Pieśni dalekiej Ziemi

Bardzo dobra książka świetnego autora! Ciekawe spostrzeżenie rozwoju ludzkiej cywilizacji.

Bardzo dobra książka świetnego autora! Ciekawe spostrzeżenie rozwoju ludzkiej cywilizacji.

Pokaż mimo to

Dobre, ale za krótkie! Aż się prosi o opisy dalszych losów kolonistów albo mieszkańców planety Thalassa. I może ciut za bardzo ckliwe.

Dobre, ale za krótkie! Aż się prosi o opisy dalszych losów kolonistów albo mieszkańców planety Thalassa. I może ciut za bardzo ckliwe.

Pokaż mimo to

A to o miłości jest....

A to o miłości jest....

Pokaż mimo to

Spadła na mnie przypadkiem. Wepchnięto mi ją do walizki, gdy wyjeżdżałam na wakacje i podróż, kempingi i namiot nijak nie przeszkodziły mi jej przeczytać. Pochłonąć. Doskonale się czyta. Niesamowicie uderza w emocje na znacznie - jak mi się wydaje - głębszym poziomie niż jedynie przywiązanie czytelnika do bohaterów. Autor potrafi wspaniale pisać bohaterów zbiorowych, rewelacyjnie przedstawia społeczeństwa przyszłości, świetnie opisuje mechanizmy. Zestawienie dwóch grup - pamiętających Ziemię i wychowanych w szacunku dla zafałszowanej Ziemi - jest niesamowite. Uczucia i rozumowanie bohaterów - tak bardzo mi się podobały, tak bardzo chciałabym spróbować życia w takich realiach. I choć inni niż my, niż społeczeństwa jakie znam, jednocześnie pozostają wiarygodni.

Ogromnie warta przeczytania książka.

Spadła na mnie przypadkiem. Wepchnięto mi ją do walizki, gdy wyjeżdżałam na wakacje i podróż, kempingi i namiot nijak nie przeszkodziły mi jej przeczytać. Pochłonąć. Doskonale się czyta. Niesamowicie uderza w emocje na znacznie - jak mi się wydaje - głębszym poziomie niż jedynie przywiązanie czytelnika do bohaterów. Autor potrafi wspaniale pisać bohaterów zbiorowych,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna. Niedosyt - chciało by się dalej czytać. Dobre studium ludzkości w przyszłości [ewentualnej :)].
Nie wiem co jeszcze napisać, po prostu Clarke.

Świetna. Niedosyt - chciało by się dalej czytać. Dobre studium ludzkości w przyszłości [ewentualnej :)].
Nie wiem co jeszcze napisać, po prostu Clarke.

Pokaż mimo to

Odtrutką na zalewający nas zewsząd potok nowości wydawniczych wydaje się być tylko i wyłącznie spotkanie z solidnym, klasycznym tekstem, który nie musi się ścigać w zawodach o przelotną miłość czytelników. Zgodnie z przyjętą przeze mnie strategią, regularnie sięgam po starą dobrą fantastykę naukową, by dać odpór natręctwu, które zmusza mnie do tego, by wciąż trzymać rękę na pulsie, by się orientować, by wiedzieć, by łowić świeżynki.

A więc czym ostatnio nasyciłem swój głód klasyki? O większego trudno zucha niż był Arthur C. Clarke – jeden z filarów, doktorów kościoła science fiction, którego teksty stanowią żelazny kapitał gatunku. Powieści, opowiadania, pomysły, wizje – Clarke pozostaje wciąż archetypem solidnego, godnego zaufania mistrza. „Pieśni dalekiej Ziemi” potwierdzają znakomitą markę autora, chociaż być może trudno w tej wydanej w 1986 roku powieści znaleźć coś, co zaspokoiłoby żarłoczne oczy współczesnych konsumentów literatury.

Planeta Thalassa jest światem zaludnionym przez potomków Ziemian, którzy wystrzelili ze spalanej Słońcem planety statki z „ziarnami ludzkości.” Thalassa okazała się mieć życzliwy człowiekowi klimat (oceany, kilometry plaż, no i tlen w atmosferze…), więc po czasie przedstawiciele naszego gatunku zaczynają na nowo budować cywilizację. Traf chce, że setki lat później do odizolowanej od wszelkich kosmicznych nieszczęść i katastrof planety zbliża się statek z Ziemianami pamiętającymi zagładę macierzystej planety.

Gdy przeczytamy podobną zapowiedź wydarzeń, będziemy mieli prawo podejrzewać, że powieść rozsadzi dramatyczny konflikt pomiędzy „nowymi” a „starymi” ludźmi. Jedni i drudzy pogrążą się w odmętach swoich racji, uprzedzeń, nieufności… Jednym słowem, czytać będziemy o klasycznym spotkaniu w atmosferze wzajemnego braku zaufania.

Autor konfrontuje ze sobą dwa różne „odłamy” ludzkości – łagodnych, życzliwych, wysportowanych, wypranych z niezdrowych ekstremizmów Thalassan i nieco zgorzkniałych pragmatycznych Ziemian. Nie obywa się bez pewnych tarć, sprzeczek, delikatnej podejrzliwości z obu stron, a jednak sympatyczni bohaterowie (tak, wszystkich ich można lubić) szybko dochodzą do niezbędnych kompromisów w imię powszechnej zgody. Nieczęsto to spotykany przypadek, gdy tekst science fiction z powodzeniem istnieje bez wyraźnie zarysowanej granicy pomiędzy Dobrymi a Złymi bohaterami. Ba! Wszelkiej maści dramaty w dość pastelowych barwach są nam rysowane.

Obyć się również nie mogło bez typowej dla Clarke’a solidnej podbudowy naukowej – kwestie podróży międzygwiezdnych i ewolucji gatunków potraktowano poważnie i skonstruowano wokół nich istotne wątki fabularne. Dodatkowo autor z typową dla oświeceniowych racjonalistów swadą wygłasza antyreligijne kalumnie, oskarżając każdą z możliwych wiar o każde zło, jakie spotkało ludzkość od początków jej istnienia.

Podsumowując, „Pieśni dalekiej Ziemi” to melancholijna i optymistyczna opowieść ufundowana na wierze w humanizm i racjonalizm, którego nie zniekształcają takie fanaberie jak chociażby religia. W Clarke’u kolejny raz odnajduję niezłą dawkę poezji. Z uwagą, nawet troską przygląda się on tęsknotom, obawom, płonnym nadziejom swoich bohaterów, którzy patrząc w odległe gwiazdy nagle uświadamiają sobie własną śmiertelność i marność. Autentycznie wzruszają ostatnie rozdziały tej powieści.

Kto by pomyślał…

Odtrutką na zalewający nas zewsząd potok nowości wydawniczych wydaje się być tylko i wyłącznie spotkanie z solidnym, klasycznym tekstem, który nie musi się ścigać w zawodach o przelotną miłość czytelników. Zgodnie z przyjętą przeze mnie strategią, regularnie sięgam po starą dobrą fantastykę naukową, by dać odpór natręctwu, które zmusza mnie do tego, by wciąż trzymać rękę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zaczęło się od muzyki. Zakochałam się w albumie Mike'a Oldfielda, do którego stworzenia zainspirowała go ta powieść, w efekcie kupiłam książkę i się nie zawiodłam.

Wciągająca, czyta się ją raz dwa oraz prowokuje do rozmyśleń nad kondycją ludzkości.

Zaczęło się od muzyki. Zakochałam się w albumie Mike'a Oldfielda, do którego stworzenia zainspirowała go ta powieść, w efekcie kupiłam książkę i się nie zawiodłam.

Wciągająca, czyta się ją raz dwa oraz prowokuje do rozmyśleń nad kondycją ludzkości.

Pokaż mimo to

Książki po które sięgam to zazwyczaj pozycje, w których zainteresowała mnie tematyka, zostały mi polecone, są podobne do tych już przeze mnie przeczytanych, stały się hitami lub w sumie natknęłam się na nie przypadkiem w księgarni i wiedziona impulsem postanowiłam je kupić.
Jednak po tę jedną sięgnęłam pod wpływem... Muzyki. Tak, muzyki. Byłam wtedy w gimnazjum i odkrywałam kolejne płyty Mike'a Oldfielda, który do dziś jest moim ulubionym muzykiem i kompozytorem. Jedna z nich to wydany w 1994 roku album 'The Songs Of Distant Earth' - kto zna angielski już wie, że tytuł jest identyczny z tytułem książki A.C. Clarke'a. A wszystko dlatego, że Oldfield zauroczony tą książką postanowił stworzyć album nią zainspirowany. Ja zakochana w płycie, gdy tylko dowiedziałam się jaka jest jej historia, zjechałam kilka bibliotek w moim mieście, aż wreszcie udało mi się wypożyczyć 'Pieśni Dalekiej Ziemi'.
Nie do końca pamiętam wrażenia z czasu, gdy po raz pierwszy czytałam powieść - wiem, że niesamowicie mi się podobała, ale odczucia na jej temat mieszają mi się z odczuciami względem muzyki. Więc kiedy udało mi się wreszcie po raz kolejny dotrzeć do tej pozycji przeczytałam ją odstawiając wszystkie książki, które aktualnie czytałam.
Było warto.
Podczas naukowych badań, czystym przypadkiem, naukowcy odkrywają, że koniec Ziemi jest bliższy niż do tej pory sądzono. Ludzkość wiedząc, ze zniszczenie jej samej oraz planety jest nieuchronne rozpoczynają prace mające na celu przetrwanie ludzkiego gatunku, gatunków roślin i zwierząt oraz tego, co przez człowieka zostało odkryte. W ciągu najbliższego wieku od odkrycia niepokojących wieści ludzie zaczynają rozsyłać w najdalsze krańce wszechświata statki typu 'Siewca' pełne maszyn i embrionów ludzi oraz innych gatunków zwierząt i roślin licząc, że gdzieś-tam znajdą się planety, na których będzie można zasiać gatunek ludzki i zapewnić mu przetrwanie. Jeden z takich statków trafia na Thalassę - małą planetę - gdzie ludzkość znów znajduje swój dom i się odradza.
Kilka wieków od osiedlenia, na Thalassę przybywa niespodziewany gość z przeszłości - statek Magellan, który jest ostatnim statkiem wysłanym z Ziemi przed jej całkowitym zniszczeniem i jedynym, na którym znajdują się uciekinierzy z Ziemi - żywi, choć zahibernowani - dążący do niezbyt przyjaznej planety Sagan II, którą pragną skolonizować. Garstka z nich podejmuje decyzję o zejściu na Thalassę i odbudowaniu lodowej osłony statku, która chroni go podczas podróży przez Wszechświat. Spotkanie dwóch kultur oraz przeszłości i przyszłości zmienia życie zarówno uciekinierów z Ziemi, jak i kolejnego z pokoleń żyjących na Thalassie...

Clark bez dwóch zdań jest jednym z mistrzów sf. Jego książki to klasyka gatunku. Nie inaczej jest z tą pozycją. Widać, że Clark pisząc najpierw opowiadanie, a potem rozwijając je w książkę nie opierał się jedynie na własnej wyobraźni, ale garściami czerpał z publikacji naukowych oraz filozofii. Ta książka to nie jedynie przygoda, która spotyka załogę Magellana oraz lud Thalassy, ale także szereg pytań, nad którymi sami powinniśmy się zastanowić - chociażby takich, czy jako ludzie mamy prawo w ogóle myśleć o kolonizowaniu innych planet. Nie da się jej połknąć bezrefleksyjnie, przeczytać, odstawić na półkę i o niej zapomnieć. Faktycznie coś po sobie w człowieku zostawia i chyba rozumiem dlaczego Mike Oldfield zalicza ją do jednej ze swoich ulubionych lektur ;)
Mimo naukowych nawiązań i filozoficznych rozmyślań bohaterów, czyta się ją bardzo lekko, chociaż nie szybko. To jednak z takich pozycji, które w jakiś naturalny sposób wymusza na mnie powolne, leniwe czytanie, które nie ma związku z wysokim progiem trudności, a raczej z dużą przyjemnością, melancholią i potrzebą przystopowania w codziennym biegu. Nie jest napisana trudnym językiem, a opisy, szczególnie te dotyczące muzyki, są plastyczne i nie owijając w bawełnę: po prostu piękne.

Książka, szczerze mówiąc, jest trudna do dostania, bo nigdy nie była wznawiana. Gdy postanowiłam ją włączyć do mojej biblioteczki szukałam jej dwanaście lat i nie miałam zbyt dużo szczęścia. Odnaleźć ją, jak to bywa czystym przypadkiem, udało się dopiero mojemu przyjacielowi. Jednak jeśli gdzieś ją wypatrzycie - gorąco polecam. Zdecydowanie warto ją przeczytać, a zaraz po tym [lub nawet i w trakcie] posłuchać płyty nią inspirowanej ;)

Książki po które sięgam to zazwyczaj pozycje, w których zainteresowała mnie tematyka, zostały mi polecone, są podobne do tych już przeze mnie przeczytanych, stały się hitami lub w sumie natknęłam się na nie przypadkiem w księgarni i wiedziona impulsem postanowiłam je kupić.
Jednak po tę jedną sięgnęłam pod wpływem... Muzyki. Tak, muzyki. Byłam wtedy w gimnazjum i odkrywałam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to