Horror słowiański osadzony na strukturze typowego horroru rozrywkowego. Z jednej strony to dobrze, że autor nie starał się eksperymentować i nie próbował stworzyć czegoś bardziej ambitnego. Sprawia to, że książka jest przystępna w odbiorze. Z drugiej strony używanie do bólu ogranych schematów powoduje, że powieść jest dość nudnawa. Oprócz postaci księdza żaden z bohaterów nie wzbudził specjalnie mojego zainteresowania. Zresztą duchowny sam w sobie też nie jest specjalnie ciekawy. Tak naprawdę ciekawe są jego opowieści o czasach przedchrześcijańskich oraz o zdarzeniach jakie miały miejsce w pierwszych wiekach chrystianizacji ziem polskich.

W ciągu kilku ostatnich miesięcy przeczytałem sporo amerykańskich horrorów, które były masowo publikowane na przełomie lat 80. i 90. w USA. I w tym kontekście „Skarb w glinianym naczyniu” prezentuje się jako takie typowe, wakacyjne czytadło, które z powodzeniem mogłoby zostać wydane w kieszonkowym formacie i być sprzedawane, chociażby na stacjach benzynowych podróżnym jadącym relaksować się nad morzem. Co nie zmienia faktu, że jak na debiut książka jest napisana całkiem sprawnie i autor ma potencjał, więc raczej jeszcze sięgnę po jakiś jego horror, aby sprawdzić, jak rozwinęło się jego pisarstwo.

Horror słowiański osadzony na strukturze typowego horroru rozrywkowego. Z jednej strony to dobrze, że autor nie starał się eksperymentować i nie próbował stworzyć czegoś bardziej ambitnego. Sprawia to, że książka jest przystępna w odbiorze. Z drugiej strony używanie do bólu ogranych schematów powoduje, że powieść jest dość nudnawa. Oprócz postaci księdza żaden z bohaterów...

Mam do tej książki duży sentyment. Zawsze byłem fanem polskiej literatury, a w szczególności opowiadań a tu proszę wiele stron i prawie zero nudy. Dobre kreacje bohaterów i ciekawa fabuła. Czytałem wiele lat temu, a wciąż pamiętam opis pierwszego zgonu.

Mam do tej książki duży sentyment. Zawsze byłem fanem polskiej literatury, a w szczególności opowiadań a tu proszę wiele stron i prawie zero nudy. Dobre kreacje bohaterów i ciekawa fabuła. Czytałem wiele lat temu, a wciąż pamiętam opis pierwszego zgonu.

Dla mnie świetna! Jak mało która opowieść "Skarb..." trzyma w napięciu od samego początku, choć wydawałoby się, że nic się dzieje...a jednak! Klimat małego miasteczka, odciętego od cywilizacji śnieżycą, kojarzy się nieco z miasteczkiem Twin Peaks. Atmosfera jest gęsta, chłonie się każdą kartę z wielkim zainteresowaniem. Daję 9/10 a nie 10/10, bo samo wyjaśnienie głównego zagrożenia jednak trochę mnie zawiodło.

Dla mnie świetna! Jak mało która opowieść "Skarb..." trzyma w napięciu od samego początku, choć wydawałoby się, że nic się dzieje...a jednak! Klimat małego miasteczka, odciętego od cywilizacji śnieżycą, kojarzy się nieco z miasteczkiem Twin Peaks. Atmosfera jest gęsta, chłonie się każdą kartę z wielkim zainteresowaniem. Daję 9/10 a nie 10/10, bo samo wyjaśnienie głównego...

Ten horror naprawdę straszy i sprawia,ze przenika dreszcz. Jak to zwykle bywa u Kaszyńskiego, opisy bardzo drastyczne i w dużej ilości,ale sam klimat niesamowity i jak każda z powieści tego Autora, zostaje w pamięci na bardzo długo. Dla miłośników mocnego, krwawego horroru to lektura obowiązkowa :)

Ten horror naprawdę straszy i sprawia,ze przenika dreszcz. Jak to zwykle bywa u Kaszyńskiego, opisy bardzo drastyczne i w dużej ilości,ale sam klimat niesamowity i jak każda z powieści tego Autora, zostaje w pamięci na bardzo długo. Dla miłośników mocnego, krwawego horroru to lektura obowiązkowa :)

Jest to horror, ale jak można się spodziewać, nie jest on wyjątkowo przerażający. Kilka dreszczy, kilka szybszych uderzeń serca, gdy bohater jest w niebezpieczeństwie - ot, i to wszystko.
Do czego można się przyczepić? Do monotonii- w pewnym momencie kolejne drastyczne sceny przestają straszyć, a zaczynają nudzić. Nie ma w nich nic zaskakującego. Kolejny minus- kiepsko zarysowani bohaterowie. Zamiast na ilość, można było zdecydowanie postawić na jakość i zamiast 10 wybrać 5. Pogłębić rysy psychologiczne, historię, motywację. Kiszka na tym polu wyszła. A także na pokrewnym - na polu tła. Które można było rozwinąć znacznie ciekawiej. W końcu potencjał odciętej od świata wsi, w której dzieją się straszne rzeczy, jest ogromny, nie tylko psychologicznie, lecz też obyczajowo, satyrycznie. Nie wykorzystano go niestety.
Trzeba jednak przyznać, że w "Skarbie..." jest wyjątkowo swojsko. Może dlatego tak mało strasznie?
Niedosyt, ale na pewno nie wielkie rozczarowanie.

Jest to horror, ale jak można się spodziewać, nie jest on wyjątkowo przerażający. Kilka dreszczy, kilka szybszych uderzeń serca, gdy bohater jest w niebezpieczeństwie - ot, i to wszystko.
Do czego można się przyczepić? Do monotonii- w pewnym momencie kolejne drastyczne sceny przestają straszyć, a zaczynają nudzić. Nie ma w nich nic zaskakującego. Kolejny minus- kiepsko...

Jak wszyscy dobrze wiedzie, moim ulubionym gatunkiem literackim jest fantastyka. To nie ulega żadnej wątpliwości, mimo że ostatnio jakoś bardzo zaczęły mi się podobać kryminały. Kocham fantastykę, ale od jakiegoś czasu, nie miałem okazji przeczytać czegoś z tej kategorii. Chciałem to wszystko przerwać i wrócić do tej mojej codzienności. Myślałem, że książka Mariusza Kaszyńskiego mi w tym pomoże. Ale "Skarb w Glinianym Naczyniu" to inna bajka. Straszna.

Wszystko zaczyna się w Wigilię, kiedy Włodek Chrzanowski, który lubi trochę wypić, musi przebrać się za świętego Mikołaja dla swojej małej córki. Jednak, gdy przebierał się w małej szopce, która stała blisko jego domu, coś mocno uderzyło w jego ściany. Z początku myślał, że to jego pies i chciał dokładnie zobaczyć, co jego kundel robi. Jak się okazało, leżał tam jego mały przyjaciel. Ale bez wnętrzności. Chciał już uciekać od domu, ale wiedział, że to coś go dopadnie i ruszył w stronę lasu. Tam schował się na drzewie, ale niestety. Miał mało szczęścia i "to coś" go dopadło. W całej wsi zaczęto mówić o zaginięciu pana Chrzanowskiego, ale wszyscy wiedzieli, że ów mężczyzna lubił wypić i często chodził na biesiady, które trwały sporo czasu, dlatego też mieszkańcy Dębowej Góry mało się tym interesowali. Następnego dnia, trzech chłopaków wyruszyło do lasu, żeby odszukać małego pieska. W czasie wędrówki natrafili na porwaną, czerwoną czapkę. Wszyscy wiedzieli, że ta czapka należy do stroju pana Chrzanowskiego. Gdy chcięli spokojnie wrócić do domu, "to coś" zaczęło ich gonić. W ostatniej chwili zdążyli uciec i przyżekli, że nikomu o tym wszystkim nie powiedzą. Ale zaczęli tego żałować, gdy bez śladu znika Dominika Ostrzyk, mała dziewczynka, która wyszła tylko na godzinkę na dwór, żeby na podwórku ulepić sobie bałwana. Brak telefonu, dostaw jedzenia oraz jakiego kolwiek sygnału ze świata. Cała ta sprawa śmierdziała, a kolejne zaginięcia były dla mieszkańców Dębowej Góry, jak gwóźdź do trumny.

"Skarb w Glinianym Naczyniu" to interesująca powieść z gatunku literatury grozy. I to jest na prawdę bardzo dobry horror, bo powiem szczerze, że gdy czytałem wieczorem przed snem tę książkę, to strasznie się bałem zasnąć. Mariusz Kaszyński znakomicie scharakteryzował potwora, który siał strach w Dębowej Górze. Ciągle miałem przed oczyma siwą, starą panią z niebieskimi oczyma oraz długimi pazurami, która były tak ostre, jak brzytwa. "Skarb w Glinianym Naczyniu" to nie tylko zabijanie, że flaki wylewają się z kartek, ale to także bardzo interesująca historia, która przeradza się w wielką zagadkę do wyjaśnienia. Bo jak się okazuje: tego typu rzeczy w tej miejscowości miały już miejsca w czasach II Wojny Światowej i powtarzały się co dwadzieścia lat. Początek książki jest już makabryczny, ale pierwsze morderstwo potwora nie jest dokładnie opisane. Następne czyny tego stwora jednak są tak znakomicie opisane, że wyobraźnia w każdym szczególe odtwarza tę scenę.

Powieść Mariusza Kaszyńskiego jest bardzo dobrą lekturą, która przyciągnie każdego i wydarzenia, które dzieją się w nadmorskiej miejscowości sprawiają, że ciężko jest odłożyć książkę albo chociaż pójść do łazienki. Sam miałem ogromne wyrzuty sumienia, iż muszę zostawić samego Tomka Kulickiego z tym potworem. Ciężko mi na sercu było, bo ja sobie idę do szkoły, a ten młody chłopak walczy o przeżycie. Pisarz w łatwy i bardzo przyjemny sposób stworzył interesującą historię, bo od samego początku nie miałem problemów z czytaniem. Nie wiem czy teraz wejdę spokojnie do lasu po tym, co wyczytałem w tej znakomitej książce, którą gorąco polecam.

Jak wszyscy dobrze wiedzie, moim ulubionym gatunkiem literackim jest fantastyka. To nie ulega żadnej wątpliwości, mimo że ostatnio jakoś bardzo zaczęły mi się podobać kryminały. Kocham fantastykę, ale od jakiegoś czasu, nie miałem okazji przeczytać czegoś z tej kategorii. Chciałem to wszystko przerwać i wrócić do tej mojej codzienności. Myślałem, że książka Mariusza...

Może nie jest idealnym horrorem, ale wciąga i momentami zaskakuje. I trudno się oderwać.

Może nie jest idealnym horrorem, ale wciąga i momentami zaskakuje. I trudno się oderwać.

Wciągająca lektura.Bałam się, ale z zapartym tchem czytałam!

Wciągająca lektura.Bałam się, ale z zapartym tchem czytałam!

Trochę dramatu, horroru no i fantastyki. Książka warta przeczytania.

Trochę dramatu, horroru no i fantastyki. Książka warta przeczytania.