Kompendium wiedzy o kulturze, obyczajach i stylu życia w XVII-wiecznej Anglii, a przy tym po prostu niezwykle fascynująca i wciągająca lektura.

Kompendium wiedzy o kulturze, obyczajach i stylu życia w XVII-wiecznej Anglii, a przy tym po prostu niezwykle fascynująca i wciągająca lektura.

Miejscami może być nużący, ale poza tym dobry i zaskakujący opis życia w XVII Anglii.

Pokazuje strach ówczesnych ludzi przed chorobami, dość swobodny stosunek do wierności małżeńskiej i takie zwykłe walki o pieniądze i wpływy (także z rodziną)

Miejscami może być nużący, ale poza tym dobry i zaskakujący opis życia w XVII Anglii.

Pokazuje strach ówczesnych ludzi przed chorobami, dość swobodny stosunek do wierności małżeńskiej i takie zwykłe walki o pieniądze i wpływy (także z rodziną)

Bezcenne źródło wiedzy o XVII-wiecznej Anglii, a zwłaszcza o samym Londynie i okolicach. Relacja człowieka, którzy sam nie był arystokratą, ale dzięki przymiotom własnym oraz pewnym splotom okoliczności piastował wysokie państwowe urzędy. Czytanie tych pamiętników sprawiło mi wielką przyjemność, polecam.

Bezcenne źródło wiedzy o XVII-wiecznej Anglii, a zwłaszcza o samym Londynie i okolicach. Relacja człowieka, którzy sam nie był arystokratą, ale dzięki przymiotom własnym oraz pewnym splotom okoliczności piastował wysokie państwowe urzędy. Czytanie tych pamiętników sprawiło mi wielką przyjemność, polecam.

Rewelacja! Dziennik 16-wiecznego Londyńczyka, pisany bardzo niecodziennym stylem (czytałam oryginał, nie wiem jak tłumaczenie na polski, ale tłumacz musiał nieźle się napocić, jeśli chciał wiernie oddać styl),opisujący takie wydarzenia historyczne jak m.in. wielka zaraza w Londynie i wielki pożar Londynu. Jest to jednak pamiętnik, zatem pisany jest z perspektywy człowieka a nie historyka i jest niekiedy jest rozbrajająco zabawny - wojenne opisy mózgów lecących prosto w twarz jednego z "duke'ów", sytuacja, w której Pepys zauważywszy wielki pożar idzie go sobie pooglądać, a później dalej spać, zamiast uciekać, gdzie pieprz rośnie, albo momenty, w których szczerze opisuje, że wyszedł na zewnątrz, aby pochwalić się nowym garniturem lub wyraża obawę o woń swojego ciała... I to wszystko autentyk. Szkoda, że nie mam czasu dokończyć całego. Absolutnie polecam.

Rewelacja! Dziennik 16-wiecznego Londyńczyka, pisany bardzo niecodziennym stylem (czytałam oryginał, nie wiem jak tłumaczenie na polski, ale tłumacz musiał nieźle się napocić, jeśli chciał wiernie oddać styl),opisujący takie wydarzenia historyczne jak m.in. wielka zaraza w Londynie i wielki pożar Londynu. Jest to jednak pamiętnik, zatem pisany jest z perspektywy człowieka...

"Obiadowałem w towarzystwie damy mego serca, strojnej w piękne żałobne szaty po bracie, który zmarł wczoraj na plamistą gorączkę." :)! Styl Samuela nie ma sobie równych. Dodam, że miał piękną żonę, jak sam wspominał. Lubił korzystać z życia. Zjeść, wypić, w ogóle uciechy nie były mu obce, ale i praca zajmowała go a zwłaszcza jego awans społeczny. Z kim przestawać, komu się pokłonić, jak napisać ustawę. Zdumiewa, że taka postać w ogóle istniała i na wszystko miała czas. Teatr, literatura, muzyka, praca, szereg rozrywek. W dodatku był osobą modną - "kupiłem piękny płaszcz kamlotowy, proszę Boga by mi pozwolił zapłacić zań". Jakoś czuję, że go rozumiem. Wersja angielska jest niewątpliwie obszerniejsza, ale polska przetłumaczona przez Marię Dąbrowską ma swoje smaczki. Lubię do niej wracać.

"Obiadowałem w towarzystwie damy mego serca, strojnej w piękne żałobne szaty po bracie, który zmarł wczoraj na plamistą gorączkę." :)! Styl Samuela nie ma sobie równych. Dodam, że miał piękną żonę, jak sam wspominał. Lubił korzystać z życia. Zjeść, wypić, w ogóle uciechy nie były mu obce, ale i praca zajmowała go a zwłaszcza jego awans społeczny. Z kim przestawać, komu się...