"Ziemia obiecana. Miasto i nowoczesność" jest najlepszym dowodem na to, że historycy nie powinni pisać książek na temat kultury. Książka ta jest katalogiem wystawy w Muzeum Historii Polski i pewien kontekst historyczny dla zgromadzonych na niej eksponatów.
Rzecz w tym, że eseje zebrane w tym tomie są najzwyczajniej w świecie nudne, operują statystykami i liczbami, odwołują się do wydarzeń historycznych, ale tak naprawdę nie wychodzą poza schematy znane z licealnych podręczników do historii. Coś się ziało, jakieś zmiany były, ale wszystko to jest bardzo abstrakcyjne, jakby miasto było tylko kanalizacją, drogami, warunkami mieszkalnymi i konspiracyjną walką z zaborcą.
Tom podzielony jest na dwie części. W pierwszej znajdują się wspomniane już eseje, w drugiej z kolei zgromadzono bogaty materiał ikonograficzny, prezentujących miasta z ich kulturą materialną.
Przejrzeć warto, kupić niekoniecznie.

"Ziemia obiecana. Miasto i nowoczesność" jest najlepszym dowodem na to, że historycy nie powinni pisać książek na temat kultury. Książka ta jest katalogiem wystawy w Muzeum Historii Polski i pewien kontekst historyczny dla zgromadzonych na niej eksponatów.
Rzecz w tym, że eseje zebrane w tym tomie są najzwyczajniej w świecie nudne, operują statystykami i liczbami, odwołują...