Niemcy. Opowieści niepoprawne politycznie cz. III

Zychowicz jest postacie kontrowersyjna, a to oczywiscie rzutuje na jego ksiazki. Przeczytalem juz dwa poprzednie tomy i moge tylko powtorzyc, ze najbardziej wartosciowa czesc to wywiady z badaczami, ktorzy podejmuje konkretne tematy czy watki. W moim odczuciu autor nie pozwala sobie na wywolywaniu wsrod czytelnikow odruchow nienawisci wobec Niemcow. Owszem, ocenia ich- jesli wsrod nich byli kaci, zwyrodnialcy, to jest podkreslone. Wskazane jest rowniez, ze ideologia Hitlera mocno wplynela na caly narod, nie tylko na zolnierzy czy oficjeli. Wydaje mi sie, ze jest to zrobione na chlodne, bez zbednych resentymentow.

Zychowicz jest postacie kontrowersyjna, a to oczywiscie rzutuje na jego ksiazki. Przeczytalem juz dwa poprzednie tomy i moge tylko powtorzyc, ze najbardziej wartosciowa czesc to wywiady z badaczami, ktorzy podejmuje konkretne tematy czy watki. W moim odczuciu autor nie pozwala sobie na wywolywaniu wsrod czytelnikow odruchow nienawisci wobec Niemcow. Owszem, ocenia ich-...

Interesująca książka dla osób, które chcą poszerzyć wiedzę na temat II wojny światowej. Ciekawe wywiady w części I, sporo na temat przyczyn klęski Niemców w Związku Radzieckim (nie, nie mróz), obalanie mitu o prawicowych poglądach nazistów. Tematów sporo, autor powołuje się na inne publikacje i historyków, dzięki czemu to co przekazuje robi się bardziej wiarygodne.
Sięgnę po kolejne książki z cyklu "Opowieści niepoprawne politycznie" :)

Interesująca książka dla osób, które chcą poszerzyć wiedzę na temat II wojny światowej. Ciekawe wywiady w części I, sporo na temat przyczyn klęski Niemców w Związku Radzieckim (nie, nie mróz), obalanie mitu o prawicowych poglądach nazistów. Tematów sporo, autor powołuje się na inne publikacje i historyków, dzięki czemu to co przekazuje robi się bardziej wiarygodne.
Sięgnę...

Kolejna juz przeczytaa i jak poprzednie warte polecenia

Kolejna juz przeczytaa i jak poprzednie warte polecenia

Jak dla mnie najbardziej zaskakująca część trylogii, nie sądziłem bowiem, że aż tak zaciekawi mnie tematyka II wojny światowej w kontekście zbrodniczych działań członków narodu niemieckiego i ich sprzymierzeńców- wydawało mi się bowiem, że już wszystko na ten temat powiedziano i napisano.
Tymczasem dobór i sposób zaprezentowania tematów jest niewątpliwym atutem tej pozycji, jak chociażby przedstawiony we wstępie 101 batalion policjantów z Hamburga, uczestniczących w dużej mierze ochotniczo w eksterminacji ludności cywilnej na wschodzie Polski i zachodzie Rosji.
Na wstępie przedstawiono egzotyczny temat związany z organizacją przez niemieckich kolonistów obozów koncentracyjnych w Namibii w pierwszej dekadzie XX wieku, zakończono zaś znów egzotycznie zapowiadającym się „polowaniem na zebry”, będących de facto uczestnictwem w wyłapywaniu przez zwykłych obywateli w kwietniu 1945 roku uciekinierów z niemieckich obozów pracy i zagłady.
Po drodze oddolna skłonność niemieckich obywateli do wypełniania dorozumianej woli Hitlera, po pierwsze poprzez czynne uczestnictwo w programie T4 nakierowanym na eksterminację ludzi, a w szczególności dzieci chorych psychicznie, masowe aborcje dokonywane na kobietach nacji uznawanych za podludzi, a zatem Polaków, Rosjan, Żydów i ciemna liczba związanych z tym ofiar Holocaustu. Masakry dokonywane w celach rabunkowych na polskich obywatelach, współdziałanie z obywatelami innych nacji w umacnianiu nazizmu, masowe wcielanie Polaków i Ślązaków do Wermachtu i ciekawostki związane z ich służbą w Afrikakorps, zwyrodnialcy z RONY cennego niemieckiego wspólnika w dokonywaniu zbrodni wojennych, domy publiczne w obozach zagłady. Ponadto są ciekawostki na temat Dawida Irvinga, osoby skazanej za negowanie Holocaustu, a także garść informacji o obronie Wrocławia i zagładzie twierdzy z powodu nieudolności partyjnego dowództwa, a także ciekawostki na temat towarzyszy i osobników z otoczenia Hitlera, jako osób w dużej mierze żałosnych i skretyniałych, a mimo tego podziwianych przez społeczeństwo, które dało mandat towarzyszom z partii narodowosocjalistycznej w wyborach.
Wiele z tych publikacji powinno służyć jako materiały pomocnicze w nauce historii, w tym ten o akcji Zamość i sposobie nakręcania spirali terroru, kiedy to zwykli ludzie chwytają za broń i zaczynają przejmować rolę oprawców.
Popieram pogląd Autora, że mówienie o nazistach ukrywa prawdę o Niemcach, ukrywających się za tym określeniem powtarzanym z poprawności politycznej przez wielu publicystów, którzy chyba zapomnieli o tym, skąd się owi naziści wzięli i co się z nimi stało po wojnie, chociażby w kontekście działań niemieckich prokuratorów, skrzętnie korzystających z doktryny biologicznego przedawnienia, mającej tłumaczyć ich bezczynność w sprawach związanych ze zbrodniami popełnianymi przez obywateli niemieckich w czasie wojny.

Jak dla mnie najbardziej zaskakująca część trylogii, nie sądziłem bowiem, że aż tak zaciekawi mnie tematyka II wojny światowej w kontekście zbrodniczych działań członków narodu niemieckiego i ich sprzymierzeńców- wydawało mi się bowiem, że już wszystko na ten temat powiedziano i napisano.
Tymczasem dobór i sposób zaprezentowania tematów jest niewątpliwym atutem tej...

Książka może zasługuje na nieco lepszą ocenę, ale jej ode mnie nie dostanie. Dlaczego? Ponieważ autor zafundował tam następującą tezę:

"Hitler był zdeklarowanym zwolennikiem demokracji, arcydemokratą, jak sam siebie nazywał"

Powyższą treść mógł napisać, albo kompletny laik, albo kłamca. Zychowicz laikiem nie jest, zatem kłamie. Z premedytacją. W książce znajdziemy bowiem wzmianki o puczu monachijskim, na czele którego stał "arcydemokrata". Jeżeli pucz jest wskaźnikiem sympatii do demokracji, to Hitler był "arcydemokratą" modelowym.
Zychowicz, dokonując porównania III Rzeszy z ZSRR, mówi również, że pod rządami "arcydemokraty" wprowadzono w Niemczech system monopartyjny. Innymi słowy "arcydemokrata" wziął i odstrzelił demokracji łeb. Tak jak "arcydemokraci" Lenin i Stalin odstrzelili ją w swoim łagrze.

Hitlerowi nie udał się pucz ("arcydemokrata" zapatrzony był wówczas w innego "arcydemokratę" - Mussoliniego). Wówczas doszedł do wniosku, że po władzę trzeba sięgnąć legalnie - w drodze wyborów, bo przeciw regularnej armii jego bojówki nie mają szans. I tego Hitler się trzymał (choć oczywiście ekscesów podległych bojówkarzy za bardzo nie hamował, mimo że arcydemokratyczne, to one nie były ani trochę). A prawdziwą twarz "arcydemokraty" pokazał zaraz po przejęciu władzy.
Swoje "uwielbienie" do demokracji Hitler okazywał również w NSDAP. Była to typowa partia wodzowska, gdzie:
1. wodzuś zawsze miał rację,
2. jak nie miał racji, to patrz punkt pierwszy.
I nie ma takiej możliwości, żeby Zychowicz o tym nie wiedział, więc kłamie, bo pasuje mu to do teorii. A ja nie lubię, kiedy ktoś mnie okłamuje, bo jeśli rozminął się z prawdą w jednej kwestii, to kto wie, jakie jeszcze łgarstwa popełnił.

Stąd taka, a nie inna ocena.

Książka może zasługuje na nieco lepszą ocenę, ale jej ode mnie nie dostanie. Dlaczego? Ponieważ autor zafundował tam następującą tezę:

"Hitler był zdeklarowanym zwolennikiem demokracji, arcydemokratą, jak sam siebie nazywał"

Powyższą treść mógł napisać, albo kompletny laik, albo kłamca. Zychowicz laikiem nie jest, zatem kłamie. Z premedytacją. W książce znajdziemy bowiem...

Książka ciekawa , wciągająca swoją wieloaspektowością. Czytamy o niemieckich zbrodniach w afrykańskich koloniach z początków XX wieku, logistyce holokaustu, roli kobiet w nazistowskiej machinie , Fuhrerze jego poplecznikach i przeciwnikach . Zychowicz jako historyk nie stroni od własnych , odważnych ocen , często stojących w sprzeczności z ogólnie przyjętym trendem , przedstawia obraz Niemców z 1 połowy ubiegłego wieku , bo przyznać trzeba , że obecne pokolenie to już inni Niemcy , którzy jednak wciąż muszą się zmagać z grzechami swoich przodków ...

Książka ciekawa , wciągająca swoją wieloaspektowością. Czytamy o niemieckich zbrodniach w afrykańskich koloniach z początków XX wieku, logistyce holokaustu, roli kobiet w nazistowskiej machinie , Fuhrerze jego poplecznikach i przeciwnikach . Zychowicz jako historyk nie stroni od własnych , odważnych ocen , często stojących w sprzeczności z ogólnie przyjętym trendem ,...

Niemcy uważam za jedną z najlepszych książek Zychowicza. Przedstawia sporo informacji na temat narodowosocjalistycznego systemu, obala mit jego prawicowości, opisuje mnóstwo ciekawych opowieści, ale również ujawnia mroczną stronę prowadzenia wojny: mordestwa, obozy koncentracyjne.
Polecam każdemu, kto interesuje się historią II wojny światowej.

Niemcy uważam za jedną z najlepszych książek Zychowicza. Przedstawia sporo informacji na temat narodowosocjalistycznego systemu, obala mit jego prawicowości, opisuje mnóstwo ciekawych opowieści, ale również ujawnia mroczną stronę prowadzenia wojny: mordestwa, obozy koncentracyjne.
Polecam każdemu, kto interesuje się historią II wojny światowej.

ciekawa, ale niestety nie za bardzo mnie wciagnela..

ciekawa, ale niestety nie za bardzo mnie wciagnela..

Bardzo dobra i ciekawa pozycja. Choć "Sowietów" oceniam najwyżej z całej trylogii, to "Niemcy" zasługują na uwagę. Całkiem pokaźna porcja interesujących faktów o III Rzeszy, chociaż dla osób zagłębionych w temacie II wojny światowej wiele z nich będzie raczej znana. Z bardziej ciekawszych rozdziałów wymieniłbym te mówiące o: ROA Własowa, Rosenbergu, niemieckim ludobójstwie na ludach Herero i Nama, RONA Kamińskiego i mniej znanym konflikcie pomiędzy SS a komisarzem generalnym Białorusi Wilhelmem Kube, o czym napomyka Hilberg w 1. tomie "Zagłady Żydów Europejskich". Warto.

Bardzo dobra i ciekawa pozycja. Choć "Sowietów" oceniam najwyżej z całej trylogii, to "Niemcy" zasługują na uwagę. Całkiem pokaźna porcja interesujących faktów o III Rzeszy, chociaż dla osób zagłębionych w temacie II wojny światowej wiele z nich będzie raczej znana. Z bardziej ciekawszych rozdziałów wymieniłbym te mówiące o: ROA Własowa, Rosenbergu, niemieckim ludobójstwie...

Tematyka II wojny światowej nigdy nie była moją ulubioną. Na lekcjach historii w szkole przysypiałam na tematach związanych z historią najnowszą, z utęsknieniem wyczekując lekcji np. o starożytnym Egipcie. Gdy jednak związałam swoje wykształcenie z historią kultury materialnej, a chłopak - pasjonat historii III Rzeszy zaczął wywierać na mnie podświadomy wpływ, opowiadając mi o ciekawostkach, które przeczytał, sama zaczęłam interesować się, coraz bardziej świadomie, tym najczarniejszym okresem w dziejach świata. Z chęcią sięgnęłam więc po podsuwaną mi przez chłopaka pozycję "Niemcy. Opowieści niepoprawne politycznie cz. III" autorstwa Piotra Zychowicza. Choć jest to "część III" cyklu "Opowieści niepoprawnych politycznie", stanowi jednocześnie osobną książkę i jako do takiej do niej podchodziłam, nie zapoznawszy się wcześniej z żadną z poprzednich części.
Nie chcę oceniać tej książki z perspektywy przedstawianych w niej faktów czy polemik - nie czuję się bowiem osobą na tyle kompetentną, by taką ocenę wystawić. Podeszłam do niej jako do pozycji mającej poszerzyć moje horyzonty, nie przyjmując bezrefleksyjnie wszystkiego, co zostało w niej napisane, a raczej traktując przedstawiane fakty jako ciekawostki do przemyślenia. Jako źródło takich ciekawostek książka ta jest godna polecenia - składa się w całości z artykułów (niektórych publikowanych wcześniej, niektórych pisanych na potrzeby książki), w tym z wywiadów, wypowiedzi naukowców i opinii samego autora (czasem bardzo kontrowersyjnych w świetle tego, jak powszechnie postrzegana jest historia II wojny światowej), wszystkich niezwykle interesujących i napisanych, mimo bardzo ciężkiej tematyki, w lekki i przystępny sposób. Najbardziej zaciekawiły mnie wywiady i komentarze autora dotyczące osoby brytyjskiego historyka Davida Irvinga, odpowiedzialnego za odważne stwierdzenie, jakoby "Hitler nie wiedział o Holokauście", jednak za równie ciekawą uważam historię o "hipisie z Luftwaffe" czy "seksie w bloku 24" w Auschwitz. To właśnie takie opowieści składają się na prawdziwą historię - ludzką, kontrowersyjną, nie czarno-białą, lecz w odcieniach szarości. To one skłaniają ku refleksji i zachęcają do poznawania historii coraz głębiej, nie nudne, przedstawiane bezosobowo i w formie suchych dat lekcje w szkole. Polecam więc tę książkę wszystkim osobom, które interesuje przede wszystkim taka strona historii - czasami niewyglądająca tak, jak chcielibyśmy ją widzieć i jak powiedziano nam, że mamy ją postrzegać. Pozycja ta pozostawia otwarte pole dla dociekań i własnych przemyśleń, stanowiąc jednocześnie bardzo przyjemną lekturę nawet dla osób, które o historii II wojny światowej wiedzą niewiele. Autor nie przytłacza nazwiskami, datami i danymi, lecz skupia się na przedstawieniu wojny z perspektywy ludzkiej natury - czasami tak bezwzględnej, że włos jeży się na głowie, czasami zaś nieskończenie pustej i kierującej się płytkimi pobudkami. Jako osoba poszukująca przede wszystkim wiedzy w formie przystępnej i otwartej dla każdego, sięgająca po tę książkę z myślą o spędzeniu czasu z lekturą przyjemną i ciekawą, jestem z niej bardzo zadowolona i z chęcią sięgnę też po inne książki autora.

Tematyka II wojny światowej nigdy nie była moją ulubioną. Na lekcjach historii w szkole przysypiałam na tematach związanych z historią najnowszą, z utęsknieniem wyczekując lekcji np. o starożytnym Egipcie. Gdy jednak związałam swoje wykształcenie z historią kultury materialnej, a chłopak - pasjonat historii III Rzeszy zaczął wywierać na mnie podświadomy wpływ, opowiadając...