu to prawdziwy majstersztyk.
Nie ma tutaj wiele akcji, ale książka aż kipi od emocji, które bohaterowie starannie ukrywają nawet przed swoim najbliższym otoczeniem. Każdy stara się być normalny, a tak naprawdę wszyscy mają swoje problemy, dziwactwa, pragnienia i niepokoje. Każdy zdaje się każdego oceniać, każdy przejmuje się opinią członków społeczności, a tak naprawdę wszyscy przede wszystkim skupieni są na sobie i na próbie ukrycia, że czują się gorsi od innych.
Doskonała lektura. Do uśmiechu i do zadumy. Myślę, że każdy odnajdzie siebie w bohaterach tej powieści.

"Amy i Isabelle" to moje pierwsze i na pewno nie ostatnie spotkanie z prozą amerykańskiej pisarki Elizabeth Strout. Książka ta skupia się na relacji odrobinę sztywnej i neurotycznej samotnej matki Isabelle z jej nastoletnią córką, która przechodzi okres buntu i przeżywa pierwsze ...

Rozwiń Zwiń

Na palcach jednej ręki mogę policzyć liczbę przeczytanych w życiu horrorów. Mimo to skusiłam się na książkę Józefa Kariki "Szczelina". Przekonały mnie bardzo dobre recenzje, pochodzenie autora (do tej pory nie wpadły mi w ręce książki słowackich pisarzy) oraz fakt, że zagadka dotyczy gór.
"Szczelina" to przedstawiona w paradokumentalny sposób historia zagadkowych zniknięć w słowackim paśmie górskim Trybecz. Głównym bohaterem jest bloger Igor, który zainteresował się tematem po znalezieniu starych dokumentów dotyczących pacjenta szpitala psychiatrycznego, który oszalał po 3,5-miesięcznych zaginięciu w okolicach Trybecza. To, co z początku wydaje się idealnym tematem na rozkręcenie bloga, wkrótce staje się koszmarem.
Jak już pisałam, horrory to nie jest "mój" gatunek. Nie czytam takich książek, a filmy oglądam od niechcenia, dla towarzystwa, Nie dlatego, że się boję, po prostu straszne historie mnie nudzą lub śmieszą. "Szczelina" na szczęście pozytywnie mnie zaskoczyła.
Książka ma rewelacyjną atmosferę, trzyma w napięciu, wciąga. To naprawdę fajna historia, przy której można doskonale spędzić czas. Co prawda główny bohater był dla mnie bardzo antypatyczny i momentami jak na mój gust było za dużo powtórzeń, ale nie zepsuło mi to odbioru całości.
Kiedyś, chociaż nie w najbliższej przyszłości, jeszcze chętnie sięgnę po jakąś książkę autora. W przypadku "Szczeliny" świetnie sprawdził się audiobook i pewnie przy tej formie pozostanę.

Na palcach jednej ręki mogę policzyć liczbę przeczytanych w życiu horrorów. Mimo to skusiłam się na książkę Józefa Kariki "Szczelina". Przekonały mnie bardzo dobre recenzje, pochodzenie autora (do tej pory nie wpadły mi w ręce książki słowackich pisarzy) oraz fakt, że zagadka dot...

Rozwiń Zwiń

Jest dopiero maj, ale już mogę z przekonaniem oznajmić, że najnowsza książka Amora Towlesa to moje największe tegoroczne rozczarowanie. Po genialnym, wciągającym i pełnym ciepła "Dżentelmenie z Moskwy" byłam gotowa na kolejny zachwyt, który niestety nie nastąpił.
"Lincoln Highway" to powieść drogi, akcja której rozgrywa się w Ameryce w latach 50. Mamy tutaj całą plejadę głównych bohaterów - świeżo zwolnionego z poprawczaka Emmetta, jego 8-letniego brata Billy'ego, oraz zbiegów z tegoż poprawczaka: Duchessa i Woolly'ego. Emmett wraz z bratem planują udać się w podróż z Nebraski do Kalifornii, ale pod wpływem dwóch uciekinierów cała czwórka zmierza do Nowego Jorku.
Mimo doskonałego warsztatu autora, książka przede wszystkim strasznie mnie nudziła. Nie umiałam zaangażować się w losy bohaterów. Ba, nie umiałam ich nawet polubić. Emmett był mi obojętny, do Billy'ego czułam lekką niechęć, Woolly był oderwanym od rzeczywistości narkomanem, a Duchess wzbudzał we mnie ogromną irytację. Znudzona i zirytowana przez bohaterów ledwo dobrnęłam do połowy i z wielkim bólem musiałam przyznać się do porażki i odłożyć książkę. Gdyby chodziło o innego autora, pewnie pożegnałabym się z nią dużo wcześniej. Cały czas miałam jednak nadzieję, że i ja poczuję magię tej powieści.
Wiem, że książka zbiera bardzo pozytywne recenzje. Jest mi naprawdę przykro, że nie mogę się przyłączyć do zachwyconych głosów. Cóż, może następnym razem?

Jest dopiero maj, ale już mogę z przekonaniem oznajmić, że najnowsza książka Amora Towlesa to moje największe tegoroczne rozczarowanie. Po genialnym, wciągającym i pełnym ciepła "Dżentelmenie z Moskwy" byłam gotowa na kolejny zachwyt, który niestety nie nastąpił.
"Lincoln H...

Rozwiń Zwiń