Książka specyficzna, jeżeli potraktować ją jako fantastykę to raczej średnia i niewiarygodna. Mocno psychodeliczna wizja w stylu Philipa K. Dicka. Uważam że nie ma większego sensu podchodzić do niej inaczej niż jak do jako alegorii procesu twórczego zachodzącego w głowie autora.

Książka specyficzna, jeżeli potraktować ją jako fantastykę to raczej średnia i niewiarygodna. Mocno psychodeliczna wizja w stylu Philipa K. Dicka. Uważam że nie ma większego sensu podchodzić do niej inaczej niż jak do jako alegorii procesu twórczego zachodzącego w głowie autora.

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

Na początek powiem, że nie czytałem Luny, ale to nie uniemożliwia czytania tego tytułu.

Tę powieść z powodzeniem można podzielić na dwie części, takie dwie prędkości.

Pierwsza to powolne, acz wartościowe wprowadzenie. Mnie osobiście ta część się bardzo podobała. Dość wciągająca historia, wartka akcja i prosty język.

Jeśli pierwsza część miała wartką akcję, to w drugiej ona niemal galopuje. Druga faza jest mocno chaotyczna, a nadążenie za liczbą pomysłów i wydarzeń, za natłokiem idei i nowych postaci graniczy z cudem. Na szczęście jest tytułowy kiciuś Pixel, który do samego końca podtrzymywał mnie na duchu.

Suma sumarum, książka jest z tych wartościowych, ale ja muszę kiedyś usiąść do niej na spokojnie jeszcze raz, szczególnie do drugiej połówki.

Na początek powiem, że nie czytałem Luny, ale to nie uniemożliwia czytania tego tytułu.

Tę powieść z powodzeniem można podzielić na dwie części, takie dwie prędkości.

Pierwsza to powolne, acz wartościowe wprowadzenie. Mnie osobiście ta część się bardzo podobała. Dość wciągająca historia, wartka akcja i prosty język.

Jeśli pierwsza część miała wartką akcję, to w drugiej...

Jedna z słabszych pozycji Heinleina .. ciężko znaleźć w niej nowatorskiej treści w stosunku do "Luna to surowa pani", ciężko też znaleźć przesłanie.

W sumie najłatwiej to określić jako nauka na przykładach, kiedy trza uciekać przed biurokratami.

Jedna z słabszych pozycji Heinleina .. ciężko znaleźć w niej nowatorskiej treści w stosunku do "Luna to surowa pani", ciężko też znaleźć przesłanie.

W sumie najłatwiej to określić jako nauka na przykładach, kiedy trza uciekać przed biurokratami.

Bryndza i nyndza. Nie dotrwałem Nuda niesamowita. Banalna powieść. Straciłem kilka chwil z życia.

Bryndza i nyndza. Nie dotrwałem Nuda niesamowita. Banalna powieść. Straciłem kilka chwil z życia.

Świetne dialogi i wariacka, zupełnie nietrzymająca się kupy fabuła. Podróże w czasie to niełatwy temat i autorowi wyraźnie wymknął się spod kontroli. Pod koniec lektury odniosłam wrażenie, że nie wiedząc co począć z tym całym bałaganem, autor poddaje się i szuka dla niego jakiegoś usprawiedliwienia. Wymyśla naciąganą teorię "świata jako mitu" w którym logika nie obowiązuje, więc nie można jej przecież wymagać od biednego twórcy.

Świetne dialogi i wariacka, zupełnie nietrzymająca się kupy fabuła. Podróże w czasie to niełatwy temat i autorowi wyraźnie wymknął się spod kontroli. Pod koniec lektury odniosłam wrażenie, że nie wiedząc co począć z tym całym bałaganem, autor poddaje się i szuka dla niego jakiegoś usprawiedliwienia. Wymyśla naciąganą teorię "świata jako mitu" w którym logika nie obowiązuje,...

Początek był bardzo intrygujący, może nawet środek też. Następnie rozczarowanie. Wątki zamiast powoli się rozwiązywać, bardziej się komplikują, piętrzą i wchodzą na coraz wyższe poziomy abstrakcji.

Początek był bardzo intrygujący, może nawet środek też. Następnie rozczarowanie. Wątki zamiast powoli się rozwiązywać, bardziej się komplikują, piętrzą i wchodzą na coraz wyższe poziomy abstrakcji.

Pierwsza połowa pełna wartkiej i wciągającej akcji. Druga połowa - nudne dialogi.

Pierwsza połowa pełna wartkiej i wciągającej akcji. Druga połowa - nudne dialogi.

Bardzo dobry humor ! można się uśmiać ale po za tym przeciętna.

Bardzo dobry humor ! można się uśmiać ale po za tym przeciętna.

Już dawno nie czytałem klasycznej SF. Przez przypadek sięgnąłem po "Kota..." i sprawiło mi to zaskakująco dużo przyjemności. Jest wszystko: kombinacje z czasem, latające pojazdy, strzelaniny... i rewelacyjne, pełne specyficznego humoru dialogi. Nie każdemu się spodoba, ale wielbiciele SF powinni tą pozycję zaliczyć.

Już dawno nie czytałem klasycznej SF. Przez przypadek sięgnąłem po "Kota..." i sprawiło mi to zaskakująco dużo przyjemności. Jest wszystko: kombinacje z czasem, latające pojazdy, strzelaniny... i rewelacyjne, pełne specyficznego humoru dialogi. Nie każdemu się spodoba, ale wielbiciele SF powinni tą pozycję zaliczyć.