Mam ogromny sentyment do tego autora. Jego utopie są bardzo przyjemne w odbiorze - Chruszczewski się nie patyczkuje, ludzie w jego opowieściach są kryształowi, nawet terroryści z jego światów są racjonalni, humanitarni i podskórnie dobrzy.

Jego największym dziełem pozostaje "Gdy niebo spadło na ziemie" (pozdrawiam użytkownika Problem), które było najbardziej spójne wewnętrznie. Natomiast "Powtórne Stworzenie Świata" zaczyna się cudownie, onieśmiela i zachwyca - ale później konstrukcja świata i fabuła chwieją się i ledwo dojeżdżają w jednym kawałku do końca. Chruszczewski zbyt bardzo zafiksował się na swoich morałach i przesłaniach, nie dopilnował tonu i wszystko się rozłazi w szwach.

Moje luźne spostrzeżenie: pamiętacie Lovecrafta? On zawsze pisał o niewypowiedzianej grozie, obłędzie i kosmicznym zagrożeniu nie do objęcia rozumem. Natomiast Chruszczewski dokładnie odwrotnie: w natchniony sposób pisze o wymykającym się rozumowi pięknie kosmosu, nadziei i szczęściu - <czymże jest moja wiedza wobec niezliczonych informacji ciągle napływających z Kosmosu. Przemawiają do mnie tyloma językami, dźwiękami, niezliczoną ilością barw. Malują zachwycające krajobrazy dalekich planet. Widoki tych wspaniałych krain wyzwalają tęsknotę, kosmiczną nostalgię za ekstraktem piękna>.

Mam ogromny sentyment do tego autora. Jego utopie są bardzo przyjemne w odbiorze - Chruszczewski się nie patyczkuje, ludzie w jego opowieściach są kryształowi, nawet terroryści z jego światów są racjonalni, humanitarni i podskórnie dobrzy.

Jego największym dziełem pozostaje "Gdy niebo spadło na ziemie" (pozdrawiam użytkownika Problem), które było najbardziej spójne...