Nie przebrnęłam, znudziła mnie.

Nie przebrnęłam, znudziła mnie.

Jedyne dobre fragmenty tej książki to cytaty Wilde'a.

Jedyne dobre fragmenty tej książki to cytaty Wilde'a.

Książkę tę można przeczytać jako negatyw "Króla życia" Jana Parandowskiego. Piękno i kunszt tutaj zastąpione jest prostactwem i brzydotą. Książka skłąda się z dwóch części, w pierwszej z nich autorka wciela się w postać Oscara Wilde'a, w drugiej Lorda Douglasa. Pierwsza część jest żałosna, autorka nie szczędzi "pikantnych" szczegółów i efekciarskich, tanich chwytów i wulgarnego "nazywania rzeczy po imieniu". Postać Wilde jest w obrzydliwy sposób zohydzana, profanowana. Mistrz estetyki jest mieszany z błotem, aż serce pęka. Autorka chciała jak sądzę być uznana za odważną, prostolinijną, a jest jedynie prostacka w wyrazie. Druga część książki, pisana z punktu widzenia Bosiego, kochanka Oscara Wilde - jest napisana w dużo lepszym stylu. Widać, że ta sylwetka zajmuje autorkę dużo bardziej, niż "biedny Oscar", będący przecież główną postacią tej tragedii. Cała książka jest oparta na tanim efekciarstwie i na pewno nie dla wielbicieli talentu Wilde'a, raczej poszukiwaczy sensacji i homoerotycznych wątków. Miłość czasem robi z ludzi nędzarzy fizycznych i psychicznych, ale chyba każdy się zgodzi, że i tak warto kochać. Paradoks godny Lorda Paradoksa.

Książkę tę można przeczytać jako negatyw "Króla życia" Jana Parandowskiego. Piękno i kunszt tutaj zastąpione jest prostactwem i brzydotą. Książka skłąda się z dwóch części, w pierwszej z nich autorka wciela się w postać Oscara Wilde'a, w drugiej Lorda Douglasa. Pierwsza część jest żałosna, autorka nie szczędzi "pikantnych" szczegółów i efekciarskich, tanich chwytów i...

Sam podjęty przez Annę Bojarską, wysiłek - wszak stworzenie dobrej powieści biograficznej, bazując na stosunkowo ubogich, zachowanych źródłach dotyczących życia Oscara, stanowi nie lada trudne zadanie, godzien będzie zastanowienia i podziwu. "Biedny Oscar..." to pierwsza "biografia" Wilde'a z jaką miałam przyjemność się zetknąć i żywię nadzieję, że nie ostatnia. Ciężko mi traktować ją, jako absolutnie wiarygodne źródło informacji - brak jakiegokolwiek (nawiasem mówiąc, bardzo potrzebnego) wstępu, przedmowy, słówka o wykorzystanych materiałach, inspiracjach, pomysłach ; toteż ja, wolę potraktować niektóre fragmenty niczym fantazję twórczą Autorki. Łatwiej, bezpieczniej, idzie uniknąć bolesnego rozczarowania.

Język przystępny, plastyczny, całkiem ponadto kunsztowny - maleńki minus za "pedały", "zboczeńce" i inne tego typu smaczki, używane w kontekście mężczyzn homoseksualnych. Plus za wcale niezły portret psychologiczny Oscara ; jakże łatwo było uwierzyć, iż opisane emocje naprawdę On odczuwał ! Historia poprowadzona sprawnie, barwnie, fabularnie dopracowana, kawał powieści biograficznej, lecz nie czystej biografii - to tylko pokazuje, jak wspaniałym materiałem może być życiorys Lorda Paradoksa dla powieściopisarzy. Całość pochłonęłam błyskawicznie, powracając zresztą do co ciekawszych cytatów - pragnę wierzyć, pewnie naiwnie, że te zaznaczone pochyłym drukiem, naprawdę Oscar wypowiedział.

Warto uprzednio, zostać obznajomionym z najbardziej reprezentatywnymi dziełami Wilde'a - m.i.n. "De profundis" oraz "Ballada o więzieniu w Reading". Bez tego, kilka interesujących szczegółów prawdopodobnie umknie.

Polecam gorąco. Potraktujmy "Biednego Oscara..." trochę z przymrużeniem oka, wczujmy w przesyconą światłami i zapachami atmosferę paryskich hotelików, pospacerujmy po zaciemnionych uliczkach, odwiedźmy wystawne przyjęcia i poznajmy historię człowieka. Człowieka, który kochał zbyt mocno. Bo choć Bojarska przed stronnictwem uciekła, po lekturze nie nasuwa się nic innego, jak myśl przewodnia opowieści. Biedny Oscar !

Sam podjęty przez Annę Bojarską, wysiłek - wszak stworzenie dobrej powieści biograficznej, bazując na stosunkowo ubogich, zachowanych źródłach dotyczących życia Oscara, stanowi nie lada trudne zadanie, godzien będzie zastanowienia i podziwu. "Biedny Oscar..." to pierwsza "biografia" Wilde'a z jaką miałam przyjemność się zetknąć i żywię nadzieję, że nie ostatnia. Ciężko mi...

Literacko trudno cokolwiek Bojarskiej zarzucić: książeczka napisana sprawnie, szczęśliwie bez grafomańskiego zacięcia, niepotrzebnego patosu, żenującej czołobitności ani nieudolnego naśladownictwa. Razi może trochę słownictwo używane w kontekście homoseksualizmu, ale można to jeszcze potraktować jako dowód na zmieniające się w tej sferze obyczaje.
Na plus należy także policzyć wybór opisywanego okresu życia Oscara - bohaterem "Biednego Oscara" jest właśnie ten zwolniony z więzienia mężczyzna o złamanym życiu i przedwcześnie zakończonej karierze, pozbawiony domu i rodziny, a nie olśniewający "Król życia", co prawdopodobnie było większym wyzwaniem niż przedstawienie Wilde'a u szczytu popularności. No i jeszcze bardzo przekonujący portret Bosiego w drugiej części książki.
Naprawdę nie powinnam narzekać - ale nie mogę pogodzić się z pewną tendencyjnością, z najbardziej banalną i przewidywalną interpretacją: ten biedny Oscar, ten potworny Bosie. Ten naiwny, łatwowierny Oscar, ten nieczuły, egoistyczny Bosie - i tak dalej. Rozumiem, że autorka nie miała ambicji biograficznych, a "Biedny Oscar" to próba, czy ja wiem, literackiej interpretacji gasnącej miłości, ale razi trochę to unikanie, przemilczanie fragmentów "De profundis" mówiących o głębokiej przemianie duchowej Wilde'a.
Natomiast autor ilustracji powinien odpowiedzieć za nie przed sądem i zostać skazanym na ciężkie roboty albo przynajmniej na grzywnę. Małe potworki rażą tym bardziej, jeśli przypomnieć sobie troskę i dbałość, jakie przejawiał Oscar przy okazji publikacji "salome". Na co mu przyszło...

Literacko trudno cokolwiek Bojarskiej zarzucić: książeczka napisana sprawnie, szczęśliwie bez grafomańskiego zacięcia, niepotrzebnego patosu, żenującej czołobitności ani nieudolnego naśladownictwa. Razi może trochę słownictwo używane w kontekście homoseksualizmu, ale można to jeszcze potraktować jako dowód na zmieniające się w tej sferze obyczaje.
Na plus należy także...