Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trafiłem przypadkowo. Pomyślałem sobie: o ho! Świetlicki, znam, lubię szanuję, wiersze czytałem, płyt słuchałem to książki nie przeczytam? Jak pomyślałem tak zrobiłem. Klimat książki, osoba mistrza, Kraków kojarzy mi się z "Pod Mocnym Aniołem Pilcha" a dalej z powieściami Tyrmanda. Może dalekie, niedokładne, ale to dobre i nobilitujące skojarzenia. Osoba mistrza nawiązuje do czasów Pana Piotra, gdy nawet na przyjaciół mówiło się per "pan", odwołuj się do czasów, zanim w Krakowie coś się zmieniło, zanim zaczął coraz bardziej przypominać Warszawę. Tych czasów i ich pamięci tylko pozazdrościć, mnie pozostaję tylko skojarzenia i wspomnienia innych. Niby kryminał, niby thriller, ale chyba nikt z napięciem nie wypatruje, jak się to potoczy, nikt nie głowi się nad rozwiązaniem zagadki ani nie zawoła zaskoczony zakończeniem. Ale przecież to nie o to chodzi.

Do ulubionych cytatów ze Świetlickiego, obok słynnego "Ja to pierdolę, dziś jestem w nastroju nieprzysiadalnym" dołączam "Pani równie ładnie nadchodzi jak i odchodzi".

Największym zaskoczeniem było jednak to, gdy na końcu dowidziałem się, że jest to część trójksięgu. Ostatnia. I teraz pytaniem jest, czy być konsekwentnym, i pierw przeczytać część środową, a na koniec pozostawić pierwszą, czy jednak chronologicznie. Bo przeczytam na pewno.

Trafiłem przypadkowo. Pomyślałem sobie: o ho! Świetlicki, znam, lubię szanuję, wiersze czytałem, płyt słuchałem to książki nie przeczytam? Jak pomyślałem tak zrobiłem. Klimat książki, osoba mistrza, Kraków kojarzy mi się z "Pod Mocnym Aniołem Pilcha" a dalej z powieściami Tyrmanda. Może dalekie, niedokładne, ale to dobre i nobilitujące skojarzenia. Osoba mistrza nawiązuje...

Kibole to obecnie jedna z najbardziej zamkniętych grup społecznych. Nie ma co obrażać się o takie sformułowania, jestem jednym z tych, którzy odróżniają kibiców, których interesuje piłka nożna od kiboli, których interesuje życie kibicowskie. Widzowie głównych mediów widzą w kibolach tylko zło. Przez zamieszkiwanie w Krakowie jestem dodatkowo spaczony tamtejsza wojną między kibicami. Książka pozwala się zastanowić nad wieloma stereotypami. Pokazuje kiboli jako osoby z pasją(z którą się możemy nie zgadzać), jako osoby które zarówno ochraniają burdele, ale nauczają w szkołach. Opowiada o szczególnej więzi, która przenosi się poza stadion.
Książka nie jest wielką sztuką. Dialogi w dużej mierze sztuczne,powtórzenie, opisy seksu zamiast wywoływać podniecenie trącają naturalizmem rodem z polsatowskich paradokumentów, humor na siłę. Jednak pod względem faktografii, opisu emocji, pewnej logiki i zasad ustawek jest ciekawostką. Ale niczym więcej.

Kibole to obecnie jedna z najbardziej zamkniętych grup społecznych. Nie ma co obrażać się o takie sformułowania, jestem jednym z tych, którzy odróżniają kibiców, których interesuje piłka nożna od kiboli, których interesuje życie kibicowskie. Widzowie głównych mediów widzą w kibolach tylko zło. Przez zamieszkiwanie w Krakowie jestem dodatkowo spaczony tamtejsza wojną między...

Książkę tę podarowałem na osiemnaste urodziny jednej z moich koleżanek. Po latach, gdy spotkaliśmy się przypadkiem, była nią zachwycona. Abym ja po nią sięgnął musiało upłynąć kolejne kilka lat. W pewnym sensie ta pozycja jest właśnie miejscem ,w którym nie spotkały się co prawda wszystkie, ale dwa światy.

Do Whartona zawsze sięgam ze szczególnym sentymentem. Jednak ta powieść szczególnie stawiała opory w przyswajaniu jej. Być może powodem był nadmiar treści o tematyce malarskiej? Szczegóły kompozycji, techniki, tajniki oświetlenia mogą być nużące dla takiego jak ja laika, którego rysunek konia może przypominać zarówno psa jak i dżdżownicę. Nieco opornie czytałem część powieści dotyczącą dzieciństwa, brata i zabaw w schowku. Fabuła nie wciąga od pierwszych stron. Jednak gdy trafiamy na strony, które nie są akurat podręcznikiem malarskim ani wspomnieniem sprzed 60 lat to książka się broni.

Dla mnie miejscem, w którym spotykają się wszystkie światy nie jest tylko schowek z lat dziecinnych. To Heather Lane i okolice do których wraca autor po latach. Spotykają się tam światy spełnionego malarza i pisarza, niespełnionego artysty sklepikarza, matki dwójki dzieci, eleganckiej przyjaciółki czy ekipy gangu motocyklistów. A każdy z tych światów jest tak bardzo różny.

Książkę tę podarowałem na osiemnaste urodziny jednej z moich koleżanek. Po latach, gdy spotkaliśmy się przypadkiem, była nią zachwycona. Abym ja po nią sięgnął musiało upłynąć kolejne kilka lat. W pewnym sensie ta pozycja jest właśnie miejscem ,w którym nie spotkały się co prawda wszystkie, ale dwa światy.

Do Whartona zawsze sięgam ze szczególnym sentymentem. Jednak ta...