Tak prawdę mówiąc, to zakończenie akurat mi się podobało. Całkiem pasowało do fabuły i tematu, a że sama końcówka dość hmmmm.... zwariowana ?? No cóż....
Było tam TMI ,czyli zdecydowanie za dużo informacji jak dla zwykłego śmiertelnika na te religijne wynalazki.... za dużo zamieszania.....i chyba tu właśnie zgubiła się cała fabuła.
Trochę mi ta ostatnia część nie pasuje do pozostałych, może rozczarować fanów dwóch poprzednich.
Ale nadal fajnie napisana i możliwa do ogarnięcia....

Tak prawdę mówiąc, to zakończenie akurat mi się podobało. Całkiem pasowało do fabuły i tematu, a że sama końcówka dość hmmmm.... zwariowana ?? No cóż....
Było tam TMI ,czyli zdecydowanie za dużo informacji jak dla zwykłego śmiertelnika na te religijne wynalazki.... za dużo zamieszania.....i chyba tu właśnie zgubiła się cała fabuła.
Trochę mi ta ostatnia część nie pasuje do...

Parostatkiem w piękny rejs.... Pięknie zaczynająca się podróż dla jednego z pasażerów kończy się tragicznie. Bohaterowie cyklu ruszają w pościg za sprawcą, a ich poszukiwanie prawdy wiedzie ich w odległe miejsca. Tyle, żeby nie spoilerować ;)
Według mnie najsłabsza część cyklu- choć nadal pięknie literacko i czytanie sprawia dużo frajdy, to gdzieś w drodze zgubił się wątek kryminalny.

Parostatkiem w piękny rejs.... Pięknie zaczynająca się podróż dla jednego z pasażerów kończy się tragicznie. Bohaterowie cyklu ruszają w pościg za sprawcą, a ich poszukiwanie prawdy wiedzie ich w odległe miejsca. Tyle, żeby nie spoilerować ;)
Według mnie najsłabsza część cyklu- choć nadal pięknie literacko i czytanie sprawia dużo frajdy, to gdzieś w drodze zgubił się wątek...

Powieść B.Akunina "Pelagia i czerwony kogut" można czytać dwojako - albo jako jedną (ostatnią) z serii przygód mniszki-detektywa, albo jako przepyszną zabawę literacką.

Pierwsze odczytanie może trochę rozczarować czytelnika, jeśli jest przyzwyczajony do logicznych, zwartych powieści sensacyjnych o kryminalnych i kryminalno-politycznych wypadkach w Rosji drugiej połowy XIX wieku.

Jeśli jednak spojrzymy na dwutomową powieść z literackiego, badawczego punktu widzenia, będziemy zachwyceni, jakkolwiek takie odczytanie wymaga uwagi, pewnej erudycji (znajomości etnologicznych i historycznych uwarunkowań kultury rosyjskiej). Akunin bawi się gatunkami lierackimi, tropami, językiem. Generalnie, tłumaczenia Akunina w wykonaniu Chełstowskiego są bardzo dobre; mam wszakże wrażenie, porównując rosyjskojęzyczną wersję powieści i jej polski przekład, że w tym wypadku tłumacz jednak nie poradził sobie z językowymi zabawami pisarza.

Powieść B.Akunina "Pelagia i czerwony kogut" można czytać dwojako - albo jako jedną (ostatnią) z serii przygód mniszki-detektywa, albo jako przepyszną zabawę literacką.

Pierwsze odczytanie może trochę rozczarować czytelnika, jeśli jest przyzwyczajony do logicznych, zwartych powieści sensacyjnych o kryminalnych i kryminalno-politycznych wypadkach w Rosji drugiej połowy XIX...

Jak dla mnie trzecia część cyklu całkowicie zatarła dobre wrażenie z dwóch pierwszych.

Jak dla mnie trzecia część cyklu całkowicie zatarła dobre wrażenie z dwóch pierwszych.

Świetna narracja. Uwielbiam Akunina za rosyjski, ciepły klimat powieści. Poczatek historii bardzo ciekawy, ale potem mocno zwalnia. Wymęczyły mnie, zbyt rozbudowane moim zdaniem, wywody religijne.

Świetna narracja. Uwielbiam Akunina za rosyjski, ciepły klimat powieści. Poczatek historii bardzo ciekawy, ale potem mocno zwalnia. Wymęczyły mnie, zbyt rozbudowane moim zdaniem, wywody religijne.

Lekturę można skomentować następująco: przekombinowana fabuła i zupełnie niesatysfakcjonujące zakończenie.
Powieść zaczynała się całkiem interesująco, zaciekawiły mnie zwłaszcza fragmenty dotyczące osobistych i służbowych relacji Dolinina i Pelagii. Takie nakreślenie ich wzajemnego stosunku oraz początkowy zarys śledztwa dawały nadzieję na naprawdę intrygujące zakończenie wedle mojego mniemania czyli wystąpienie Pelagii z zakonu i jej związek z Dolininem.
A tu na koniec powieści dostałam coś zupełnie innego...
W dodatku Akunin chyba się pogmatwał w mnogości wątków, które poruszył. Tu Zawołże i Sankt Petersburg, tam Jerozolima i Megiddo... Wątek Ziemi Świętej i np. komuny Magellana według mnie był zupełnie zbędny.
Mam wrażenie, że Akunin w tym wypadku próbował podążyć śladem Bułhakowa i erudycyjnie połączyć w jedno świat schyłku XIX stulecia z okresem życia Jezusa Chrystusa.
Niestety nie wyszło... przykro mi, nie ta liga. :P

Lekturę można skomentować następująco: przekombinowana fabuła i zupełnie niesatysfakcjonujące zakończenie.
Powieść zaczynała się całkiem interesująco, zaciekawiły mnie zwłaszcza fragmenty dotyczące osobistych i służbowych relacji Dolinina i Pelagii. Takie nakreślenie ich wzajemnego stosunku oraz początkowy zarys śledztwa dawały nadzieję na naprawdę intrygujące zakończenie...

Rozczarowałem się ostatnią przygodą siostry Pelagii. Tym razem Akunin zamiast zająć się tworzeniem cudownych zagadek kryminalnych zaczął rozważania na temat wiary. Szkoda, bo zdecydowanie bardziej wolę zaskakujące zakończenia z nieodgadnionym zabójcą niż mistyczny koniec.

Rozczarowałem się ostatnią przygodą siostry Pelagii. Tym razem Akunin zamiast zająć się tworzeniem cudownych zagadek kryminalnych zaczął rozważania na temat wiary. Szkoda, bo zdecydowanie bardziej wolę zaskakujące zakończenia z nieodgadnionym zabójcą niż mistyczny koniec.

Wg mnie bardzo kiepska historia.Podczas lektury było całkiem dobrze, choć za dużo polityki. Ale końcówka opowieści licha. Pelagia zaginęła, bo to wszystko prawda? Ale bzdury. Jezus żyjący w naszych czasach, czerwone koguty o nadprzyrodzonych mocach i jaskinie przenoszące w czasie? Zdecydowane przegięcie jak na powieść prowincjonalną. Mniszka ulegająca tego typu opowieściom? Jeśli autor nie chce już pisać o Pelagii, to marny pomysł, żeby zakończyć serię.

Wg mnie bardzo kiepska historia.Podczas lektury było całkiem dobrze, choć za dużo polityki. Ale końcówka opowieści licha. Pelagia zaginęła, bo to wszystko prawda? Ale bzdury. Jezus żyjący w naszych czasach, czerwone koguty o nadprzyrodzonych mocach i jaskinie przenoszące w czasie? Zdecydowane przegięcie jak na powieść prowincjonalną. Mniszka ulegająca tego typu opowieściom?...

Najsłabsza część cyklu o Pelagii. Tak, jak pisałem pod pierwszą z nich główna bohaterka mnie do siebie nie przekonała, a po ostatnich wersach przekonałem sie o tym jeszcze bardziej. Autor nieźle zaczął intrygę, lecz jej rozwój i zakończenie jest tragiczne (nie będę uprzedzał faktów, kto zechce, przeczyta). Nie bardzo "kręcą" mnie tematy różnych sekt religijnych i mesjaszów, których wówczas w Cesarstwie Rosyjskim było całe multum... tak samo nie podobało mi się przeniesienie części akcji poza granicę państwa - totalna zmiana klimatu - źle! Zakończenie to porażka, nie tego oczekiwałem. A już sprawy ponadnaturalne to w ogóle tragedia, autor nie powinien ich tu pomieszczać - to jest kryminał, a nie fantasy!!! Podsumowując, seria o Pelagii jest bardzo słaba, wracam do Fandorina żałując, że zasiadłem do czytania serii o odpychającej (mnie) mniszce.

Najsłabsza część cyklu o Pelagii. Tak, jak pisałem pod pierwszą z nich główna bohaterka mnie do siebie nie przekonała, a po ostatnich wersach przekonałem sie o tym jeszcze bardziej. Autor nieźle zaczął intrygę, lecz jej rozwój i zakończenie jest tragiczne (nie będę uprzedzał faktów, kto zechce, przeczyta). Nie bardzo "kręcą" mnie tematy różnych sekt religijnych i mesjaszów,...

Jako wielki fan Akunina jestem zachwycony. Uwielbiam jego styl, uwielbiam bohaterów. Ta książka to wspaniałe połączenie przygody z kryminałem ze świetnie wprowadzonym wątkiem religijnym.

Jako wielki fan Akunina jestem zachwycony. Uwielbiam jego styl, uwielbiam bohaterów. Ta książka to wspaniałe połączenie przygody z kryminałem ze świetnie wprowadzonym wątkiem religijnym.