Ojciec jest najważniejszym gliniarzem Francji, starszy syn pracuje w kryminalnej, młodszy robi karierę w świecie finansów, a córka, najmłodsza z rodzeństwa, za wszelką cenę próbuje zaistnieć w branży filmowej… To nienawiść pełni w rodzinie Morvanów funkcję najsilniejszego spoiwa. Lecz kiedy Człowiek Gwóźdź – mityczny morderca z lat 70., którego schwytaniem zasłynął senior rodu – nieoczekiwanie wynurza się z afrykańskiej przeszłości, klan musi naprawdę zewrzeć szeregi.
Pośród intryg finansowych i pokątnego handlu cennymi minerałami, w świecie magii yombe i posępnych szpiegowskich nor, rodzinie przyjdzie stawić czoło nieprzeciętnemu mordercy, o którym po czterdziestu latach zdążyła już zapomnieć. Morvanowie stoczą pasjonujący bój ze śmiercią, który dla każdego z nich oznaczać będzie przede wszystkim konieczność zmierzenia się z własnymi, jeszcze straszniejszymi demonami…

Ojciec jest najważniejszym gliniarzem Francji, starszy syn pracuje w kryminalnej, młodszy robi karierę w świecie finansów, a córka, najmłodsza z rodzeństwa, za wszelką cenę próbuje zaistnieć w branży filmowej… To nienawiść pełni w rodzinie Morvanów funkcję najsilniejszego spoiwa. Lecz kiedy Człowiek Gwóźdź – mityczny morderca z lat 70., którego schwytaniem zasłynął senior...

Mocna, i dobrze napisana, od tej pozycji jestem fanem autora:)

Mocna, i dobrze napisana, od tej pozycji jestem fanem autora:)

Grange porwał mnie po raz drugi i udowodnił, że „Czarna linia” spodobała mi się nie bez powodu. W „Lontano” bowiem autor po raz drugi skutecznie i umiejętnie zawłaszczył całą moją uwagę i skupienie robiąc to iście po mistrzowsku.

Nie da się ukryć ani zaprzeczyć, że Grange przede wszystkim to pomysłowy autor z bardzo bogatą wyobraźnią. Tworzy naprawdę rewelacyjnie skonstruowane fabuły, przemyślane w każdym punkcie, fabularnie wiarygodne, z niejednoznacznymi bohaterami, z zaskakującymi zwrotami akcji. Poza tym przyznać trzeba, że Grange jest genialny w budowaniu napięcia przez co miałem problem z odłożeniem książki, wciągnęła bowiem mnie niesamowicie i nie pozwalała się oderwać. I chociaż początek nie wskazywał tak dobrej powieści to z każdą kolejną stroną było coraz lepiej.

Zakończenie wręcz wbiło mnie w fotel, było całkowicie nieprzewidywalne i spodziewałem się zupełnie czegoś innego. Ale zanim do niego doszło autor bardzo powoli i bardzo sprytnie odkrywał kolejne karty. Umiejętnie mieszał wydarzenia z przeszłości z tymi, które działy się obecnie a każda z postaci była pełna skrywanych sekretów i miała coś na sumieniu i za uszami.

Na szczęście autor nie powiedział w tej historii ostatniego słowa i przede mną kontynuacja powieści. I jestem pewien, że autor jeszcze nie raz mnie zaskoczy.

Grange porwał mnie po raz drugi i udowodnił, że „Czarna linia” spodobała mi się nie bez powodu. W „Lontano” bowiem autor po raz drugi skutecznie i umiejętnie zawłaszczył całą moją uwagę i skupienie robiąc to iście po mistrzowsku.

Nie da się ukryć ani zaprzeczyć, że Grange przede wszystkim to pomysłowy autor z bardzo bogatą wyobraźnią. Tworzy naprawdę rewelacyjnie...

Powrót po latach do pana Grange okazał się być strzałem w dziesiątkę!
Jaką to sztuką jest utrzymać czytelnika w napięciu przez ponad 700 stron?!
Lontano wprowadziła mnie w prawdziwy trans katatoniczno-czytelniczy, jak mawiają moi najbliżsi widząc, że nie wychylam nawet nosa znad książki idąc z nią do toalety (trafiam na sedes na tzw. czuja) czy przypalając wodę na herbatę w czajniku:)

Tak mocno wciągająca lektura z wieloma fabularnymi odnogami, które w odpowiednim miejscu i czasie zazębiają się dając odpowiedzi na nurtujące kryminalne pytania.

Mamy tu nie do końca normalną rodzinę, nestora rodu policjanta z poharatanym życiorysem, matkę-zagadkę, syna -zdolnego ćpuna, córkę-anorektyczną wielbicielkę przygód seksualnych, kolejnego syna Erwana- głównego bohatera powieści.

Fabularnie bywa momentami bardzo ciekawie, chwilami odrobinę wieje nudą, ale seryjny morderca, niewyjaśnione tajemnice, dylematy i konflikty rodzinne, magiczne obrzędy i wierzenia afrykańskie oraz inne zawiłości usatysfakcjonują nawet najbardziej wybrednego czytelnika (oczywiście takiego z odpowiednim nastawieniem, który szuka nie tylko byle jakiej sensacji).

Książkę czyta się rewelacyjnie, jedne tematy wynikają z innych i sensownie się ze sobą łączą tworząc prawdziwą pajęczynę kłamstw, niedomówień, dziwacznych sytuacji wprowadzając stopniowe napięcie czasem przyspieszając lub zwalniając tempo akcji autor sprytnie lawiruje wodząc czytelnika za nos. Rozwiązanie i finał okazują się być nie do końca tak oczywiste jakby można było przypuszczać. Jednym słowem prawdziwy rasowy kryminał z przesłaniem: "największe wyzwanie dla seryjnego mordercy to umiejętnie wtopić się w tłum"

Gorąco polecam

Powrót po latach do pana Grange okazał się być strzałem w dziesiątkę!
Jaką to sztuką jest utrzymać czytelnika w napięciu przez ponad 700 stron?!
Lontano wprowadziła mnie w prawdziwy trans katatoniczno-czytelniczy, jak mawiają moi najbliżsi widząc, że nie wychylam nawet nosa znad książki idąc z nią do toalety (trafiam na sedes na tzw. czuja) czy przypalając wodę na herbatę w...

Kilkakrotnie przekładałem przeczytanie tej pozycji w moich palach czytelniczych. Głównie z powodu objętości (704 str.) i ograniczoną ilością wolnego czasu. Takie „cegiełki” ciężko jest czytać z doskoku po kilkanaście stron dziennie. Inaczej sprawa wygląda jeśli ma się więcej wolnego czasu np. poprzez dłuższy weekend. Łatwiej zaangażować się, skupić myśli, czytać ze zrozumieniem. Wiem też, że powieści tego autora nie są łatwe, o czym mogłem przekonać się już czterokrotnie. Francuz swoje powieści kieruje do czytelnika dojrzałego, którego nie przeraża wielowątkowość rozgrywającej się akcji i świat pełen przemocy z makabrycznymi zbrodniami. Tym razem sprawa dotyczy dość tajemniczej francuskiej rodziny, na czele której stoi senior – policjant, który pracował w służbach specjalnych. Jego najstarszy syn pracuje w wydziale kryminalnym, młodszy to cudowne dziecko w świecie finansów, córka za wszelką cenę chce zabłysnąć w branży filmowej. Seniora klanu poznajemy jako człowieka brutalnego wobec żony z mroczną przeszłością zabójcy… darzącego dzieci bezwarunkową miłością. Ot, taka tajemnicza i pokręcona familia z narkomanem i prostytutką…Na pierwszy plan jednak wysuwa się postać Erwana, najstarszego syna z rodu Morvan. To on prowadzi dochodzenie w sprawie tajemniczej śmierci młodego człowieka w bazie wojskowej. Tutaj wyraźnie widać, że przeszłość, a właściwie wydarzenia związane z Kongiem i kopalnią kolanu w latach 70-tych mają coś wspólnego z rodziną Morvan. To właśnie w sercu Afryki doszło do aresztowania przez seniora rodu osobę zwaną „Człowiek Gwóźd”. Jak to możliwe, że obecne zbrodnie są identyczne z tymi, które miały miejsce w dalekiej przeszłości? Autor perfekcyjnie opracował chronologię wydarzeń z niewidzialnym sprawcą, który poluje na życie tej rodziny. Profil mordercy w mojej wyobraźni wyglądał na człowieka opętanego szaleństwem, mającego szeroki zakres wiedzy medycznej, to frustrat seksualny o silnych skłonnościach sadystycznych. Christophe Grangé przeplata te wydarzenia intrygami finansowymi, nielegalną eksploatacja złóż, pisze o roli tajnych służb w Afryce. Czytając zadawałem sobie pytanie co jest przyczyną tego, że ktoś mści się na rodzinie Morvan? Bardzo dobra powieść z silnymi emocjami i drastycznym opisem zabójstw, szczyptą magii, skomplikowanym scenariuszem i umiejętnością manipulowania czytelnikiem. Z całą pewnością sięgnę po kontynuację.

Kilkakrotnie przekładałem przeczytanie tej pozycji w moich palach czytelniczych. Głównie z powodu objętości (704 str.) i ograniczoną ilością wolnego czasu. Takie „cegiełki” ciężko jest czytać z doskoku po kilkanaście stron dziennie. Inaczej sprawa wygląda jeśli ma się więcej wolnego czasu np. poprzez dłuższy weekend. Łatwiej zaangażować się, skupić myśli, czytać ze...

Ten kryminał jest jak krwisty befsztyk, na który czekasz i czekasz, zamówiwszy bezpłciowe przekąski, żeby jakoś przetrwać. Bo „Lontano” ma bardzo powolny rozbieg. Do tego stopnia, że zdecydowałam się naprawdę przeczytać tę książkę dopiero, kiedy jechałam do biblioteki, żeby ją oddać. W tramwaju zwolniło się miejsce do siedzenia i podjęłam lekturę, z powodu jakiegoś bezwzględnie francuskiego, napuszonego bon motu, który mnie… rozbawił. Rodzina głównych bohaterów to takie po parysku nonszalanckie, filozofujące znienacka, święte potwory, z których każdy tapla się we własnym bagnie, i z których najnormalniejszy wydaje się policjant-syn. Który też czyta filozofów dla rozrywki. Wspominam o tym kolorycie lokalnym, bo chociaż straszliwe zbrodnie i nagłe zwroty akcji też są, to jednak sama akcja zrobiła na mnie mniejsze wrażenie, jako że jest poprawna i już.
Porządna rozrywka, i w dodatku ma drugą część, „Kongo Requiem” które zaczęłam czytać i już mi się podoba za atmosferę Afryki. W sam raz na jesienne wieczory.

Ten kryminał jest jak krwisty befsztyk, na który czekasz i czekasz, zamówiwszy bezpłciowe przekąski, żeby jakoś przetrwać. Bo „Lontano” ma bardzo powolny rozbieg. Do tego stopnia, że zdecydowałam się naprawdę przeczytać tę książkę dopiero, kiedy jechałam do biblioteki, żeby ją oddać. W tramwaju zwolniło się miejsce do siedzenia i podjęłam lekturę, z powodu jakiegoś...

Mroczna i okrutna, ale świetna.

Mroczna i okrutna, ale świetna.

Bardzo lubię, kiedy jest długa książka z wielowątkową kospiracją i zwrotem akcji na końcu:-) którego się domagałam bo nie wierzyłam, ze rozwiązanie będzie tak banalne i mało wiarygodne! A mordulec przeleciał mi przez głowę ze 2x ale z wiadomych przyczyn odsuwało się go na bok. Padre do pierdla za utrudnianie śledztwa i trzymanie gęby na kłódkę.. no i sięgam po 2 część, żeby odkryć prawdę o matce i ich trupach w szafie :-)
ps. Kocham Jeana i jego książki <3

Bardzo lubię, kiedy jest długa książka z wielowątkową kospiracją i zwrotem akcji na końcu:-) którego się domagałam bo nie wierzyłam, ze rozwiązanie będzie tak banalne i mało wiarygodne! A mordulec przeleciał mi przez głowę ze 2x ale z wiadomych przyczyn odsuwało się go na bok. Padre do pierdla za utrudnianie śledztwa i trzymanie gęby na kłódkę.. no i sięgam po 2 część, żeby...

Raczej nie jest to typowy kryminał, a saga rodzinna z zagadką kryminalną w tle.

Rodzinka dość tajemnicza i pokręcona. Tatuś szycha i zarazem wielki przekręt. Dzieci to ćpun, policjant i prostytutka, a matka doświadcza przemocy rodzinnej. Dość duże nagromadzenie patologii...

Autor ma lekki styl i przyjemnie się czytało tą historię, ale jakoś nie poniósł mnie jej klimat i zabrakło mi wciągnięcia się w historię i elementów zaskoczenia. No i objętość zdecydowanie za duża jak na taką literaturę. Za dużo wątków pobocznych i opowieści rodzinnych jak dla mnie.

F#5/10 - przecietna

Raczej nie jest to typowy kryminał, a saga rodzinna z zagadką kryminalną w tle.

Rodzinka dość tajemnicza i pokręcona. Tatuś szycha i zarazem wielki przekręt. Dzieci to ćpun, policjant i prostytutka, a matka doświadcza przemocy rodzinnej. Dość duże nagromadzenie patologii...

Autor ma lekki styl i przyjemnie się czytało tą historię, ale jakoś nie poniósł mnie jej klimat i...

Pierwsze spotkanie z autorem i liczyłam na trzymającą w napięciu akcje, a przeczytałam książkę z tak przedłużającymi się opisami, że z pewnością nie sięgnę po kolejną część serii. Po przeczytaniu opisu z tyłu książki wiedziałam więcej niż po przeczytaniu 170 stron, bo do tamtej pory w dalszym ciągu nie było słowa o człowieku gwoździu. Pomysł ciekawy, ale myślę że książka spokojnie mogłaby mieć 200 stron mniej. Po książce z tak wysoką oceną na lubimyczytać spodziewałam się czegoś więcej.

Pierwsze spotkanie z autorem i liczyłam na trzymającą w napięciu akcje, a przeczytałam książkę z tak przedłużającymi się opisami, że z pewnością nie sięgnę po kolejną część serii. Po przeczytaniu opisu z tyłu książki wiedziałam więcej niż po przeczytaniu 170 stron, bo do tamtej pory w dalszym ciągu nie było słowa o człowieku gwoździu. Pomysł ciekawy, ale myślę że książka...