wspaniała książka :) polecam każdemu :)

wspaniała książka :) polecam każdemu :)

Czytałam te książkę, gdy miałam około 11 lat i ogromnie mi się podobała. Później długo jej szukałam i "wróciła do mnie" gdy jestem mniej więcej w wieku narratorki. To taki dziennik na jedno popołudnie, czyta eis szybka i jest nawet przyjemny, ale nie podobał mi się tak, jak dawniej. Po pierwsze zupełnie nie pamiętałam, że jest to książka na wskroś katolicka, co jeszcze nie było by złe, gdyby nie zraziła mnie ciemnogródzka pogadanka na temat antykoncepcji. Druga rzecz, która mnie uderzyła to beztroska, z jaka autorka zostawiała maleńkie dziecko 1,2,3letnie samo w domu zamknięte na klucz. I to nie tylko kiedy musiała pracować, ale tez wieczorami, kiedy szła sobie z mężem na koncert. Dzisiaj takie zachowanie jest uważane za naganne, a mi migały przed oczami wszystkie potworności, które mogły się temu dziecku przydarzyć. Samotne chodzenie 5 latki do przedszkola i do dentysty, czy wysyłanie dziecka po papierosy tez nie nalezą do chwalebnych. Trzeba jednak pamiętać, że dziennik zaczyna się w czasach tuz po wojnie i świat był wtedy po prostu inny. Poza tym mimo wszystko znaleźć możemy w książce podpowiedź jak sprawić, żeby dzieci z nami rozmawiały i nam ufały. Nie jestem już tak zachwycona jak w wieku11 lat, ale nie żałuję, że przypomniałam sobie losy Magdy, Piotra i Pawła.

Czytałam te książkę, gdy miałam około 11 lat i ogromnie mi się podobała. Później długo jej szukałam i "wróciła do mnie" gdy jestem mniej więcej w wieku narratorki. To taki dziennik na jedno popołudnie, czyta eis szybka i jest nawet przyjemny, ale nie podobał mi się tak, jak dawniej. Po pierwsze zupełnie nie pamiętałam, że jest to książka na wskroś katolicka, co jeszcze nie...

bardzo dobra książka, czytałam ja już kilka razy pierwszy raz mając naście lat i od tamtej pory stanowi dla mnie wzór świadomego macierzyństwa.

bardzo dobra książka, czytałam ja już kilka razy pierwszy raz mając naście lat i od tamtej pory stanowi dla mnie wzór świadomego macierzyństwa.

jeszcze nigdy nikt tak ładnie nie napisał o adopcji. bez nadęcia , ale za to ze zrozumieniem. otóż można pokochać dziecko, które nie jest twoje. Tego przecież nie można się nauczyć i właśnie o tym jest ta książka

jeszcze nigdy nikt tak ładnie nie napisał o adopcji. bez nadęcia , ale za to ze zrozumieniem. otóż można pokochać dziecko, które nie jest twoje. Tego przecież nie można się nauczyć i właśnie o tym jest ta książka

Pamiętnik matki pisany przez dwadzieścia sześć lat bez mała. Zapis życia rodziny,jej problemów, radości. I przede wszystkim zapis mądrości Matki, która ten dom cementuje, kocha swe dzieci miłością mądrą, miłością, która pozwala na samodzielność, pozwala na błędy, pozwala na szukanie własnej drogi. Choć z niektórymi poglądami nie zgadzam się (np. podejście do stosowania antykoncepcji),to jestem pełna uznania dla tej kobiety i żałuję, że nie wpadła mi w ręce ta książka na początku mej wspólnej drogi z moim dziecięciem. Pewnie posłużyłaby mi za ściągawkę ;-). Naprawdę, polecam.

Pamiętnik matki pisany przez dwadzieścia sześć lat bez mała. Zapis życia rodziny,jej problemów, radości. I przede wszystkim zapis mądrości Matki, która ten dom cementuje, kocha swe dzieci miłością mądrą, miłością, która pozwala na samodzielność, pozwala na błędy, pozwala na szukanie własnej drogi. Choć z niektórymi poglądami nie zgadzam się (np. podejście do stosowania...

Przepiękna opowieść o rodzinie i relacjach między członkami rodziny. Czyta się z łezką w oku. Polecam gorąco wszystkim, niezależnie od wieku i płci.

Przepiękna opowieść o rodzinie i relacjach między członkami rodziny. Czyta się z łezką w oku. Polecam gorąco wszystkim, niezależnie od wieku i płci.

Cudowna, wielokrotnie wzruszająca książka.

Cudowna, wielokrotnie wzruszająca książka.

Mieszane uczucia.
Z jednej strony podobały mi się ich rozmowy, z drugiej przeszkadzał brak ojca i silne adorowanie matki przez dzieci. Jak udało jej się to osiągnąć? Chętnie skorzystałabym ze wskazówek:)
A jednak historia Pawła daje do myślenia: coś poszło nie tak, czy jednak słaby charakter?

Mieszane uczucia.
Z jednej strony podobały mi się ich rozmowy, z drugiej przeszkadzał brak ojca i silne adorowanie matki przez dzieci. Jak udało jej się to osiągnąć? Chętnie skorzystałabym ze wskazówek:)
A jednak historia Pawła daje do myślenia: coś poszło nie tak, czy jednak słaby charakter?

taka szczera i pouczająca

taka szczera i pouczająca