Horda zbiera swoje armie i wyrusza do Silithiusu, aby zagarnąć złoża odkrytego niedawno azerytu. Czy aby na pewno?

W odpowiedzi na tę agresję Tyrande Whisperwind wysyła flotę wypełnioną strażniczkami, aby uniemożliwić tę inwazję. Jednak czy słusznie?

Jest coś, czego siły Przymierza nie przewidziały. Fortel, który Sylvaana Windrunner zaplanowała w najmniejszym detalu. Kalimdor zapłonie...

Ckliwe... Jedno słowo, które mi się nasuwa po przeczytaniu. Może dlatego, że zawsze byłem większym fanem hordy, a może dlatego, że opowiadanie w istocie jest ckliwe - niech inni dodadzą głos w dyskusji. Jednakowoż, 6 gwiazdek daję głównie dlatego, że jest to kontynuacja Ciszy przez Burzą, a kontynuacji wojny wyczekiwałem :)

Horda zbiera swoje armie i wyrusza do Silithiusu, aby zagarnąć złoża odkrytego niedawno azerytu. Czy aby na pewno?

W odpowiedzi na tę agresję Tyrande Whisperwind wysyła flotę wypełnioną strażniczkami, aby uniemożliwić tę inwazję. Jednak czy słusznie?

Jest coś, czego siły Przymierza nie przewidziały. Fortel, który Sylvaana Windrunner zaplanowała w najmniejszym detalu....

Uwielbiam Christie Golden, ale z całym szacunkiem... w Przymierzu się nie odnajduje. Historia odrobinę patetycznie napisana, w sumie nie wynika z niej jak Saurfang i Sylvana zdołali powalić Malfuriona, starcia z druidami i skrytobójcami słabe jak w podrzędnej fantastyce. Spodziewałam się czegoś więcej po scenarzystce Blizzarda, którą bardzo cenię.

Lok'Tar Ogar!

Uwielbiam Christie Golden, ale z całym szacunkiem... w Przymierzu się nie odnajduje. Historia odrobinę patetycznie napisana, w sumie nie wynika z niej jak Saurfang i Sylvana zdołali powalić Malfuriona, starcia z druidami i skrytobójcami słabe jak w podrzędnej fantastyce. Spodziewałam się czegoś więcej po scenarzystce Blizzarda, którą bardzo cenię.

Lok'Tar Ogar!

Prawdę powiedziawszy spodziewałam się czegoś lepszego spod pióra Christie Golden. Widocznie nie do końca to były jej klimaty.

Elegia jest opowiadaniem z perspektywy przymierza.
Podobało mi się ukazanie tego, jak wojna wpływa na poszczególne jednostki. W trakcie batalii nie ma miejsca na odpoczynek i litość - trzeba się liczyć z poniesionymi stratami. Czasami taktyka może zawieść, a wróg okaże się zbyt nieprzewidywalny, niż początkowo sądziliśmy.

Emocje jakieś się pojawiły, jednak nie chwytały one za serce i nie powodowały wzruszeń. Opowiadanie jest istotne z punktu widzenia lore uniwersum Warcrafta, natomiast, jeśli chodzi o czytanie dla czystej przyjemności, to osobiście miałam z tym nieco problemu.
Często czułam się znużona, opisy walk mnie nie powaliły... Zdecydowanie zabrakło tu igrania na uczuciach. Można było przedstawić tak cudownie... Jednak, wydaje mi się, że Golden musiała po prostu opisać wydarzenia i nie miała większego pola na interpretacje.

Podsumowując, opowiadanie jest ważnym wprowadzeniem do historii dziejącej się później w dodatku "Battle for Azeroth". Stylem niestety nie powala, mimo to warto je przeczytać i wyrobić sobie własną opinię. Mnie zdecydowanie bardziej podobało się opowiadanie po stronie Hordy autorstwa Roberta Brooksa. Mimo to oba twory składają się w jedną, nierozłączną całość.

Prawdę powiedziawszy spodziewałam się czegoś lepszego spod pióra Christie Golden. Widocznie nie do końca to były jej klimaty.

Elegia jest opowiadaniem z perspektywy przymierza.
Podobało mi się ukazanie tego, jak wojna wpływa na poszczególne jednostki. W trakcie batalii nie ma miejsca na odpoczynek i litość - trzeba się liczyć z poniesionymi stratami. Czasami taktyka może...