- Czy pan ją znajdzie? – zapytała. – Nie wiem – dostrzegł błysk rozczarowania w oczach kobiety, ale nigdy nie składał deklaracji bez pokrycia. Tym razem nie zamierzał robić wyjątku. Ta kobieta nie zasługiwała na to. – Zrobię wszystko, żeby dowiedziała się pani, co stało się z Agnieszką. Pokiwała głową. – Każda prawda będzie lepsza niż ten ciągły niepokój. Jak parę lat temu znaleźli te zwłoki, to jednocześnie chciałam i nie chciałam, żeby to była ona. Rozumie pan? Nie mogłam dłużej wytrzymać niepewności, a z drugiej strony nie chciałam tracić nadziei. To było przecież jedyne, co mi zostało po córce. Ale teraz... teraz już jestem gotowa na wszystko. Lorenz wierzył jej. Nigdy wcześniej nie widział, żeby żywy człowiek miał tak martwe spojrzenie.

- Czy pan ją znajdzie? – zapytała. – Nie wiem – dostrzegł błysk rozczarowania w oczach kobiety, ale nigdy nie składał deklaracji bez pokryci...

Na chwilę przymknęła oczy. Potem dalej patrzyła, jak odkrywane są kolejne części ciała. Druga pierś, nogi. Na końcu twarz okalana jasnymi włosami i matowe oczy, które, była tego pewna, zapamięta do końca życia. - Zabójstwo na tle seksualnym? – odezwała się patrząc na Cieślaka. Podkomisarz wzruszył ramionami. – Jest naga – stwierdził takim tonem, jakby zamiast tych dwóch słów chciał tak naprawdę powiedzieć „możliwe".

Na chwilę przymknęła oczy. Potem dalej patrzyła, jak odkrywane są kolejne części ciała. Druga pierś, nogi. Na końcu twarz okalana jasnymi wł...

Ukraińcy byli dla nowej władzy kością w oku. Kto mógł, to wyjechał. Tylko że o ile można było uciec przed wojną, o tyle nie dało się uciec przed Donieckiem. Przyklejał się do człowieka jak etykieta, stygmatyzował. W oczach mieszkańców zachodniej Ukrainy, uchodźcy z Donbasu byli separatystami. Odkąd wybuchła wojna, trudno było być zwykłym człowiekiem.

Ukraińcy byli dla nowej władzy kością w oku. Kto mógł, to wyjechał. Tylko że o ile można było uciec przed wojną, o tyle nie dało się uciec p...